Ozan ve Seçil... Aynı sınıfta, aynı sırada yıllardır oturuyorlar. İkisi de sessiz. İkisi de dışarıdan bakıldığında sadece “sınıf arkadaşı.” Ama iç dünyalarında fırtınalar kopuyor. Ozan, sınıfın en dikkat çeken çocuğu: uzun boyu, yeşil gözleri ve içine kapanık duruşuyla merak uyandırıyor. Onu gerçekten tanıyan yok. Herkes onun “soğuk” olduğunu düşünse de aslında içinde bir çocuğun kalbi var: utangaç, sevgi dolu, ama korkak. Seçil ise sakinliğiyle dikkat çeken, fazla konuşmayan ama hayalleriyle yaşayan bir kız. Gözleri hep yere bakar ama kalbi Ozan’a. Her gün aynı sıraya oturur, aynı sessizlikte onu izler. Defterine kimsenin görmediği cümleler yazar: “Yanında susmak bile huzur veriyor.” İkisinin de kalbi diğerine ait. Ama ikisi de bunu bilmiyor. Söylemeye cesaret edemiyorlar. Çünkü ya yanlış anlarsa? Ya reddederse? Ya bu güzel sessizlik bile bozulursa? Bu kitap, iki kalbin birbirini nasıl hissettiğini ama söyleyemediğini anlatıyor. Bir bakışın neler gizlediğini, bir selamın ne kadar zor olduğunu... Aşkın en derin hâlini: söylenmeyen hâlini.

Töre uğruna, henüz genç bir kız olan Aslı, yatağa bağımlı bir hayat süren Atlas’a eş olarak verilir. Oysa Aslı’nın tek suçu, doğru yerde doğmamış olmaktır. Köklü bir aşiret ailesinin kanunları, kalplerin fısıltılarını susturur. Atlas’ın fiziken hareketsiz ama zihin ve ruh olarak son derece canlı dünyası, Aslı’nın masumiyetini yavaş yavaş yok eden bir hapishaneye dönüşür.

Ben, Alara Bayrak... Ailemizin tek çocuğuyum. Bunu söylediğimde insanların yüzünde beliren o alaycı ifadeyi ezbere biliyorum artık. Çoğu zaman, sadece bu bilgiye dayanarak şımarık olduğumu, ilginin hep üzerimde olduğunu, hayatı kolay yaşadığımı sanıyorlar. Ama bilmedikleri çok şey var. Ben, şımarık büyütülmedim. Tam aksine, çocukluğumun büyük bir kısmı korku ve yalnızlıkla geçti. Babamın yüksek mevkisi, onun yalnızca başarılarını değil, düşmanlarını da artırmıştı. Ve onlar, en zayıf halkaya saldırmakta tereddüt etmediler. Ailenin tek çocuğu olan ben, hedef haline geldim. Kaç kez kaçırıldım bilmiyorum. Belki hatırlamak istemediğim için bu kadar silik hafızamda bazı şeyler... Belki de bir noktadan sonra saymayı bırakmamın sebebi, her birinin sonunda daha da güçsüz hissetmemdi. Saymanın bir anlamı yoktu artık, çünkü bu sayı durmadan artıyordu. Her yeni tehdit, her yeni kaçırılma, benliğimden bir parça daha koparıyordu. Ama sonra... Büyüdüm. Ve biri girdi hayatıma. Kayahan Ulutürk. Eski bir asker... Ve artık benim korumam. Onun gelişiyle her şey değişti. Onunla birlikte gelen dinginlik, varlığının getirdiği güven... Tüm o yılların bastırılmış korkularını bir bir susturdu. Daha önce hiç bu kadar gerçek hissetmemiştim. Hiç bu kadar "ben" olmamıştım. Aslında şimdi anlıyorum... Alara Bayrak hiçbir zaman tam anlamıyla yaşamamıştı. O sadece hayatta kalmaya çalışmıştı. Ama onun gelişiyle, gerçek Alara uyanmaya başladı. Şimdilik Kayahan bunu bilmiyor. Ama bir gün öğrenecek. Ben sadece onun koruduğu bir görev değilim. Ben, onunla yeniden doğan bir kadınım. "Yan benimle..." Bu sadece bir cümle değil. Bu, tüm hayatımın başlangıcı.

