Bir hayat hikayesi

Modern zamanların en yaygın psikolojik vakalarından biri olan tükenmişliksendromu; stres, iş dünyası, ev ve sosyal yaşantı gibi birçok parametrenin de etkisiyle kişinin enerjisinin bittiğini hissetmesi olarak açıklanan yaşam kuşağı.

genç bir kızın umutları hayalleri ve kırgınlıkları ... aslında gerçeklerin acısını tatmış bir kızın aşkını gururunun yok oluşunu beyni ve kalbinin çekişmesini konu alır .

-Ne o binbaşı korktunuzmu burda olduğum için +Niye korkayım ben bir askerim açık açık konuşuyorum ama siz anlamıyorsunuz bunun korkaklıkla bir ilgisi yok -O zaman kıskandınız +Daha dün tanıdığım biri için niye kıskanayım burası güvenli bir şehir değil geldiğin yerlere benzemez Avukat hanım yanarsın , yanarız... Geçmişten bu güne kadar neler mi olmuş !!

Yıllar sonra karşılaşan Umay ve Onur`u kader tekrardan birleştirmişler ama bu yollar biraz karışıktır.

Yıllar sonra ortaya çıkışlar, vazgeçişler ve ölümler... Öldüler, ama dirildiler. Vazgeçtiler ve bir daha geri dönmediler. Asırlar sonra, insanlar ikiye ayrıldı; Elfler ve Asiller. Elfler her zaman Sungurlara karşı daha güçlü oldu. Sungurlar ise Elflere karşı daha zekiydi. Büyük yenilmeler, yıkımlar oldu. Ama ilk defa bu denli bir felaket onları bekliyordu. Lilith; öldü, tekrar doğdu. Yaşamak onun en büyük günahı oldu. Ölüm, en büyük gücü... Aşk, bu savaştaki en büyük yenilgi ve güçsüzlüktü. Tutku, en büyük düşmandı. Güç, en büyük silahtı. Ve Lilith, aşka yenildi; ölüm ona değdi ve bir daha doğuş o günden sonra bir daha asla gerçekleşmedi. ⋆༺𓆩🌪️𓆪༻⋆ Bu kadarı fazlaydı. Hem de çok, çok fazlaydı. Can yakıcıydı. İhaneti açık, açık kabul ediyordu. "Bunu yapmadığını söyle," kalbim acıyla kasıldı. Hissiz gözlerle bakıyordu. Duygunun yasak olduğu dünyada, duygusuzlaşmış gibiydi. "Ama yaptım." Diye fısıldadı. Avazım çıktığı kadar bağırmak istedim. Ama o an yapabildiğim tek şey, geriye gitmek oldu. Gözlerinde tek bir duygu vardı, o da gururdu. Yaptığı şeyler gurur duyuyordu... Oysa yaptığı şey o kadar paramparça etmişti ki beni, bir daha onun yüzünü görmek isteyeceğimi sanmıyordum. Her zaman sırtımda taşıdığım küçük silahı çıkarıp ona doğrulttum. "Bu yaptığından pişmanlık duyman gerekirdi..." O da benim gibi silahını çıkardığında, geri dönüş yollarının kapandığını hissettim. "Sen, büyük bir aptalsın. Hiçbir şey anlamadın bile. Gözümün önünde acı çekişin zevk verdi." Hiç yıkılmayan ben, yıkılacak gibi oldum. Ama yıkılmadım. Hayır, yıkılamazdım, sadece sarsıldım. Ve bir kez daha kimseye güvenmemem, hiç kimseyi gözümde büyütmemem gerektiğini anladım. Silahlar ateşlendi. Birimiz vuruldu, birimiz yaşadı. Yaralar kapanmadı, kanadı. O yaralarla birlikte toprağa gömüldük.

Bir filmde karşılaştık en fazla ne olabilirki?