Gittiğin bilardo salonunda babanın düşmanı yarı sarhoş bir şekilde gelir konuşmaya başlar "Selam ufaklık hatırladın mı beni" "Evet?" "Oyun oynayalım mı?" "Ne oyunu" adam bilardo masasına silah bıraktı ve yarı fısıltılı bir ses ile konuştu "Kill Or Kiss"

Adli tıp doktoru Sahra, öldürülen Yunan ajanının vücudunda SS-13 kodunu çözdüğünde bir hedefe dönüşür. Kurum saldırıya uğrar, ölüm kaçınılmaz görünür. Onu korumakla görevlendirilen Özel İstihbarat Komutanı Saruhan Yıldıran, hem düşmanlarla hem de zamana karşı yarışırken, kodun ardındaki ölümcül sırrı açığa çıkarmaya çalışır. Casusluk, ihanet ve ölümün iç içe geçtiği bu mücadelede, hayatta kalmak için her şeylerini ortaya koymaları gerekecek.

Karşımda dikilip bana üstten üstten bakarken konuştu. “Beni çağırmışsın, buyur?” Sesi tok, ifadesi sertti. Kollarını göğsünde kavuşturmuştu, çok uzun boyluydu. Zihnim, bana ihanet edercesine beş saniye boyunca tamamen devre dışı kaldı. Çünkü az önce söylediği şeyi sindirmekte zorlanıyordum. Beni? “Beni çağırmışsın” mı?! Hani şu göbekli, kel, yaşlı adamlar olur ya.. Sabahları kahvede çay içip gazete okuyan, mahallenin gençlerine “Oğlum, sen kimin çocuğusun?” diye soran tipler.. İşte ben tam olarak öyle biriyle karşılaşmayı bekliyordum. Ama kader, yine o kendine has mizah anlayışıyla, karşıma bambaşka bir şey çıkarmıştı. Daha doğrusu, birini. Karşımda duran adam, yaşlı bir muhtardan çok “anaların maşallahı, kızların inşallahı” kavramını çağrıştırıyordu. Esmerdi. Uzun boyluydu. Bakışları sertti. Kaslı kolları, gömleğinin sıvanmış kollarında tehdit gibi duruyordu. Bir de üstüne, o ifadesiz yüzle bana bakıyordu. Bu bir şaka mıydı? Bir kamera falan olmalıydı. İstanbul’a yeni gelenleri trolleyen bir sosyal deney.. Ama sonra yanımdaki kızın “işte muhtar bu” bakışıyla birlikte gerçekler acımasızca yüzüme çarptı. Ben şoka girmiş vaziyette ona bakarken, o da bana bakmayı sürdürüyordu. Kaşlarını hafifçe çattı. “Beni çağırmışsın, buradayım?” Göz kırptım. Sonra tekrar. Derin bir nefes al menekşe. Kontrolü kaybetme. Belki de rüya bu. Belki de hâlâ Manisadasım. Ama hayır. Tartıştığım adam orada, anahtar ise hâlâ elimdeydi. Ve sinirim, zirve yapmış bir halde bana eşlik ediyordu. Sonunda, mantıklı bir cümle kurabildim. Gerçi ne kadar mantıklı olduğu tartışılırdı. “Ben muhtarı çağırdım.” Derken kollarımı göğsümde birleştirmiştim. “Bir yanlışlık oldu sanırım, sizle ilgili bir durum yok sağolun.” Adam ifadesizce kaşını kaldırdı. “ Muhtar benim zaten.” Gözlerimi kıstım. “Hayır.” Kaşlarını kaldırdı. “Evet.” Direndim. “Hayır.” Çevremizde durup bizi izleyen insanların bazılarının sessizde olsa güldüğünü duyabiliyordum. Tahammülünün azaldığını belli eden bir ses tonuyla, “İmtihan mısın kızım sen?” Diye sordu. “Ama muhtar-“ Ellerini siyah kumaş pantolonun ceplerine sokup başını gökyüzüne çevirdi. Sabır dileniyordu galiba. “Muhtar benim diyorum sana. Yinelemeyeceğim bunu, sorunun ne olduğunu söylüyorsan söyle söylemiyorsan işim gücüm var.” Öfkeli sesi geri adım atmama neden olmuştu. Yine de gururumu ve inatçılığımı devreye sokarak “Ama ben amca bekliyordum..” Dedim. Yunan heykeli kılıklı muhtarın dudakları hafifçe yana kıvrıldı. Kaşları yukarı kalktı. Ardından alayla konuştu. “Özür dilerim, öbür sefere daha yaşlı olmaya çalışırım. Şimdi problemin ne olduğunu söyleyecek misin? Sabrım tükeniyor.” ___ Menekşe&Cihan.