Annesini takip eden yavru bir ördek gibi o nereye giderse ben de arkasından oraya gidiyordum. Aynı zamanda çenem de boş durmuyor, sürekli ismini üst üste söyleyip duruyordum. O ise beni hiç tınlamıyor, yoluna devam ediyordu. "Minho?" "Minho?" "Minho?" Artık bezsin de arkasına dönsün, yüzüme baksın diye bu gıcıklığı yapıyordum ama ne kadar kırgınsa artık yüzüme bile bakmıyordu. Sanki ben yoktum. "Minho?" "Minho?" "Minho?" Artık bu yaptığıma ben bile daha fazla dayanamadım. "Ahh, yeter ama!" diye bağırarak onu takip etmeye devam ettim. "Hangi tür insan böyle bir işkenceye dayanabilir ki? Nasıl tepkisiz kalabiliyorsun? Ben olsaydım şeytanı dinler, çakardım ağzının ortasına cidden!" -Der demez durdu. Onun durması üzerine başımı sırtına tosladım. "Ah!" dedikten sonra anında geri çekildim. Bu sefer bana döndü. Evet, döndü! Ama nasıl bakıyordu biliyor musunuz? Tek kaşını havaya kaldırmış bana az önceki söylediklerime nispeten, "Şeytan öyle mi dermiş?"der gibisinden bakıyordu. Sadece bakışlarından bile bana bunu sorduğu belli oluyordu. Anlayınca hemen sırıttım. "Aaaa... Şey... Şeytanı dinlememek lazım. Evet evet, kesinlikle şeytanı dinlememeliyiz! Ne öyle ağzına çakmak falan? Onun yerine sakin kalıp, sabredip duymamazlıktan gelmek en iyi- " Ne diyorum ben ya? Resmen şu an kendi ağzımla kendime kapak yaptım. Sustum ama geciktim tabii ki. Başını bir sağa bir sola sallayan Minho derin bir nefes alıp verdi. Bu zamana kadar hiç konuşmamıştı ama nefes verdikten hemen sonra: "Baş belası." dedi. Gıcık işte, ne olacak?! O kadar konuşmaya çalıştım ama tek kelime dahi etmedi. Şimdi ağzından çıkan bu iki kelime de neyin nesiydi böyle? Gözlerimi devirdim ve klasik esprilerden birini yaptım. "Memnun oldum. Ben de Alya." "Ciddi olamaz mısın?" "Olamam ciddi falan. " "Çocuk gibisin." Yeter ama artık bu kadar. Benim de sabrımın bir sınırı var ve bu sınırı aşınca her insan gibi ben de sinirleniyorum. Dayanamadım. Biraz sesimi yükselttim ve karşımda dikilen Minho`ya bakarak konuşmaya başladım. "Ben miyim çocuk gibi olan? Seninle insan gibi oturup sadece 2 dakika konuşmak istedim! Seninle konuşup yanlış anlaşılmaları düzeltebilmek için Amerika`dan, babamdan kaçtım! Ama sen... Beni takmıyorsun bile! Sadece 2 dakika ya, 2 dakika! 2 dakika konuşacak kadar dahi hiç mi hatırım yok üzerinde?! Asıl çocuk gibi davranan sensin!" "Sence de... Sana böyle davranmaya hakkım yok mu Alya? Geçmişimizi, bizi sen mahvettin. Hem de bir hiç uğruna! Yıllar sonra çıkıp geliyorsun ve benimle konuşmak istiyorsun. Neden? Ünlü oldum diye mi?! Ne değişti ha? Söyle!" "Saçmalama! Ünlü olman beni neden ilgilendirsin?! Babamdan dolayı yeterince şana, şöhrete, paraya sahibim zaten!" "O zaman neden?!" Sustum. Gözlerimden aşağı süzülen gözyaşlarını hisseder hissetmez hızla sildim ve Minho`ya arkamı döndüm. Bu soruya cevap vermek kadar zor bir şey yoktu şu an hayatımda. Evet, her şeye sahiptim. Ama tek bir şey hariç. Ölüyorum Minho... Ölüyorum... Son defa seni görmek için geldim. Belki aramızdaki yanlış anlaşılmayı da düzeltebilirim diye geldim. Ama... Ama yapamıyorum. Bunu sana nasıl söyleyeceğimi bilemiyorum. ..

Meryem, okuduğu tatlı komedi romanına öyle hayran kalmıştı ki, bir dilek diledi ve kendini o neşeli mahallenin içinde buldu! Artık "Cıvıl Cıvıl Çıkmazı"nın sakiniydi ve kitabın yakışıklı sakarı Kerem`le tanışması an meselesiydi. Ancak Meryem`in gelişiyle kitabın komik akışı değişmeye başlayınca işler karışır. Acaba Meryem, bu nostaljik dünyanın tadını çıkarıp aşkı, arkadaşlığı ve aile sıcaklığını doyasıya yaşayabilecek mi? Yoksa kendi dünyasına dönmenin bir yolunu mu aramalı? Kahkahalarla dolu bu fantastik macerada Meryem`i neler bekliyor? Unutmayın, her şey bir dilekle başladı!

Berra, üçüzleri ve abilerinin hikayesini anlatıyor. --Hocam kendim ile beraber 10 kardeş oluyoruz.

Zaman yolculuğuna çıkan Leyla, kendini bir anda annesinin gençlik yıllardında bulur. Amacı annesine pişmanlıklarını tekrar yaşatmamaktır. Ama hesaba katmadığı bir şey olur. Annesinin nefret ettiği birine aşık olur.

"kağıdı çalınan kişi mağdurum ben mağdur " "Allahım sabır Ama acıtasyon yaptın ismin yokmu" "Var" "Çok şükür İsminizi bahşedebilir misiniz paşam " "Dur bi an öyle söyleyince heyecanlandım Efe göver " BUNLAR SADECE ÖYLESİNE BİRİLERİ 1 ve 2. Bölüm kısa ama diğerleri müq

Cemre:Yeni matematikçi geliyormuş. Gece: Sıkıntı yok onu da yollarız Göz kırptığım anda yanımdan geçen adam ile göz göze geldim o çekip giderken ben gözlerimi tekrar benimkilerle çevirdim.Ama nerden bilecektim Matematik hocamın bana bela olacağını?

Not; Bu hikayede unsurlar vardır. Kurgudaki soy isimler, kurumlar tamamen hayal ürünüdür. Ve bu bölümler öylesine yazılmıştır, yani çerez bölümler © Tüm hakları saklıdır