Şura Kumru, gün boyu çalışıp bitap düşmüş bir hâlde evine dönerken, dairesinde uzun boylu, siyah gömlekli bir adamla karşılaşır. Tanımadığı bu adam, yalnızca onun değil, babasının iplerle bağlanmış, çaresizce yalvarışına da şahit olur. Akif Kara’nın ölümcül oyununun tam ortasında bulur kendini. Korku, öfke ve istemsiz bir çekim arasında sıkışan Şura, her adımı planlanmış bir tuzakta, hem kendi hayatını hem de babasının güvenliğini korumak için bir takım kararlar almak zorundadır. Her nefes, her hareket, her seçim ölümle dans ederken, Şura için güvenli hiçbir yer yoktur; Akif’in gölgesi altında, zorunluluklarla şekillenmektedir.”

Savcı kızı takıntı haline getiren mafya lideri bir gün bu kızı adamlarına kaçırtır ve kendiyle evlenmeye zorlar. (Sizce Savcı Ada Korkmaz mafya lideri Alaz Karahan`ın zorla evliliğini yapmayı kabul etmiş midir?)

Rain, çocukluğunu karanlık bir evin içinde, kavgaların ve suskunlukların arasında geçirdi. Tek sığınağı babasıydı… fakat bir gün onu da toprağa verdi. Dünyası bir anda daha da karardı. Hayata tutunmak için ellerini demire, yağa, motor seslerine adadı. Bir araba tamircisi olarak geçimini sürdürdü; sessizliğini işin gürültüsünde boğdu. Ama kader, onun karşısına bambaşka bir sınav çıkardı. Garaj kapısından giren güzeller güzeli bir kadın, Rain’in yıllardır unuttuğu bir duyguyu, kalbinin çarpıntısını yeniden hatırlattı. Geçmişin acılarıyla geleceğin ihtimalleri arasında sıkışan Rain, kendi karanlığından sıyrılabilecek mi? Yoksa acılar, onu geri dönülmez bir yolun içine mi sürükleyecek?

maral bir gece hayatının paramparça oluşuna tanık oldu. her göz yaşı, her sessiz çığlık kalbine kazındı. Aras Demirkan ise onun düşmanıydı... soğuk, acımasız kanla yoğurulmuş adam. ama kader en derin yaraları en tehlikeli bağlarla örer.

İnsanlar ve yaratıklar aynı akademiye gitseydi ne mi olurdu? Ya bu akademi`de insanları avlayan bir katil varsa? Varolan kuralları yıkabilecekler miydi? Şşş..Asla çığlık atma. Bu en önemli birinci kural. Tüm hakları saklıdır.

İnsanlar seni duyar, ALLAH ise kalbini...

İlla sevdiğini belli etmek için dile getirmek mi gerekir? Bakışlar da sevginin en saf hali değil midir? Kaderleri birbirine bağlı olan her insan bir gün ayrı düşselerde ilerde illa yolları kesişir. "Benim kaderim sana bağlıymış Laz kızı"

Öğretmenimin okulda hep garip davranırdı ama sadece bana karşı bir garipliği vardı.Düşük not alsam bile yüksek not giriyordu,bazen ödevlerimi yapmayı unutuyordum ama bunu asla sorun etmiyordu.İlk başta bana öyle geliyordur diye düşünmüştüm ama gerçekler asla düşündüğüm gibi değildi.Her şeyi ise okudan çıkmış otobüs durağına doğru yürürken öğretmenim tarafından kaçırıldıktan sonra anladım...