Bazı sevdalar geç kalır… Ama hiç eskimez. Nevşehir’in sessiz sokaklarında, çocuk yaşta verilen bir söz yıllar boyunca bir kalpte sessizce büyüdü. Karan Alp Akay, on iki yıl boyunca uzaktan sevdiği Kadem Yıldız’ı bekledi. Bir kere bile adını anmadan, kalbinden bir kez bile silmeden… Kadem ise şehirde kendi hayatını kurdu. Geçmişin masal gibi kalan anılarını çoktan geride bırakmıştı. Ta ki hayat, onu bir kez daha başladığı yere döndürüp, hiç planlamadığı bir evliliğin eşiğine getirdiğinde… Bu evlilik belki aşkla başlamadı. Ama bazen kalp, kaderin fısıldadığı yerden konuşmaya başlar. Üstelik Karan’ın başına bela olan ikiz kardeşleri de devreye girince işler sadece duygusal değil, fazlasıyla karışık ve komik bir hâl alır. "Sonsuz Sevda", geçmişin yüküyle bugünün karmaşasını, sabırla beklenen bir aşkın kahkaha ve gözyaşıyla örülmüş hikâyesini anlatıyor. Kimi aşk ilk bakışta doğar, Kimi ise yıllarca içte büyür, zamanı geldiğinde dile gelir… Ve asla bitmez. Sonsuz olur.

Şans’a ve fallara inanmayan Safir Mila Adanır arkadaşlarının zoru ile şans kurabiyesi çeker ve içinden çıkan sayıları birleştirerek çıkan numaraya yazıp alay eder. fakat yazdığı kişi hiçte sevimli dost canlısı bir adam değildir…

*bölümler çok kısadır, bilginize. Sıkılmazsınız uzun değil* Esir düşen bir Türk askeri. 6 ay sonra kurtarılır. Görevine devam eden başarılı asker, özel bir time alınır. Timinin komutanı olan asker, timinde ki yardımcı komutan ile çok iyi anlaşamaz. Bu düşmanlık eskiye dayanır... BU KİTAP TAMAMEN KURGUDUR. HERŞEY YAZARIN HAYAL GÜCÜNE BAĞLIDIR. Kitaptan herhangi bir alıntı, söz, cümle (ç)almayın. Kitap kapağı bana aittir. KİTAPTA GEÇEN İSİMLERİ ALMAYIN LÜTFEN! YAYINLANMA TARİHİ: 24/12/2024

İmkansızlık nedir bilmiyordum , ne istediysem almayı başarmış ne yapmak istediysem yapmıştım . Ama o beni imkansız nedir onunla tanıştıran adam . Ay güneşe aitti onun ışığı olmadan yapamazdı , ışık yayamazdı karanlığa aydınlık olamazdı . Ay Güneşe hep muhtaçtı ama asla yan yana durmazlardı bir gökyüzüne sığamaz sürekli birbirlerini kovalarlardı . İşte biz o kadar imkansızdık güneş ve ay kadar imkansız .

