Köyde büyüdüm, çıplak ayaklarım toprağı eze eze nasırlaştı. Toprağın çocuklarıydık... Küçüklüğümden beri hep görürüm, ama anlatamam kimseye. Kekemelik vardı bende küçükken. Ben anlatana kadar çoktan bitmiş olurdu her şey.

Derin bir nefes alarak odasına girdiğimde, elimdeki ütülü kıyafetleri yatağa bırakmak için adımlayacaktım ki ardımdan kapının kapanmasıyla korktum. Oda karanlık bir hal aldığında arkamı döndüm ve karartıyla karşılaştım. Boğazımdan akıp giden sıvının varlığını hissedebiliyordum. Sertçe yutkundum. Karartı bana doğru yaklaştı yaklaştı ve ayaklarının ayakkabılarıma değdiğini hissettiğimde nefesimi tuttum. "Karanlık da olsa, avına yakalanmış bir ceylan gibi titrediğini hissedebiliyorum." Sıcak nefesi yüzüme çarptığında elimdeki kıyafetler yeri boyladı. "Ve ben bu titremeyi bu gece dindireceğim."

İleride evleneceğiniz kişiyle nasıl tanışmayı hayal ettiniz? Bir kafede, lisede, iş yerinde veya klasik olarak çarpışarak olabilir değil mi? Ama kesinlikle dağ başında, gecenin zifiri karanlığında, bir mayının üstüne basmış halde karşılaşmayı hayal etmemişsinizdir değil mi? Neredeyse imkansız bir tanışma hikayesi... İşte o imkansız tanışma hikayesini gecenin karanlığında, sadece yıldızların ve ayın aydınlattığı gecede, arkamda duyduğum tok, kalın sesiyle imkansız olmadığını anladım. İlk olarak zifiri karanlıkta bile belli olan yeşil gözleri dikkatimi çekti. Elindeki silahı bana doğrultmuş, bu zifiri karanlıkta bile belli olan keskin yüz kartlarıyla, sinirli yüzüyle bana bakıyordu. Sol elini temkinli bir şekilde havaya kaldırdı, kafasındaki askeri kaskına götürdü, kasktaki el fenerine dokunup açtı, bu sayede beni daha net görmeye başladı. Bir süre bana baktı, hareket eden adem elmasından yutkunduğunu anladım. Bizim hikayemiz bir dağ başında yıldızların altında başlamıştı. Hayalet ve Ateş Parçası`nın hikayesi...

Asker kurgusu Annesi tarafından terkedilen leyla ve hayat karahan babaları tarafından büyütülür ama buna büyümek denirse ve leyla karahan güçlü olup komutan leyla olmayı başarır ancak geçmişinde ki adamın karşısına komutan olarak çıkacağından habersizdir.

"Ben senin değilim çağrı" "Ama hala benim timimdesin Eflin, yani benimsin bana aitsin"

Şehit olmak aslında bu dünyadan göçüp gitmek değil, şehit olmak adını tarihe altın harflerle kazımaktı. Hem ne demişler sonuçta:" Şehitler ölmez vatan bölünmez." biz askerler de yaşayan ya da şehit olan hepimiz bu vatanı bağlayan düğümlerdik.

Arkadaşlarımla çevirdiğim rastgele bir numaranın hayatım olacağını nerden bilebilirdim? Ya da maceram olacağını. Hayatımın nokta kadar yerini tüm hayatıma bırakan o numara artık her şeyimdi. Ve ben onu kaçırmamak için elimden geleni yapacaktım. Ve yapıyordum. °°°°°°° Kurgumu çok seveceğinize eminim. Hepinizi kitabıma davet ediyorum.

Kod Adı: Saye. Yeni ismiyle Mavi Sardunya İlk 5 bölümü şimdi yayında. ----------------------------------- GELECEKTEN ALINTI "İnsan hiç ezberindekini unutur mu Asena?" Dedi Acıyla adam. "Ben seni unuttum. Yüzünün her bir karışını, her bir milimini, boynunda ki küçük benini, yaranı, acını, mutluluğunu bilen bu kalbim sen başkasına güldüğün için seni unuttu. Sen bu kalbin hafızasını yok ettin Asena." Dedi adamın siyah hareleri acıyla kapanırken. Belki de o gün son konuşmasıydı kadınla, kadın sessizce fısıldadı geç kalmışlığın acısıyla "Özür dilerim." Dedi.