Birini kurtarmasının sonucu, asker olan üst komşusu ona korumalık yapacak bir genç kızın hikayesi

Eski bir asker artık ülkenin en iyi güvenlikçisi. Özel görevler. Kurulan anlaşmalar. Ortaya çıkan gerçekler. Güzel dostluklar. ALINTI “ sen kımsin?” konuşan adamın bozuk bir Türkçesi vardı. Cüsseli yapısı ve eğitimli görünüşü ile yabancı bir paralı asker olması olasıydı. “ Mekanın sahibiyim. Asıl siz kimsiniz.” “ bizım senınle de mekanın la da işımız yok. Alparslan Kutlu. Onu bıze ver.” “ Sorumun cevabı bu değil. Kimsin?” sinirlenmiş görünüyordu. Üzerime yürüdü. Korumalar namluyu ona çevirmişlerdi. Sakin bir şekilde korumalara silahları indirmelerini işaret ettim. Adam ise tükürürcesine konuşmaya başladı. “ Bak kadın bizım senınle işımız yok bırak öyle kalsın. Yoksa canın yanacak. Alparslan’ı bıze ver.” “ Benim mi senin mi.” Kolumdan tutup beni kendine doğru çekti. Oldukça sıkıyordu. Moraracağına emindim. “ Buradakı herkesle bırlikte seni gömerım. Alparslan’ı getır.” Tereddüt etmeden gözlerine baktım ve sordum. “ nereye” Anlamamıştı. Bana baktı. “ Diyorum ki deliği, kafana mı, kalbine mi yoksa başka bir yerine mi istersin. Kırmızı sana çok yakıştı da.” Alnını işaret ederek gülümsedim. “ eğer kolumu hemen bırakmazsan alnında bir delik açmak ile başlayacaklar.” Üzerindeki keskin nişancı lazerini fark ettiğinde gerildi. Elini ittirdim. “ Bırak!” “ Bunun bedelını odersın. Benı vurursanız adamlarım buradakı herkesi oldurur.” Deyip beni ittirdi. Dengemi zor da olsa sağlayıp ona baktım. “ O zaman bende hepinizi vururum. Ortada sorun diye bir şey kalmaz. Galiba hala idrak edemedin. Burası benim mekanım ve burada oyunun kurallarını ben belirlerim. Silahlarınızı indirin yoksa sonuçları ağır olur.” “ Blof yapıyorsun. Ama ben yapmıyorum. Bu son şansın aptal kadın.” O bana aptal mı demişti. Kendi aptallığının farkında bile değildi. “ öyle mi. Demek blof yapıyorum. Tamam hadi doğrulayalım.” Kulağıma dokunup emir verdim. “ Uyarı atışı yapın.” Bunu der demez adamların kulaklarında çizikler oluşmuştu. Karşımdaki çam yarması geriye yalpaladı. Kulağının yanından geçen kurşun onu sarsmıştı. Buna ölüme yakın olmak diyorduk. Gülerek konuştum. “ Bu sözümü kulağına küpe yap canım. Tanımadığın birine düşmanlık yapma. Bakarsın en büyük hatan olmuş.” Temkinli hareketler ile etrafına bakındı yanındakiler de etrafa bakınıyorlardı. Kurşu sıyırmıştı kolay değildi.

Tüm dikkatini vermiş bana bakıyordu . Kaşları çatık ve elini yumruk yapmıştı . Yüzünde eski aşkına değilde sanki düşmanına bakarmış gibi nefret ve kızgınlık vardı . Her an kavgaya hazır moddaydı . Tüm bu ayrı kalmamız onun yüzündendi . Bunu kendi istemişti . Bir anlık kafamı çevirdim ve ortadan kaybolmuştu . Bir el bileğimi sıkıyordu . Arkamı döndüğümde buram buram kokan parfüm kokusu tüm dikkatimi dağıtmıştı . Kulağıma eğilip fısıldadı - konuşmamız lazım . Gel benle . - ben seninle konuşmak istemiyorum. - konuşur musun demedim ? Yürü hadi . - ben seninle hiçbir yere gelmem. - sırtıma alıp öyle çıkarmamı mı istersin yoksa kendi isteğinle mi gelirsin ? Sana kalmış . - bırak kolumu canımı yakıyorsun. - o zaman gel . Bekliyorum . - ben seninle hiçbir yere gelmiyorum. Uzak dur benden. - duramam. Bekliyorum . - boşuna bekleme gelmeyeceğim. - geleceksin . Yoksa bırakmam . - insanlar bakıyor . Tamam gelicem . Bırak kolumu . Kolumu bırakıp salondan çıktı . Derdi neydi bilmiyorum. Açıkçası tüm içimi dökmek beni rahatlatırdı .

Ben sadece üstün zekaya sahip olan bir hırsızdım. Düzeltiyorum. Ben üstün zekaya ve daha bir çok şeye sahip olan mütevazi bir hırsızdım. Ben asla ‘sadece’ olmayacaktım. Ben her zaman daha fazlasıydım.