Yıllar önce mahallesinde bir iftiraya uğrayan Asel Alakurt, yıllar donra babasını görmeye mahallesine döner.

"En sevdiğin çiçek ne peki?" Hiç düşünmeden cevapladım: "Lavinia Çiçeği." "Anlamını biliyor musun?" Kafa salladım. Lavinia, ölümün çiçeğiydi. Güzelliği için seven çoktu. Ama ben… anlamını öğrendiğimde sevdim onu. O, Gölge Timi’nin içindeki iki kadından biriydi. Ama karanlıkta en çok o fark edilirdi. Gözleriyle karar verir, kurşunlarıyla mühürlerdi. Geçmişinden kaçmıyor, onunla savaşıyordu. Dişi Kurt — Karşısına geçmeye cesaretin var mı?

Ceren ve Burak`ın kalplerinin kapıları vakitsiz, aceleci bir şekilde hastane odasında çalındı. Burak otomobil çarpan Ceren`e yardım ederken kendi hayatını tamamladığını nereden bilecekti. Ceren`in telefonunu unutup evine getirmese hikâye burada bitecekti. Ama telefonda gördüğü ela gözlerdeki huzur hiç bir yerde yoktu. Aşk ümitsiz, boş bir anlarında gümbür gümbür girdi kalplerine. Burak, Suriye görevine giderken aklını, ruhunu, kalbini Ankara`da Ceren`e bırakıp gitti. Burak ve arkadaşlarının gizli görevleri, iki sevgilinin aşklarına gölge düşürmesin diye çok uğraştılar. Kalpler aşka gebeydi. Aşk engellere... Bir gün yeşiller giyer çimen olursun. Bir gün maviler giyer deniz olursun Bir gün de Beyazlar giyer benim olursun...

• ÇOCUKLUK AŞKI •YAŞ FARKI •POLİS/HUKUKÇU •ABİMİN ARKADAŞI •YAŞ FARKI (6) Ana karakterlerimiz olan Mirza Devran Polat ve Gülfem Asel Karaca çocukluk arkadaşıdır. Aynı zamanda karşılıklı dairelerde oturan aile dostlarıdır. Erkek karakterimiz olan Mirza’nın babası polistir. Ve bir gün tayini çıktığından dolayı, yaşadıkları yer olan Hakkari’den Ankara’ya göçmek durumunda kalırlar. Bu taşınmanın üzerinden tam 15 yıl geçer. Ve artık çocuklar büyümüşlerdir. Mirza, babası gibi polis olur. Gülfem ise Ankara’da, yani çocukluk arkadaşı olan Mirza’nın yaşadığı şehirde Hukuk Fakültesini kazanır. Gülfem aile büyüklerinin vasıtası ve ısrarları üzerine, Mirza ve onun ailesi ile yaşamaya başlar. Yıllar önce ayrılmak zorunda kalan Gülfem ve Mirza, yıllar sonra tekrar bir arada olabilmeyi başarabilecekler miydi?

Nikah günü terk edilen KARAN KARABEY, bedel ödemek zorunda bırakılan MAHİ…… Yalanlarla çevrilmiş hayatlar…… Bir bedel bir haykırış bir var olma çabası……

--- YARIK: Sıfır Noktasında Unutulanlar Resmî kayıtlarda yer almayan bir görev. Haritalarda çizilmeyen bir bölge. Ve ordu tarafından çoktan terk edilmiş, ama hâlâ nabız atan bir yeraltı sığınağı. Alfa Ekibi, sınır ötesinde kaynağı bilinmeyen bir sinyalin peşine düşer. Ama bu sinyal sadece bir çağrı değil—aynı zamanda bir tuzaktır. İçeri girdiklerinde zamanın, mekânın ve hatta gerçekliğin çizgileri bulanıklaşmaya başlar. Karşılarında ne bir düşman vardır, ne de dost. Sadece geçmişin silinmeyen izleri… ve unutulmuş bir görev. Bu kitap, modern savaşın ötesine geçen bir gerçekliğe açılan çatlağı anlatıyor. Psikolojik gerilimle askeri stratejinin, teknolojiyle bilinmezliğin çarpıştığı bu hikâyede, okuyucu her sayfada daha da derine iner. Çünkü bazı görevlerden geri dönülmez. Ve bazı insanlar... hiç var olmamış gibi silinir. ---

Ezgi, mezuniyet gecesinin sabahında hayatının altüst olduğu bir gerçekle yüzleşir. Babasının kumar borçları yüzünden, kendisini tanımadığı bir adamla evlendirmeye çalışan ailesi tarafından ihanete uğrar. Ancak annesinin fedakarlığı ve sevgisi sayesinde, ezilen kız Rize`ye kaçar ve orada anneannesinden kalma eski bir eve sığınır. Yeni taşındığı mahallede, Ezgi hem dostlukların hem de aşkın izini sürerken, mahalledeki ağır başlı ve sert görünüşlü abisi Barlas`a kalbiyle teslim olur. Bu hikâye, acı dolu geçmişin gölgesinden umut dolu geleceğe doğru atılan cesur bir adımın, aşkın ve dostluğun yeniden inşa edilişinin öyküsüdür.

