Taş gibi adam Taş gibi adamdı az konuşandı Çok enteresandı yandı, yandı... sonunda kafayı sıyırmıştım gülerek şiiri söylemeye devam ettiğimde karşımdaki adamın sabrını sınıyordum resmen - güzelim sakinleşmeye çalışıyorum ama sen sürekli sınırlarımda dolaşıyorsun - işaret parmağımla kendimi göstererek ben mi dedim - evet sen güzelim sinirlenmiştim bir tek senin sınırların mı var korkusavar benim de sınırlarım , kırmızı çizgilerim var sen onları ihlal edebiliyorsun ben artık sınırlarında olmak istemiyorum senin kalbinde olma... cümlenin devamını getirmeye cesaretim yoktu her neyse saçmaladım işte. yüzümde saklayamdığım kırgınlıkla baktım gözlerine keşke ikimizinde ortak sınırları olsa kesişim kümesi gibi.. korkut yüzüme uzun uzun bakıp iç geçirdi yanıma yaklaştı kulağıma fısıldadığı cümleler yüzünden vücudum sanki yaşam fonkiyonlarını yitirmişti - sınırlarımı yavaş yavaş yok ettiğinin farkında bile değilsin beni kendi sınırlarının içine aldın kardelen çiçeğim. belki de sana sınırsızım . not - -

Başımı hafifçe ona çevirdim. Gözlerimi kısıp fısıldadım: “– Bir melek gibi…” Gülümsedi. “– Evet. Belki biraz öyleyim. Ben senin meleğinim,” dedi. İçimden geçirdim… melek olmak için fazlasıyla yakışıklıydı. Ama o yüz… ancak insanları yoldan çıkaran türden meleklere ait olabilirdi. “– Kalk raylardan,” dedim, biraz daha dikleşerek. “Beni tanımıyorsun ama benimle birlikte ölmeye hazırlanıyorsun.” Başını çevirmedi. “– Seninle ölmeyeceğim. o kadar kafayı yemedim . Birazdan kalkar giderim. Sen de… eğer hâlâ istiyorsan, rahatça ölürsün belki.”