Güzel kızımız Ilgın birgün okulunun itiraf sayfasında gezerken bir yazı dikkatini çeker. Anonim: En yakın arkadaşım 12/F sınıfındaki Ilgın`dan hoşlanıyor. Ilgın bu yazıyı gördüğü günden beri içi içine adeta sığmıyordur. Hadi sizde Ilgın`ın hayatına dahil olun.

Ailesinin baskılarıyla daha fazla uğraşmak istemeyen Liya’nın gitar kursuna başlamasıyla hem yeni bir aşka yelken açması hem de eski dostluklarıyla daha da güzel maceralara yelken açması

Aleda`nın bir gecede tüm hayatı değişir. Önce yıllardır yaşadığı ailesinin yalan olduğunu anlar. Sonra gerçek ailesinin yanına gitmek istememesine rağmen gitmek zorunda kalır ve oraya alışamamasıyla devam eder. Eğer gerçek ailem temalı bir kitap arıyorsan benim kurguma bayılacaksın. Hemen kooooş :)

Selam ben tong yao

Bazı çiçekler toprağın altında büyür. Güneşi hiç görmeden, rüzgarı hissetmeden… Bazı çiçeklerse yangının içinden çıkar. Küllerin arasından doğrulur, suskun ama dimdik durur. Tıpkı Almira Lal gibi. Onun içindeki lal, kıpkırmızıydı. Ne zaman ki konuşmak istese, kelimeler boğazında kesilirdi. Çünkü bazı acılar kelime kabul etmez. Bazı yangınlar, sadece evi değil, insanın sesini de yakar. Altı yaşında sustu Almira. O gece sadece bir ev değil, bir hayat da yandı. Alevler annesini aldı, babasını, küçücük kardeşini… Ve konuşabilme ihtimalini. Ama ne tuhaftır… İnsan sustukça içindeki ses büyür. Zaman geçtikçe sessizliği anlamaya başlarsın. Almira’nın sessizliği, çığlık gibiydi. Kırmızı bir lal gibi, kıvrılıp kalmıştı kalbinin tam ortasında. Bu hikâye bir kız çocuğunun konuşamayan sesiyle, anlatamadığı geçmişiyle ve hiç solmayan bir çiçeğin direnişiyle başlar. İsmi Almira. Soyadı Lal. Ve o, sessizliğin en gür sesini içinde taşır.

Sadece internette dolaşıyordum. Başıma ne gelebilirdi ki? Selam. Ben polen. Aşka inanmayan tek kızım. En azından kendi çevrem arasında. Peki sonra ne oldu biliyor musun? E oku o zaman. Çünkü ben aşka bir kere daha tövbe ettim.

anne özlemi çok güzel bir şey

Beş küçük çocuk beşininde hayatı gece kararmış ama gecelerle dostlat

Ekibe yeni katılan ve geçmiş travmaları olan neşeli, alaycı ajan kız... Ajan ama aynı zamanda Hacker olan soğuk bir erkek... Bu kitap hayata, `savaş mı var? rujumu sürüp geliyorum. `tarzında bakan herkese ithaf edilmiştir.

Ailesini. Bulmak. İçin. Savcl. Olan. Güneş

Psikolojimin düzelmesi için yazlık kasabaya gittim en fazla ne olabilir ki?

Kıyametin ardında tek başımayım diye korkarken, bu da aslında benim kıyametimse? Cehennem kapıları bunu fark etmem ile daha yeni açılıyorsa bedenime? Aslında ben de ölmüşsem ama kıyametim ölmemiş gibi zannetmemse? Ne yapmam lazımdı? Herkes gibi öldüğüm için sevinmeli miydim? Yoksa karşımda olan cehennemden korkmalı mıydım? ... UYARI: Bu kitap küfür, argo, kötü örnek olabilecek uygunsuz davranışlar, fiziksel ve psikolojik şiddet, taciz, intihar gibi durumlar bulundurur. Bu durumların güzellemesi, özendirilmesi yapılmamıştır. Kitaba lütfen bunları içerdiğini bilerek başlayınız. Kurguda geçen kişi ve olayların herhangi bir gerçek kişi, kurum ya da kuruluşla ilgisi bulunmamaktadır. Hepsi hayal ürünüdür. İyi okumalar.

Mert öldü sanılıyordu. Sena geçmişten çıkmamıştı. Ece sessizliğine gömülmüştü. Ve ben... Boran... sadece birini sevdim. Ama bazen sevmek yetmiyor. Bu hikâyede herkes birini kaybetti. Belki de en çok kendimizi...