“Ne diye geldin yine? Anlamaz mısın? İstemem diyorum! Ne kırkındaki adama varırım ne de kuma olurum. Şimdi kimin adını ağzına aldıysan onunla gidesin. Bir daha kapımıza gelme!” Günçiçek sinirle bağırırken Selma Hanım hızla yerinden kalkıp Günçiçek’in koluna girdi. Kızı sinirlenirsin karşısındakinin yaşına bakmaz saçını başını yolardı valla! “Sen git Gülten, ben sana haber edecem.” Gülten hızla yerinden kalktı. Allah var korkuyordu Günçiçek’ten. “Tamam abla,” dedi Gülten hızla evden çıkarken. Gülten’in gidişiyle Günçiçek kolunu annesinden kurtarıp karşısına dikildi. Gözlerinde hayal kırıklığı vardı. “Ne haberi ana! Beni babam yaşımda adamlara mı vereceksiniz?” Selma Hanım yanlış anlaşıldığını fark ettiğinde hızla konuştu. “Yok kurban olduğum, yapar mıyım heç? Bu sefer gelen ne baban yaşındadır ne de evli. Bu sefer gelen çevre köyden Fırat Beydir.” Günçiçek’in kaşlarını şaşkınlıkla havaya kalktı. Fırat Bey mi? Fırat bey merhameti tanınan bir Beydi. Lakin bir kusuru vardı. Dilsizdi. Hatta bundan dolayı LALO derlerdi Fırat Beye. Günçiçek’in boğazında sert bir yutkunma geçti. Ne yapacaktı? Kabul edecek miydi? Düşündü. Eğer kabul etmezse laflar asla dinmeyecek, diller kız kardeşlerine kadar uzanacaktı. Daha fazla düşünmedi. İçten içe pişman olmamak için dua ederken son sözlerini söyledi. “Kabulümdür. Gelsin Fırat Bey.”

Anlaşmalı evlilik yapmak zorunda kalan Ophelia Violet Rayne , ünlü iş adamı Santana Elijah Ulrich ile geçirmesi gereken 365 günü vardı. Bu yolculuk onun için hiç kolay olmayacaktı karşısında ki adam İngiltere’nin en ünlü iş adamının veliahtı ve aynı zamanda zengin züppesi bir playboydu. Ophelia bu evlilikle nasıl Başa çıkacaktı? kitap tamamen şahsıma aittir tek bir cümlesini dahi herhangi bir kitapta görürsem yasal işlem başlatmaktan çekinmem.

Herkes onun dilsiz olduğuna ve hatta erkek olduğuna inanıyordu. Yüzündeki mskesi ve göğsüne taktığı korsesi ile komutanları dışında kimse ile konuşmaz ve kimseye gerekmediği müddet cevap vermezdi. Tüm bunlara rağmen timi bilirdi onun kadın olduğunu. Tomris tüm o sert hallerine rağmen, kendi öksüzlüğüne rağmen evde onlara ana baba olurdu. Fakat yine de mesafesini korurdu. Nice düşmanı yenen Tomris Türkmenov, Çocukluk aşkına yenilmişti. Kendini gizlemesinin nedeni sadece kurallar değildi. Oydu... Saçlarını sadece sevdiği adamın görmesi için her zaman maskesinin ardına sıkı sıkıya saklardı, Tomris başka erkeklerin o çirkin bakışlarından rahatsız olduğu için bunu sevdiği adama haksızlık olarak düşünür ve tüm kadınsal hatlarını kapatırdı. Hiçbir zaman açılamadılar birbilerine. Ölüm kapıya dayandı, işte o zaman çıktı ağzından o nameler; "seni seviyorum Alparslan... Sana aşığım... ne zaman oldu bilmiyorum ama oldu işte. Sende yadırgama. Seni sen sevmeden tam 12 sene önce, ilk gördüğüm andan beri seviyorum. " dediğinde göz yaşlarını tutamadı Tomris. " o kadar seviyorum ki senin kokun olmadan, sen olmadan uyuyamıyorum. O kadar seviyorum ki saçlarımı, bedenimi senden başkası görecek diye ödüm kopuyor. O kadar seviyorum ki senin için bedenimi gizliyorum. " dediğinde bir şok daha geçirdi Alparslan. " O kadar seviyorum ki... Kendimi senin için feda edecek kadar. " Dediği anda dağda bir kurşun sesi geldi... Alparslanın kucağında ki kadın küçücüktü, daha da küçüldü. Demin öptüğü dudaklardan acı dolu soluk çıktı. Kadın gözlerini kapattığında, Adam ömrünü kapattı... _________________________________________ __________ TOMRİS TÜRKMENOV