Karşımda dikilip bana üstten üstten bakarken konuştu. “Beni çağırmışsın, buyur?” Sesi tok, ifadesi sertti. Kollarını göğsünde kavuşturmuştu, çok uzun boyluydu. Zihnim, bana ihanet edercesine beş saniye boyunca tamamen devre dışı kaldı. Çünkü az önce söylediği şeyi sindirmekte zorlanıyordum. Beni? “Beni çağırmışsın” mı?! Hani şu göbekli, kel, yaşlı adamlar olur ya.. Sabahları kahvede çay içip gazete okuyan, mahallenin gençlerine “Oğlum, sen kimin çocuğusun?” diye soran tipler.. İşte ben tam olarak öyle biriyle karşılaşmayı bekliyordum. Ama kader, yine o kendine has mizah anlayışıyla, karşıma bambaşka bir şey çıkarmıştı. Daha doğrusu, birini. Karşımda duran adam, yaşlı bir muhtardan çok “anaların maşallahı, kızların inşallahı” kavramını çağrıştırıyordu. Esmerdi. Uzun boyluydu. Bakışları sertti. Kaslı kolları, gömleğinin sıvanmış kollarında tehdit gibi duruyordu. Bir de üstüne, o ifadesiz yüzle bana bakıyordu. Bu bir şaka mıydı? Bir kamera falan olmalıydı. İstanbul’a yeni gelenleri trolleyen bir sosyal deney.. Ama sonra yanımdaki kızın “işte muhtar bu” bakışıyla birlikte gerçekler acımasızca yüzüme çarptı. Ben şoka girmiş vaziyette ona bakarken, o da bana bakmayı sürdürüyordu. Kaşlarını hafifçe çattı. “Beni çağırmışsın, buradayım?” Göz kırptım. Sonra tekrar. Derin bir nefes al menekşe. Kontrolü kaybetme. Belki de rüya bu. Belki de hâlâ Manisadasım. Ama hayır. Tartıştığım adam orada, anahtar ise hâlâ elimdeydi. Ve sinirim, zirve yapmış bir halde bana eşlik ediyordu. Sonunda, mantıklı bir cümle kurabildim. Gerçi ne kadar mantıklı olduğu tartışılırdı. “Ben muhtarı çağırdım.” Derken kollarımı göğsümde birleştirmiştim. “Bir yanlışlık oldu sanırım, sizle ilgili bir durum yok sağolun.” Adam ifadesizce kaşını kaldırdı. “ Muhtar benim zaten.” Gözlerimi kıstım. “Hayır.” Kaşlarını kaldırdı. “Evet.” Direndim. “Hayır.” Çevremizde durup bizi izleyen insanların bazılarının sessizde olsa güldüğünü duyabiliyordum. Tahammülünün azaldığını belli eden bir ses tonuyla, “İmtihan mısın kızım sen?” Diye sordu. “Ama muhtar-“ Ellerini siyah kumaş pantolonun ceplerine sokup başını gökyüzüne çevirdi. Sabır dileniyordu galiba. “Muhtar benim diyorum sana. Yinelemeyeceğim bunu, sorunun ne olduğunu söylüyorsan söyle söylemiyorsan işim gücüm var.” Öfkeli sesi geri adım atmama neden olmuştu. Yine de gururumu ve inatçılığımı devreye sokarak “Ama ben amca bekliyordum..” Dedim. Yunan heykeli kılıklı muhtarın dudakları hafifçe yana kıvrıldı. Kaşları yukarı kalktı. Ardından alayla konuştu. “Özür dilerim, öbür sefere daha yaşlı olmaya çalışırım. Şimdi problemin ne olduğunu söyleyecek misin? Sabrım tükeniyor.” ___ Menekşe&Cihan.

Klasik Mahalle hikayesidir. Kafa dağıtmalık, entrikadan, yalan dolandan uzak çerezlik bir mahalle kurgusudur.

Küçük yaşta bı adam tarafından Halime kalan kız 18 yaşına girdiğinde 5 aylık hamileyken şiddet gördüğü adam la evlenmek zorunda kalıyor Ama doğuma 2 ay kala gerçek ailesi tarafından bulunur

Elif Savcı arkadaşı ile bar a gitmesi ile olay başlar. Barda Yüzbaşı Onat Kara ile birlikte olur. Birliktelikten hamile kalan savcı 5 ay sonra Hakkari’ye oraya gider. Bakalım neler olucak

Çocukluğu ne kadar zor geçerse geçsin vatanı için çalışıp çabalayarak bir bordo bereli olan Kıdemli Üsteğmen Sıla Gündoğdu timi şehit olduğunda bir yıllık bir göreve gider. Geri döndüğünde yeni bir time atandığını, bununla birlikte doğduğu şehre tayini çıktığını öğrenir. Görevine yeni timi ile devam ederken bir telefonla gerçek ailesinin bildiği aile olmadığını öğrenir. Bu haber onun dönüm noktası olur. (Hem kitappad hemde wattpad üzerinde Zirve ve Gölge adında yazılan ilk kitaptır.) ♦♦♦ Asker ve Gerçek aile kurgusudur. Kurgu ve kitap kapağı şahsıma aittir. Kitapta yazılan her şey hayal ürünüdür. Herhangi bir çalıntı durumunda işlem yapılacaktır. Elbette eleştiriler olacaktır ama lütfen saygı çerçevesinde olunuz. Umarım beğenirsiniz ♥ Alıntı paylaşımları için İnstagram Hesabım: https://www.instagram.com/asil_kalem/?__pwa=1#