"Aşk, bazen sadece susmayı seçenlerindir." Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde... Develer tellal iken, pireler berber iken, ben ninemin beşiğini tıngır mıngır sallar iken... Bir mahalle varmış. Güneş orada başka doğar, rüzgâr başka esermiş. O mahallenin adı Sevda Sokağı`ymış. Bu sokakta herkes birbirini tanır, ama herkes bir sırrı saklarmış. Bir pencere varmış, her gün aynı saatte açılırmış. O pencerede bir kız otururmuş, adı Sevda`ymış. Gülerse güneş doğar, susarsa rüzgâr dinermiş, ama o pek gülmezmiş. Bir de sokaktan geçen bir delikanlı varmış... Her gün, her gece, aynı adımlarla geçermiş o evin önünden. Ne selam verirmiş, ne başını çevirirmiş. Ne seslenmiş, ne söylemiş, ama gözleri hep oradaymış. Söylese ne olurmuş? Söylemese ne değişirmiş? O mahallede herkesin bildiği ama kimsenin konuşmadığı şeyler varmış. Bir bakış. Bir suskunluk. Bir ihtimal. Ve bir sebep. Çünkü bazı sevdalar, dilin ucunda değil... kalbin orta yerinde yaşanırmış. İşte bu, öyle bir sevdaymış. Bu, "Darılma Hanım teyze, kızınızı sevdim..." Diyemeyen bir adamın hikâyesiymiş. Bu bir aşk hikâyesi değil. Bu, bir suskunluğun nasıl sevda olduğunun hikâyesi.

Kitap kapağına bakmayın çok değişik koywcak şey bulamadım jejkdjdjdkd

Belirsizlik ne kadar da zordu. Bunu normal birine derseniz anlamayacaktır. Çünkü insan bunu ancak belirsizlik çukuruna düşünce anlıyordu. Birde eğer yaşadığınız belirsizlik sevgi üstüneyse eğer ona hiçbir söz söylenmezdi işte... *** Ben Mir Ulaş Koçhan; iki yıl önceye kadar herkesten uzak, kendi başına sadece derslerine odaklanan Mir Ulaş. Şimdilerde ise belirsizlik çukuruna düşmüş, gözü sevdiğinden başkasını görmeyen Mir Ulaş... *** Her şey 2 yıl önce bu liseye geldiğimde başladı. İnsan hani bazen bir şeyleri hisseder ya ben bu liseye geldiğim adım attığım gün anlamıştım buranın bana iyi geleceğini ama bende bilemezdim hayatımın anlamını burda bulacağımı... *** “Seni düşünmek güzel şey, ümitli şey, Dünyanın en güzel sesinden En güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey... Fakat artık umut yetmiyor bana, Ben artık şarkı dinlemek değil, Şarkı söylemek istiyorum...” ~Nazım Hikmet

Basketbolcu Minho ve Okul başkanı Jisung

O an içimde bir şey düştü yere. Küçük bir çan gibi çaldı. Boğazım düğümlendi. Ona ait ne varsa hatırlamak istedim. Ama sadece his kalmıştı. Bir de… yarım kalan bir hikâye.

Birçok şey ve hiçbir şey adına

Mavi -"SEVİYORUM ULAN SENİ BEN MAVİ ,MAVİ KORAY BURAYI KÖPEK GİBİ SEVİYORUM" diye bağırdım balkondan aşağıda olan abimler annem ve babam ağzı açık Bi şekilde bana bakıyorlardı. Sadece onlar mı partide olan tüm insanlar beni izliyodu.Burayın ailesi bile.. Ahhh mavi gene sıçtın kızım.

Gerçek aşkın aslında çok yakınında olduğunu nereden bilebilirsin ki?Küçüklüğünden beri farklı bir kıza aşık olan Yiğit okula yeni kayıt yaptıran Selen ile gerçek aşkı bulur.Peki aşk her zaman güzellikleri getirir mi?İhanet edemez mi çok seven bir insan?Peki ya sevdiği için ona ihanet etmek zorunda kalırsa?O zaman ne yapmalı?Susup oturmalı mı yoksa cesaret etmeli mi?

Hayatta kalmak için hiç bir sebebim yok peki neden hala katlanılmaz olan bu dünyanın esiriyim?

Bu kitabımız 4 liseli den oluşmaktadir. Rüya ilk başta tanıdığı insanlara nekadar sinir olsada yine de onlardan vazgacemiyor bu kitabimi herkesin okumasını öneriyorum ve yorumlarınızı bekliyorum çok teşekkür ederim 🌸🎀

