Bedeni ceset kokan bir kadının karanlığıydı benimkisi. O ise beyazdı, temizdi; benim dokunamayacağım kadar... Sanki dokunursam bütün karalarım ona da bulaşacaktı. Hakkım olmadan sevdim onu. Benim gibi karanlık birini sevmeyeceğini bile bile fakat aşık olmak benim kararım değildi. O neden aşık etmişti ki beni kendine?

Yıllar önce yanlış adamı seçmenin bedelini, bugün baba evine elinde küçük bir çocukla dönmek zorunda kalarak ödüyordu Bahar. Anne babasını dinlemeyerek komşularının oğlu Serdar`la değil de, Kendi seçtiği adamla evlenerek en büyük hatayı yapmıştı zamanında. Şimdi nedamet vaktiydi genç kadın için, şimdi maziye dönme vaktiydi... Giderken son gördüğü de, döndüğünde ilk bulduğu da yine Serdar olacaktı. Artık savaş pilotu, binbaşı F-16 Çelebi olan Serdar...

Oğuz, bordo bereli bir asker olarak vatanı için hayatını adarken, annesi Emine Hanım onun artık yuva kurmasını istemektedir. Mahallenin çalışkan kızı Sıla’yı gelin adayı olarak seçse de, Oğuz bu fikre asla yanaşmaz. Ancak kaderin oyunuyla, Oğuz ve Sıla’nın yolları beklenmedik şekilde kesişir. İstemediği bu kız, zamanla Oğuz’un kalbinde yer etmeye başlar.Sıla’nın Oğuz’un görev yaptığı şehre atanmasıyla, zorlu bir aşk hikayesi başlar. Peki, Oğuz’un savaş alanında çelik kadar sağlam olan kalbi, aşk karşısında aynı direnci gösterebilecek mi?

Bazı çığlıkları duymak için kulaklarınızın olması yetmez. Duyabilmek için delirmeniz gerekir. Yada öyle olduğuna inanır herkes. Ya deli olan ben değilsem? Kimsenin görmediği birinin bana işkence etmesi benim deli olduğum anlamına gelir mi? Ama ben onun varlığını ve gerçekliğini biliyorum. Kimseyi inandıramazsam bile gördüklerimin halüsinasyon olmadığını benim bilmem yeterli benim için. Bunun bir hayal olduğunu söyleyen doktorlar şimdi gelip anlatsınlar o havalı cümleleriyle bunun nasıl bir hayal olduğunu. Hiçbir doktor, hiçbir söz, hiçbir ilaç beni bunun gerçek olmadığına ikna edmez. Ben ne gördüğümü biliyorum. Çünkü BEN DELİ DEĞİLİM!

Bozkırın tazecik fidanıydı onlar... Kök saldıkça fidanlar , tutundukça toprağa güçleşti birer ağaç dalları oluverdiler. Güneş açtıkça , yağmur yağdıkça bahar geldi. O köklenen ağaç dallarında çiçekler açmaya başladı. Bozkırın çiçekleri... ~ Sarıhisar kasabasının yiğit delikanlılarından muallim Cihangir en yakın arkadaşı Levent`in bacısı Aybüke`ye karşı beslediği hislerinin sevda olduğunu anımsayamadan kendine konduramadan , bir başkasıyla nişanlanır onun yüzüğünü parmağında taşımaya başlar parmağında ki söz başka, yüreğinde ki söz bambaşkadır. Yürek yangının ortasında kalan dalların hikayesi tam da çiçeklerin açmasıyla başlar. ~ "Ey yârim ,yârenim , yağmur kuşum , derinlikli destanım, yüreğimin gürlüğü , güneşim , ayım , bağım bahçem , bostanım , gönlümün ve ahiretimin yegâne sahibi... Aykızım"

Efruz Kandemir... Kocaman bir karanlığın ortasına bırakılmış küçücük bir kızdan ibarettim. Ama bu sadece içimdekilerdi. Dışarıdan bakıldığında karanlığı üzerine geçirmiş, kalbinde ne sakladığı belli olmayan tehlikeli bir kadındım. "Hayatıma giren erkekleri önünde sonunda öldürürüm!" Alparslan Aksoy... Bazı meslekler fedakarlıklar gerektirir; senden bir parça ister. Bazı meslekler ise hayatını ele geçirir; senden imkânsızı ister. Benden istenen bütün hayatımdı. Ancak bu mesleği seçtiğimde bunu biliyordum. Bilerek kabul ettiğim gerçeklerden kaçmak korkaklık olurdu. "Ben vatanına ihanet eden bir kadına aşık olmam!"

Ben Naze küçüklüğünden beri amca oğluna sevdalı Naze. Yüreğimde Rezan`a olan sevdam varken onun en yakın arkadaşı olan kan kardeşi Berat`a gelin olmuş Naze. Gönlünde sevdası varken başka bir sevdaya yer açabilir miydi insan? Yapabilir miydim gönlümden Rezan`ı silip yerine Berat`ı koyabilir miydim? Sevdalı gelinimiz Naze`mizle onu kan kardeşine gelin eden Rezan`ımızın hikayesini dinlemeye hazırmısınız? Bazı bölümlerde içerikli sahneler mevcuttur.

Kardeşi Mert için gittiği bir barda seçtiği bir adamdan hamile kalmayı planlayan Duru`nun tek amacı doğacak olan bebeğinin kardeşine nefes olmasıdır. Duru amacına ulaşır fakat bilmediği şey ise seçtiği adamın karanlık dünyasıdır.

Galip`in kopardığı düğme Eylül`ün ayaklarının dibine düşerken Galip gözlerini Eylül`ün gözlerinden ayırmadan, "Evet çok kalın kafalıyımdır! " diyerek bir düğmesini daha kopardı. "Laftan da anlamıyorum! " demesiyle bir tane daha kopardı. "Sözden de anlamıyorum! " ve bir tane daha. "Oldukça kabayım! " bir düğme daha yeri boyladı. "Zorbayımda aynı zamanda! " son düğmede yerle buluşurken, Galip yüzünde yaptığından gayet memnun bir ifadeyle Eylül`ün gömleğini kollarından sıyırdı. Eylül çattığı kaşları ve sıktığı dişleriyle bakarken burnundan soluyordu. "Başın göğe erdi mi?! " diye sordu sinirle. "Daha değil. " diyen Galip`in elinden Eylül`ün kurtuluşu yoktu artık. Bazen ne yaparsanız yapın hayat size dönüp tebessüm bile etmez. Hele ki bir sonbahar Eylül-seniz.

*Askeri Kurgu *Basılı eser *Wattpad`da 9 milyon okundu. "Aşkın en bordo haliydi bizimkisi..." Mutluluğun peşinden koşarken ayağım takılıp dizlerimin üstüne düştüğümde küçük bir çocuk gibi ağlamaya başladım. Tam o sırada beyaz atlı olmasa da yeşil kamuflajlı bir adam çıktı karşıma. İlk başta siyah botları takılmıştı gözüme. Başımı kaldırıp masallardaki gibi yüzüne baktığımda ne de uzun gelmişti boyu. Güneşi tam arkasına alan prensimin yüzüne düşen gölge, ondaki güzelliği saklasa da, o ela gözlerini görmemek için kör olmak gerekirdi. Kaşları çatık uzattığı eliyle, sert çehresi merhametini saklamak istese de, ben çoktan görmüştüm göreceğimi. Büzülen dudaklarımla, dolan gözlerimi kırpıştırarak baktım gözlerine. Tereddütle eline uzattığım elimi sıkıca kavradığı anda hiç pişman olmadım tuttuğum için ve hep iyi ki dedim...