Hey! merhaba ben Nida, Nida Aksoy. Namıdiğer yer fıstığı... burası da evim yani Erik mahallesi. Her mahallenin bir delisi vardır, bizim mahallenin delisi ise kesinlikle bendim. Hayır, tabiki de tek başıma değilim. Siz birde benim saz arkadaşlarını görün.... Ben, mahallelinin eline doğmuş ve elinde büyümüş bir kızdım. Mahallemden dışarıda bir hayat var ise bile benim ilgimi çekemezdi. Ayrıca kim bu mahallenin insanlarından başka birini görmek isterdi ki... Bakmayın bana mahallenin delisi derler ama içerde benden daha beterleri var. Benim adım çıkmış dokuza inmez sekize.Ben biraz huysuz, biraz haylaz biraz da inatçı olabilirim ama bunlar benimde bir kalbim olduğu gerçeğini değiştirmezdi. Kimisi ben gülüyorum diye acılarımı yok saydı, kimisi de gülüşlerimden rahatsız olup onları soldurmaya çalıştı. Ama hiçbir zaman başarılı olamadılar. Nihayetinde bir Nida Aksoy kolay yetişmiyor. Sizde bizimle beraber bu çılgın mahallenin içinde yolculuğa çıkmak istiyorsanız emniyet kemerinizi takın

Ecem henüz 12 yaşındayken itiraf etmişti aşkını Serhan’a fakat aralarındaki 7 yaş yüzünden Serhan onu ciddiye almamıştı. Yıllar sonra aynı mahalleye döndüğünde Ecem’i güzeller güzeli genç bir kadın olarak bulacağını ise bilemezdi. Fakat Ecem ondan çoktan vaz geçmişti.

Verda Yücel . Ablasının ölümüyle küçük yaşında bir çok travması olmuştur. Ablasından geriye kalan tek şey mektuptur. Okuduğu mektupta bahsedilen Viran Soykan`ı yıllar sonra bulan Verda hiç anlaşamazlar. Zoraki evlilik yapmak mecburiyetinde kalan Verda Viranla Trabzon`a gitmek zorunda kalır. Bir çok ihanet, sır, aşk, intikam ve dramın bulunduğu kitap sizi içinde hissettirecek. iyi okumalar

Hayatı yalan olan bir kız. Hayatı, intikamdan ibaret olan bir kız. İntikam için kullanılan, intikam için ailesinden uzak tutun kız. . Gerçek ailem kurgusudur

GEÇMİŞ “Sibel Hanım, ben bu dediğinizi kabul edemem.” Benden istediği şeyi farkında mıydı? Benden nasıl sevdiğim adamı burada bırakıp yurtdışına gitmemi isterdi. Hem de bu durumdayken. Olmazdı,yapamazdım. “Sana seçenek sunmadım Gazel. Git dedim, ve sende sevdiğin adam için onu burada bırakıp gideceksin.” Dediklerinden sonra burnumun direği sızladı resmen. Dolu olan gözlerimden bir damla yaş düştü. İlk damladan sonra diğerleride peşinden adeta bir çeşmeymişcesine dökülmeye başlamıştı.Hayır dercesine başımı iki yana salladım. “Biliyor musun, Kaya asla bir bebek istemez. Bebeklerden nefret eder. Ve sen karşısına çıkıp ben senin bebeğine hamileyim mi diyeceksin? Seni bir dakika bile yanında tutmaz. Hamile halinle ailen seni evden kovdu, o gaddar adam mı yanında tutacak?” Aslında söylediklerinde haklıydı. Alp bebek istemezdi. Hatta bebeklerden nefret ederdi. Ve ben onun bebeğine hamileydim. Hamile olduğum için ailem, adımızı karalayıp kendini orospuya mı çıkartacaksın demişti ve beni evden kovmuştu. Bu teklifi kabul edip, bebeğime güzel bir gelecek sunmaktan başka çarem yoktu. “Peki, tamam. Kabul ediyorum ama bir şartla.” Göz yaşları içinde söylediklerime sorgularca bakıyordu. “Alp bu bebeği bilmeyecek. Ona İsöylemeyeceksiniz ve ben ayrılmak istediğimi söyleyip gideceğim.” “Tamam.” Dedi “Şimdi Kaya’nın yanına git. Ondan ayrılmak istediğini söyle ve üç saat içerisinde benim evime gel.” Başımı onaylayan bir biçimde sallayıp tekrar ona bakma gereği duymadan ayrıldım oradan. Çok kötü birisiydi. Korkunç ve acımasızdı.