Mervan Ağa tabancayı havaya kaldırdı, namluyu ağır ağır çevirdi. Ağalara baktı. Sesi bu kez buz gibi çıkıyordu."Ben birini istiyorsam alırım. Kimse de bana engel olamaz! Engel olmak isteyen varsa... buyursun gelsin!" Derin bir sessizlik oldu. Kimse cevap veremedi. Kimse kımıldayamadı. Mervan Ağa tabancayı indirdi ve öfkeyle arka odaya yürüdü. Kadınların olduğu odaya girince orada da fırtına gibi esti. Herkes panikle geri çekildi. Bir tek Avşin kalakaldı. Elinde tepsi vardı. Öylece duruyordu. Gözleri kan çanağı gibi şişmiş, ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu. Titreyen dudaklarıyla bir şey söylemeye çalıştı ama sesi çıkmadı. Mervan Ağa bir an durdu. Onu öyle görünce içi bir anlığına yumuşar gibi oldu. Ama hemen ardından Diyar`ın yüzü geldi gözünün önüne. Diyar`ın kardeşi... düşmanın kanı...

Ailedeki herkezin bakışları bendeydi bakışlarında kırgınlık vardı sanki yılların bir hiçligi gibi

Aniden dudaklarıma kapanan dudakları ile sözlerim yarım kaldı ve boğuk kelimelerim onun dudakları arasında can buldu. Önce ne olduğunu anlamadım, sonra kafamın içindeki öfke, kırgınlık ve o lanet olası endişe bir anda sustu, bedenim yaşadığım şok etkisiyle şiddetle titredi. Beni öpüyordu, Kıraç Keskin beni öpüyordu! Aniden yaralı eliyle ensemi kavradığında diğerini belime sararak beni kendi göğsüne çekti ve üzerime doğru yürüdü. Gözlerim dehşet içinde açılırken henüz şoku atlatamamıştım, lakin geriye doğru giden adımlarım ve onun dudaklarımda asice hareket eden dudakları yüzünden daha fazla dayanamadım ve bende gözlerimi kapattım. Onun sert ve hoyrat öpüşlerine karşılık verecek cesaretim yoktu ama itiraz etmeyi de istemiyordum. Üzerime doğru gelmeye devam edip en sonunda kalçam bilardo masasına çarptığı anda durdu ve beni öpmeye devam ederek üzerime eğildi. Kelimelerim artık tükenmişti, içimde bir fırtına kopuyordu. Bu öpüşü bir isyandı, tutkusu ise yanan canının feryadıydı. Gözyaşlarım usulca dudaklarımıza doğru akarken içimde bir ateş yandı ve onun gömleğini kavrayarak beni daha derinden öpmesi için dudaklarına uzandım. O an bir hırıltı koptu dudakları arasından ve öpüşü daha da derinleşti. Bu bir acıydı, bizim hikayemizin en büyük acısı. Bazı hikâyeler kelimelere değil, yaralara emanet edilirdi. Bende bizim hikayemizi yaralarımıza emanet etmiştim. Bundan sonra kanarsak, kurumayana kadar durmazdık. Ve bu bizim asla başarabileceğimiz bir şey değildi.

Ben glamour prensesi prenses Amber. Bir cadı tarafından üzerime kara büyü yapıldığı söylensede ben buna inanmıyordum. * Herşey bahar festivalinde başlamıştı. Babamı ve krallığımı geride bırakıp aşık olduğum kralın yanına gidiyordum . Öyle birine kaptırmıştım ki kendimi bunun geri dönüşü yoktu. Zaten geri dönmeye de hiç niyetim yoktu. Aşık olduğum adam normal biri değildi. O herkesin korkup kaçtığı , zalim , korkusuz, kötü kraldı.

Ekin Yavuz, her gün aynı duraktan otobüse bindiği çocuğa yazmaya karar verir ancak bilmediği bir şey vardır. Yazdığı çocuk duraktaki o çocuk değil okula yeni gelen motorcu serseridir.

Klasik ama klasik olmayan gerçek ailem kitabı tek fark BU KIZ ÇOK GÜÇLÜ

Yüzümdeki saçı uzaklaştırdı ve kulağımın arkasına tıktı. "Bana ihanet etme. Sana Karanbey olmak istemiyorum." Etmeyecektim. Bana güvenmemesi anlayabiliyordum, ben bile hayatım boyunca ilk kez kendime güvenebiliyordum. Bunca zaman amacım ailemi bulmaktı, şimdiyse buna Hakan`a yardım etmek eklenmişti. "Sanırım senin gibi benim de yardıma ihtiyacım var. " Tekrar iç çektiğini duydum. "Hem de çok fazla." Başlangıç Tarihi : 01.12.2023

Siz: Şimdi şöyle Siz: Pasaportunuz bende Siz: Bu da demek oluyor ki benimki de sizde

Deve yükünden altın kementlerin üzerinde,sürmeli gözlü genç kızların kervan kervan dolaştırıldığı o yıllarda yeni veliaht prens için aranan prenses henüz bulunamamıştı.Vefat etmek ızere olan kralın son isteği için vezirler,soylular ve ülkenin tüm sihircileri görevlendirildiğinde sarayın etrika dolu odaları küçük fısıltılarıyla yankılanmaya başlamıştı bile. "Prens aşık olmak istiyormuş."

Evet, her şeyin bir bedeli olurdu. Üniversite değiştirip abimin evine taşınmanın da elbette bir bedeli olacağını biliyordum. En azından bir süre için. Ama ev arkadaşının da bu bedellerden biri olacağını düşünmemiştim. Zade Walkers hayat boyu nefret ettiğim tek kişiydi. Öyle kalmasından da memnundum. Ama onunla aynı evde yaşamak zorundayken nefretimi de kendime saklamak zorundaydım. En azından şimdilik... "Her şey tepetaklak oldu! Ondan nefret etmiyordum, ona aşık olmuştum"