Savcı ve hanım ağa olan ARJİN EFSA AXİN Mardin topraklarına kadın ve kızları için Adalet sağlamaya çalışır 15 yıldır arjin efsaya aşık olan MİR BOTAN HAZNEDAROĞLU her şeye ve herkese rağmen aşkının arkasında durur. O Mardin`in ve tüm doğunun en büyük ve saygın ağasıdır

BU BİR ASKER KURGUSUDUR. "Sen nasıl özel kuvvetsin ya? Mayına bastım diyorum. Kasaturayla falan imha etsene yüzbaşı!" Bir yandan da hönkürerek ağlıyordum. "Kal böyle de aklın başına gelsin. Belki akıllanırsın ağlayan bela." Ağlarken küfrettim."Senin gelmişini geçmişini..." Beni durdurup sırıttı. "Sana yardım edecek yegâne kişi benken küfür mü edeceksin?" Telaşla bağırdım. "KÜFÜR YOK! VALLAHİ BİLLAHİ TİLLAHİ YOK!" "Tamam sus artık kızım ya! Yardım edeceğim." Bu sefer de sevinçten ağladım. "Şimdi ne yapacağız komutan. Sen benim yerime bassana şuna ben yoruldum." Yere bakmadan parmağımla işaret etmiştim mayını. Hayretler içerisinde bana baktı. "Yok yok ben gidiyorum. Dünya için bu iyiliği yapmam gerekiyor." "Ölüme mi terkedeceksin beni?" "Tek seferde anlamana sevindim." Arkasını dönüp gidecekken durup hala zırlayan bana baktı. "Neyse sana ufak bir kıyak yapayım. Sakın ayağını oynatma. Yoksa uf olursun. Hadi rastgele." Yürümeye başlamasıyla ağlayarak tek bir cümle çıktı dudaklarımdan. "ANNEMİ İSTİYORUM BEN!" *. *. *. Yüzbaşı Cihangir Demiralp. Pilot Teğmen Devrim Işık Uluöz.

• ÇOCUKLUK AŞKI •YAŞ FARKI •POLİS/HUKUKÇU •ABİMİN ARKADAŞI •YAŞ FARKI (6) Ana karakterlerimiz olan Mirza Devran Polat ve Gülfem Asel Karaca çocukluk arkadaşıdır. Aynı zamanda karşılıklı dairelerde oturan aile dostlarıdır. Erkek karakterimiz olan Mirza’nın babası polistir. Ve bir gün tayini çıktığından dolayı, yaşadıkları yer olan Hakkari’den Ankara’ya göçmek durumunda kalırlar. Bu taşınmanın üzerinden tam 15 yıl geçer. Ve artık çocuklar büyümüşlerdir. Mirza, babası gibi polis olur. Gülfem ise Ankara’da, yani çocukluk arkadaşı olan Mirza’nın yaşadığı şehirde Hukuk Fakültesini kazanır. Gülfem aile büyüklerinin vasıtası ve ısrarları üzerine, Mirza ve onun ailesi ile yaşamaya başlar. Yıllar önce ayrılmak zorunda kalan Gülfem ve Mirza, yıllar sonra tekrar bir arada olabilmeyi başarabilecekler miydi?

Bir Bedel Meselesi

Yıllar önce çocukluk aşkıyla yolları ayrılan Ayliz hayatına devam etmenin yollarını kendi çapında bulmuştur. Ancak bir gün hiç beklemediği bir anda karşısına `o` çıktığında ne yapacağını bilemez. Tıpkı onunla eskisi gibi olup olmayacağını bilmediği gibi... "Tutuklusunuz hanımefendi." "Niye polis bey? Kalbinizi mi çaldım?" *İki kitap bir arada*

Yalanlarla ekilmiş bir tohum yalanlarla büyütülmüş bir çiçek . Beyaz yapraklarda birisi daha koptu ve yere düştü .

Doğa Ayana babası şehit olduktan sonra oda babasının izinden gidip asker oldu bundan yaklaşık 2 yıl önce timi`ni kaybetti o gün bugğndğr hiç bir tim de bulunöadı ama işte o gün gelmişti albay aradı ve bu tim de bulunmadı gerektiğini söyledi ama bilmiyordu ki bu tim de ölümsüz dostlıklar edinip hayatının aşkını bulacağını

(Bu Kitap tamamen eğlence amaçlı yazılmıştır ve diğer mafya kitaplarına gore bu kitap daha çok komedi içerir yanii biraz farklı bir kurgu. Gerçek hayatla bir alakası yoktur. Bu yüzden Lütfen gerçek hayat ve kurguyu karıştırmadan başlayın. Bu Kitap hiç bir mesleği, dini, inancı kötülemek amaçlı yazılmamıştır.) Orduya ataması çıkan öğretmen Afra, kuzeni ile rastgele gittiği bir düğünde eğlenir, horon teper. Fakat bu eğlenme sırasında Özel olarak davet edilmiş bir Mafyanın dikkatini çekeceğini kim bilebilir? "Yıldız kayıyor. Hadi bir dilek tut Ordu güzeli..Ben seni diledim..seni diliyorum" (14/12/2024)

“Bazı aşklar çocuk kalır…” Arhan, yaşadığı mahallenin dar sokaklarında hep kendinden bir adım önde yürüyen Bahar Ece’yi izlerdi. Ayağına dolanan toz bulutlarından daha hafif bir şeydi içindeki his; o zamanlar sevda denmezdi buna, “oyun arkadaşlığı” derlerdi. Ama Arhan, Bahar Ece’nin beyaz tokalarının güneşte parlamasını izlerken, bunun bir oyun olmadığını bilirdi. Mahallenin bayırında dururlardı. Bahar Ece’nin bir eli hep babasının hediye ettiği kırmızı bisikletin gidonunda olurdu, diğer eli ise Arhan’ın cebindeki misketlere uzanırdı. “En çok hangisini seviyorsun?” diye sormuştu bir gün Bahar Ece, elindeki cam misketi güneşe tutarak. Arhan o gün cevap vermemişti, ama içinden ‘seni’ demişti. Yıllar geçti, misketler kayboldu, sokakların tozu kalktı. Ama Arhan, çocukken her sabah Bahar Ece’yi gördüğü o köşede, hâlâ bir şeylerin eksik olduğunu hissederdi. Çünkü bazı aşklar çocuklukla birlikte büyümezdi; sadece içinde bir yerlerde, hep aynı masumiyetle kalırdı.

"Oğluşum, sonunda evin yolunu bulmuş." "Oğluşuna sahip çık, kızımın peşinde dolanıyor."