" Bu lanetten nasıl kurtulabilirim, " dedim nefes nefese. Ablam dudaklarını araladı ve sadece " Asla, asla kurtulamayacaksın Laura. " göz yaşlarım düştüğüm zemine akarak ıslattı ve Sen bu lanetle öleceksin Laura, " dedi nefret dolu gözleriyle.

O benden kaçıyordu sanki yapabilecekmiş gibi , sanki kendini benden uzak tutabilecekmiş gibi . Sanki bizi bitirebilecekmiş gibi .

Her şey bir çift sarı gözle başlamıştı , karanlıkta gördüğüm o gözler beni derin bir çukura itmişti ben o çukurdan çıkmaya çalıştım çalıştıkça başkalarınıda o çukura çektim şimdi ise düştüğüm o çukurdan tüm gücümle çıkıyorum . Ben Sekizinci Alfa , bütün kurtların lideri olan Alfa .

Yalanlarla ekilmiş bir tohum yalanlarla büyütülmüş bir çiçek . Beyaz yapraklarda birisi daha koptu ve yere düştü .

Bir kalp iki kişi için aynı anda atarmıydı , iki kişiyi sığdıra bilirmiydi içine sevebilirmiydi ikisini . Bir kalp aynı anda iki kişiyi sevebilir mi ?

Ben Şevval. Henüz on altı yaşındayım ama yaşadıklarım, omuzlarıma yaşımdan büyük yükler yüklemiş durumda. Annem öldüğünde, sadece on yaşındaydım. O gün bugündür, evimizde ne düzen kaldı ne de huzur. Annemin ardından, babamın üzerine kuma olarak gelen Hanife kadın, beni hiçbir zaman sevmedi. Bunu biliyorum, hissediyorum. Oysa annem... Annem bambaşkaydı. Annem ince uzun boylu, yüzünde her zaman bir bahar esintisi taşıyan, kocaman yürekli bir kadındı. Saçları koyu kestane, gözleri zümrüt gibi parlayan bir yeşildi. Abilerime düşkündü; başlarına bir şey gelecek diye gözüne uyku girmezdi. Bizimle güler, bizimle ağlardı. Annem, evimizin kalbiydi. Ama şimdi... O kalp durmuştu. Hanife kadın bambaşkaydı. Soğuk, otoriter ve hep hesap kitap içinde biriydi. İşin doğrusu, bu evde kimsenin ondan hoşlandığını sanmıyorum, ama babam sessiz. Belki annemin yokluğunun ağırlığı altında eziliyor, belki de buna boyun eğiyor. Ama benim, asla boyun eğesim yok! Yine çağırdı beni. “Şevval! Gel ortalığı toparla!” diye seslendi salonun bir köşesinden. Sesindeki buğulu ton, her zamanki gibi mideme bir yumruk gibi oturdu. Oysa ortalığı kimin dağıttığı belli; kızlarıyla, gelinleriyle sabahtan akşama kadar oturup dedikodu yapar, her yanı karmakarışık ederler. Ama iş temizliğe, düzenlemeye gelince iş hep bana kalır. Neden onlara söylemez? Neden hep ben? Bilmiyorum. Ya da biliyorum ama kabul etmek istemiyorum. Çünkü benimle uğraşmaktan, bana yük olmaktan keyif alıyor. Ayağa kalktım. Hızlıca salona yöneldim. Yerlerde, halının üzerinde çay bardaklarının izleri, tabakların dökülen kırıntıları vardı. Pencereler, günlerdir silinmemiş gibi kir içindeydi. Derin bir nefes aldım. “Yapacağım,” dedim kendi kendime, “Ama bir gün bu evden çıkıp gideceğim ve hiçbir şey beni geri getiremeyecek.” Bir köşede, yavaşça yere çömelip camları silmeye başladım. Ellerim çalışıyordu ama zihnim annemdeydi. Annem olsaydı... Şimdi yanıma oturur, belki de sessizce saçlarımı okşardı. Gözlerim doldu. Ama ağlamayacaktım. Hanife kadın gözyaşlarımı görse, bunu bile bir zafer sayardı. Son camı sildiğimde bir nefeslik mola verdim. Salondaki sesler kulaklarımda uğulduyordu. Kendi aralarında konuşuyor, arada dönüp beni işaret ediyorlardı. Ama duymuyordum artık. Annem gibi olmayı hayal ettim bir an. Güçlü, sevgi dolu, kendi ayakları üzerinde duran bir kadın... Belki bir gün... Ama o gün çok uzak gibi görünüyordu.

Selâm canlar. Hikayemiz orjinal adına ve kapağına döndü. Kader ve rüyalar bir arada.

O gece çıkan yangında ki alevlerin ruhuma işleneceği, beni yakıp küle çevireceği, amansız bir dildâde`ye dönüştüreceğini bilemedim.. " Dur!" Bariton sesi soğuktan uyuşan kulaklarıma aktı, içimi titretti. Sol elinden kanlar sızıyordu. " Kimsin sen?!" " B-ben!" Kekelemiştim, lanet olsun! Beni şuracıkta öldürebilir, pekmezimi akıtabilirdi. Halbuki ben sadece yoldan geçen bir yabancıydım. İçimi okumuş gibi belinde ki silahını kavradı. " Dur yabancı! Yoksa seni parçalara ayırırım!" O gün o yangında durmasaydım, arkamı dönüp gitseydim, hiç varolmasaydım neler oldu`yu bir ömür merak etmiştim. Kaderimin kapısını aralayıp yabancıyı içeriye davet etmiştim.... Bir komando sevdasıdır... Asya&Aybars Kitap Kapağı için @writerladyy( Selin Özgen`e) teşekkürler :)

Uhra ve Baran Aynı mahallede yakın komşu çocukları olan ve beraber büyüyen gençlerin aşk hikayesi. Biraz mahalle, biraz asker ve çokça aşk içeren kurgu. Yeri geldiğinde sevdiği için korkak olan yeri geldiğinde sevdiği için cesur olan gençlerin hikayesi.

İmkansızlık nedir bilmiyordum , ne istediysem almayı başarmış ne yapmak istediysem yapmıştım . Ama o beni imkansız nedir onunla tanıştıran adam . Ay güneşe aitti onun ışığı olmadan yapamazdı , ışık yayamazdı karanlığa aydınlık olamazdı . Ay Güneşe hep muhtaçtı ama asla yan yana durmazlardı bir gökyüzüne sığamaz sürekli birbirlerini kovalarlardı . İşte biz o kadar imkansızdık güneş ve ay kadar imkansız .