Kalbinizin derinliklerindeki aşkı nasıl gün yüzüne çıkarırsınz

Karşımda dikilip bana üstten üstten bakarken konuştu. “Beni çağırmışsın, buyur?” Sesi tok, ifadesi sertti. Kollarını göğsünde kavuşturmuştu, çok uzun boyluydu. Zihnim, bana ihanet edercesine beş saniye boyunca tamamen devre dışı kaldı. Çünkü az önce söylediği şeyi sindirmekte zorlanıyordum. Beni? “Beni çağırmışsın” mı?! Hani şu göbekli, kel, yaşlı adamlar olur ya.. Sabahları kahvede çay içip gazete okuyan, mahallenin gençlerine “Oğlum, sen kimin çocuğusun?” diye soran tipler.. İşte ben tam olarak öyle biriyle karşılaşmayı bekliyordum. Ama kader, yine o kendine has mizah anlayışıyla, karşıma bambaşka bir şey çıkarmıştı. Daha doğrusu, birini. Karşımda duran adam, yaşlı bir muhtardan çok “anaların maşallahı, kızların inşallahı” kavramını çağrıştırıyordu. Esmerdi. Uzun boyluydu. Bakışları sertti. Kaslı kolları, gömleğinin sıvanmış kollarında tehdit gibi duruyordu. Bir de üstüne, o ifadesiz yüzle bana bakıyordu. Bu bir şaka mıydı? Bir kamera falan olmalıydı. İstanbul’a yeni gelenleri trolleyen bir sosyal deney.. Ama sonra yanımdaki kızın “işte muhtar bu” bakışıyla birlikte gerçekler acımasızca yüzüme çarptı. Ben şoka girmiş vaziyette ona bakarken, o da bana bakmayı sürdürüyordu. Kaşlarını hafifçe çattı. “Beni çağırmışsın, buradayım?” Göz kırptım. Sonra tekrar. Derin bir nefes al menekşe. Kontrolü kaybetme. Belki de rüya bu. Belki de hâlâ Manisadasım. Ama hayır. Tartıştığım adam orada, anahtar ise hâlâ elimdeydi. Ve sinirim, zirve yapmış bir halde bana eşlik ediyordu. Sonunda, mantıklı bir cümle kurabildim. Gerçi ne kadar mantıklı olduğu tartışılırdı. “Ben muhtarı çağırdım.” Derken kollarımı göğsümde birleştirmiştim. “Bir yanlışlık oldu sanırım, sizle ilgili bir durum yok sağolun.” Adam ifadesizce kaşını kaldırdı. “ Muhtar benim zaten.” Gözlerimi kıstım. “Hayır.” Kaşlarını kaldırdı. “Evet.” Direndim. “Hayır.” Çevremizde durup bizi izleyen insanların bazılarının sessizde olsa güldüğünü duyabiliyordum. Tahammülünün azaldığını belli eden bir ses tonuyla, “İmtihan mısın kızım sen?” Diye sordu. “Ama muhtar-“ Ellerini siyah kumaş pantolonun ceplerine sokup başını gökyüzüne çevirdi. Sabır dileniyordu galiba. “Muhtar benim diyorum sana. Yinelemeyeceğim bunu, sorunun ne olduğunu söylüyorsan söyle söylemiyorsan işim gücüm var.” Öfkeli sesi geri adım atmama neden olmuştu. Yine de gururumu ve inatçılığımı devreye sokarak “Ama ben amca bekliyordum..” Dedim. Yunan heykeli kılıklı muhtarın dudakları hafifçe yana kıvrıldı. Kaşları yukarı kalktı. Ardından alayla konuştu. “Özür dilerim, öbür sefere daha yaşlı olmaya çalışırım. Şimdi problemin ne olduğunu söyleyecek misin? Sabrım tükeniyor.” ___ Menekşe&Cihan.

Gerilim/Mizah konulu bir kitaptır! Vahşi Batı Lisesi tam bir anarşi yuvası! Burası, toplumun dışladığı ya da disiplin cezası alıp başka hiçbir okula kabul edilmeyen öğrencilerin toplandığı bir yer. Okulda hiçbir otorite yok, herkes kendi kurallarını koyuyor. Kaosun ortasında, yeni gelen masum bir öğrenci buraya düşerse hayatta kalmak için ya bir çeteye katılmalı ya da kendi yolunu bulmalı. "Cehennemin ortasında Cennetin çocukları!"