devam ediyor 7g önce güncellendi
Düşmanım
@ewluluk_nazo
Okuma
713
Oy
62
Takip
13
Yorum
47
Bölüm
10
“Senden nefret ediyorum!” dedim hiç tereddüt etmeden
“İstediğin kadar nefret edebilirsin ne de olsa benimsin”
Kaşlarımı çatarak bir adım attım kendisine
“Senin mi? Hah güleyim de boşa gitmesin”
Benim adımlarım durmuştu bu sefer de o üzerime yürüyordu o geldikçe ben geri gidiyordum ama sırtım kapıya yaslanınca durmak zorunda kaldım.
Tam dibime geldi bir elini kapıya yasladı ve yüzünü yüzüme yaklaştırdı.
Aramızda bir iki santim vardı nefesini çok net hissediyordum.
“İstediğin kadar güle bilirsin yavrum ama aklın da bulunsun benden nefret etsen bile seviyorsun beni karşı çıkma bunu sende biliyorsun…”
Dedikleriyle yutkundum ama doğru söylüyordu ikilemde kalmıştım.
Tam ağzımı açıp konuşacakken sözleri bir bıçak gibi kesti lafımı.
“Bunu daha ne kadar söyleyebilirim bilmiyorum ama bence ölene denk söyleye bilirim ve yine söylüyorum…”
Yüzüme yaklaştı yanağını yanağıma sürterek kulağıma doğru fısıldadı.
“Seviyorum seni…çok seviyorum seni…benden nefret etsen bile çok seviyorum seni…”
Kalp atışlarım hızlanmıştı hemde çok fazla ama böyle olmamalıydı onlara bunu yapamazdım olmazdı onu sevemezdim,onu özleyemezdim,ona sarılamazdım,ona bu kadar yakın olmamalıydım ama çok yakınındaydım.
Yüzünü görüş alanıma getirdi ama hala dibimdeydi boşta kalan elini baldırıma koyduğu sıra afallamıştım elini yavaş ve sürterek belime koydu kolu belimi yılan gibi sarmıştı kapıya yasladığı elini çeneme koydu ve kafamı hafifçe kaldırdı yüzünü daha net görüyordum.
Birden kendini sertçe bana yasladığında dudaklarımdan çıkan kısık sesli inlemeye engel olamadım bu onun hoşuna gitmiş olacakki daha çok yaslandı bana bende refleksle ellerimi omuzlarına koydum.
“Bu saatten sonra benden istediğin kadar nefret et ama benimsin yavrum ne kadar beni istemesende benimsin…”
Lafını bitirir bitirmez dudakları dudaklarımla buluştu.