Gece, kendini bir örtü gibi dünyaya sererken, hiçbir şey ne karanlık kadar derindi, ne de yalnızlık kadar eziciydi. An, her şeyin kaybolmuş olduğu, aynı zamanda her şeyin yeniden başlayacağı andı. Alya Mira Karaca. Bir gecede yıkılan bir aile, sessizliğe gömülen bir geçmiş ve o geceyle birlikte yok olan bir kız çocuğu. Hayatı kanla silinen ve bir gecede her şeyini kaybeden bir kadın. O gece gökyüzü, iki kadının çığlığıyla yarıldı ama üç kadın mezara gömülmüştü. Sürgün edildiği topraklarda bir sır gibi yaşarken kimse, fırtınayı gözlerinde, geçmişi sırtında taşıyarak geceleri zihninde nasıl bir savaş alanı kurduğunu bilemedi. On yılı sadece geçmişin hayaletleriyle, hayatta kalmakla değil, aynı zamanda karanlıkta örülen sırlar ve bir amaçla geçirdi. Zihninde bir hesaplaşma, kalbinde ise on yıldır büyüyen bir intikam alevi vardı. Alya acısını içine gömüp uzaklara giden küçük bir kızdı ama dönen, o küçük kız değildi. Altay Karal Kurtviran. Karanlık dünyaya hükmeden, bu karmaşık ağın tam ortasında yer alan tehlikeli, güçlü ve esrarengiz bir adam bir adam. Yeraltı dünyasının labirentlerinde hüküm süren bir adam. Karanlık geçmişinde saklı tuttuğu büyük bir sır, gözlerinde hem ölümün karanlığı hem de hayatın en yakıcı arzusu var. Geçmişi sislerle örtülü, kimliği sayısız yalanla mühürlü. Kimsenin bilmediği büyük bir sırrı taşıyan bu adamın kaderi, Alya`nın intikam yolculuğuyla kesiştiğinde yalnızca Alya’nın değil, tüm dengelerin kaderi değişecek. Gerçekler ortaya çıktıkça, hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığı anlaşılacak. İntikamın ateşinde güçlenen bir kadın. Karanlığa hükmeden bir adam. Ve karanlığı yutan bir adalet. Ve karanlığın içinden doğan bir devrim. Bu yalnızca bir aşk hikâyesi değil. Bu, sessiz çığlıkların, yarım kalmış vedaların ve kadim hesapların hikâyesi. Küllerinden doğmuş bir kadının kendi gölgeleriyle yüzleşmesinin, acı ve karanlık arasında sıkışmış bir adamın kimliğini arayışının ve adaletin artık sadece mahkemelerde değil, sokak aralarında da kurulduğu bir dünyanın hikâyesi. Bu, güç ve özgürlük arayışının, adaletin acımasız yüzünün ve kadınların sarsılmaz cesaretinin, kadın gücünün sınırlarını zorlayan ve küllerin altından doğan bir yangının hikâyesi. Alya Mira Karaca`nın hikâyesi. "Bazen bir kadın, dünyayı yerinden oynatabilir."

"Ne bekliyordun ya!" diye bu sefer ben bağırdım avazım çıktığı kadar. "Sana diyorum Cesur, sana! Ne bekliyordun ya sen benden?" Elimdeki kutuyu kaldırıp ona doğru salladım. "Dedem öleli bir ay olmuşken, bana alyans göndererek ne bekliyordun ya sen ne!" "Dönmeni!" dedi hışımla yönünü tekrar bana çevirirken. "Beni unutmamanı! Uğruna her şeyimi tek kalemde feda edebileceğim kadının dönmesini umdum Helen!" derken dibime kadar girmiş, bağırıyordu. "Sadece İstanbul`a değil ama! Bana da dönmeni istedim! Burada tek başıma her gün her gece köpekler gibi seni özlerken sen de beni özle de dön istedim!" Ellerini saçlarına daldırmış sakinleşmeye çalışmıştı."Ya şu siktiğimin iki yılında hep ne istediysem onu istedim sadece senden! Bir kez olsun benim seni sevdiğim gibi beni sev istedim Helen! Çok mu şey istedim?" Gözlerim hırstan mı yoksa kırgınlıktan mı bilinmez dolarken başımı iki yana salladım. "Ben seni çok sevdim Cesur." Buruk bir kıvrılma boy gösterdi ifadesinde. "Kabul," dedi. "Sen de sevdin belki beni. Ama benim sevgim, senin için herkesi, her şeyi yakıp geçebilecekken seninki beni hiçbir konuda öne koymana bile yetmedi. Ben, hiçbir konuda senin ilk tercihin bile olamadım." Başını iki yana salladı. "Sen varya sen; elindeki işinden, önündeki dosyadan, Helen..." dedi ve üzerime eğildi. "Sen beni dudağındaki o kırmızı rujundan bile daha az sevdin." Dudaklarım aralandı, istemsizce bir adım geriledim. Nasıl böyle düşünebilirdi? Beni oradan, o kalıptan çıkartmak zorundaydı. Benim gidip de ona geri dönmeyişim sevgisizliğimden değil, bana söylediği yalanlarındandı. "Ben seni terk edip giden annen değilim Cesur." dedim tek celsede. "İlk önce bunun bir farkında ol." An be an gölge inen yüzüne ve düşen omuzlarına rağmen durmadım. "Ama tıpkı onun gibi," dedim arkamı dönüp gitmeden önce. "Ben de unuttum seni."