devam ediyor 9s önce güncellendi
AVCILARIN AVCISI
@aysunkayaarslan
Okuma
4
Oy
2
Takip
1
Yorum
3
Bölüm
2
ADALET ÖLDÜĞÜNDE… GERİYE KİM KALIR?
Yaptıklarının yanına kalacağını düşünen failler,
öldürmek için büyük; ceza almak için küçük sayılan caniler…
“Delil yoksa suç da yoktur” silahıyla yürüyenler…
Hukukun açık kapılarından dışarı adım attıklarında,
adaletin eline düştüler.
Dolu bardağın son damlası olduğu bilinmeden bir dava daha kapatıldı.
Bir insan “Adalet nerede?” çığlıklarıyla son kez gömüldü.
Ve o günden sonra hiçbir şey eskisi gibi kalmadı.
Ellerinde tuttukları silahın namlusu bu kez onlara dönmüştü.
Kaybolan failler, sökülen rütbeler,
gece yarısı intiharları, bir anda çöken kariyerler…
Bir gecede değişen kaderler…
Her olayın ardında aynı imza, aynı uğultu dolaşıyordu:
“Adalet seni buldu.”
İnsanlar, “Adalet” adında gizli bir örgütün kendilerini izlediğine inanmaya başladı.
Artık suçluyu kayıran başka bir suçlu yoktu.
Suç, ilk kez cezasından gerçekten korkulan bir şeye dönüşmüştü.
Organize Suçlar Bürosu soruşturmayı derinleştirdikçe
bu toplumsal temizliğin tek bir faille açıklanamayacağını anladı.
Ne bir örgüte,
ne bir anneye,
ne bir babaya,
ne de bir kahramana benziyordu bu iz.
Bu iz… toplumun karanlık gölgesine benziyordu.
Bu roman, adalet öldüğünde geriye kalanların
hangi karanlığa dönüşebileceğini soruyor.
Sen kendi karanlığında ne görüyorsun?
YAZAR NOTU
“Vicdanını satanların müşterisi çoktur.
Ama adalet, eninde sonunda herkesi bulur…”
Bu eser; adalet ararken kaybolanlara,
haklı oldukları halde susturulanlara,
suçlunun korunduğu bir düzende yalnız bırakılanlara
ve “Artık yeter” diyen tüm yüreklere ithaf edilmiştir.
Sesi kesilenlerin, bir gün kendi adaletini yaratmak zorunda kalmaması dileğiyle.