Selam, ben Deniz. Evet evet, muhtemelen beni tanıyorsundur. Kaya’ların genç üyesi, Deniz Kaya derler bana. Beni ekranlarda görmüşsündür, genelde para ve gücün sembolü derler… Kıyafetimi, paramı, arabalarımı görmüşsündür. Peki ya hayatımı? Anlamak için baktın mı hiç gözlerime? Benim için her gücün bir zaafla geldiğini gördün mü gözlerimde? Hayır, görmedin. Çünkü sende bakmadın! Varis olmak için dünyaya getirildiğimi biliyor musun, annemin benden hep nefret ettiğini, kardeşlerimin benden sakladığı sırrı biliyor musun? Annenin benden neden nefret ettiğini bilmeden kaybettiğimi, babamın hayaletini sırtımda taşıdığımı biliyor musun? Peki ya Semih’in zincirlerinden kurtulup abime biat ettiğimde kaderime isyan edip tahtın dengesini bozduğumu? Ah evet, ben yaptım. Bununla da kalmadım, lideri devirdim, kan akıttım, acı çektim ama tüm bu adamlara bir kadının gücünü gösterdim. Beni bir piyon sandılar ancak ne ben bir piyondum ne de onlar satranç ustasıydı. Gece çöktü, sis dağıldı. Her gecenin bir sabahı olduğunu unutanlar yandı önce. Yakmak için yanmayı göze alanlar ateşten çıkamadı. Ama öğrendim ki Deniz’ler da yanarmış. Her şeyi düzene soktum dediğim an Semih Kaya’nın bana bıraktığı o lanetli miras beni bir adamın ayaklarına zincirledi. Geçmişte akıtılan kan, intikam isteyen adamlar ve bundan haberi bile olmayan bir varis. Ben ne yapmıştım? Miran Atalay’ı ben öldürmemiştim. Neden benim canımı yakacağını söylüyordu bu yeşil gözlü adam? “Zincirlerin şıkırtısı çabalarımın beyhude olduğunu yüzüme vuran alaycı bir melodi gibiydi. Karanlık bir odadaydım. Lanet olsun! Böyle olmayacaktı! Ben Atalay’ların evinden Lina’yı çıkartacaktım ve defolup gidecektik. Kapı kulak tırmalayan bir çığlıkla açıldı. Loş ışık bile gözlerimi yaktı. Büyük bir beden gördüm, bir tuşa bastığında ışık yandı. Bir sandalyeyi önüme çektiğinde sinirle yüzüne bakıyordum. Maskeli baloda dans ettiğim, gözlerine bakarak kandırmaya çalıştığım adam beni kandırmıştı. “Zincirler Kaya” dedi, sesi cehennemde yükselen alevlerin arasından bir fısıltı gibi geliyordu “neden boğazında biliyor musun?” Gözlerimi kıstım “lider seni öldürür” umursamadı bile beni. “Yavaş yavaş ölesin diye” Şeytanın inindeydim, cehennemin en dibindeydim ama biliyordum. Cehennemden çıkmak için şeytanla anlaşma yapmak gerekirdi.” ~Kaderine isyan et ve tahtın dengesini boz. Ancak unutma yeraltında böyledir, her güç bir zaafla gelir.

Orduya tayini cıkan Aksa nerden bilsinki en yakın arkadaşıyla şakasına bir numara cevirdiginde başına gelecekleri (Kitap acemi bir dille yazılmıştır İlk kitabım umarım hoşunuza gider İyi okumalaar 🌑🪐)

“Bazen bir hamle, hayatını tamamen değiştirir. Ve bazen, şah çektiğini sanırken çoktan mat olmuşsundur.” İpek Tunalı, sıradan bir üniversite öğrencisiydi. Ta ki bir gece, yanlış zamanda yanlış yerde bulunana kadar… Ormanda tanık olduğu infaz, onu İstanbul’un en tehlikeli adamı Barım Karahanlı’nın hedefine koydu. Kaçamazdı. Saklanamazdı. Çünkü Barım, elinden kaçanı affetmezdi. Barım Karahanlı, zekası ve acımasızlığıyla korku salan bir mafya lideriydi. Onun dünyasında zayıflığa yer yoktu. Ama İpek, sadece bir hata olarak gördüğü bu kıza her baktığında, içindeki karanlıkla savaşıyordu. İpek onun için bir tehdit miydi, yoksa hayatını değiştirecek bir şah mı? Ölümle yaşam arasında ince bir çizgi. Tutku ve nefret arasında ateşli bir savaş. Bu oyunda kazanan olacak mı, yoksa ikisi de mat mı olacak? Şah ve Mat – Tehlikeli bir aşkın, geri dönüşü olmayan bir yolun hikayesi.

"Düşünsene kalbin yok bir kere.." Bir kraliyet romanı.. Eylül 2024

Sadece barda biraz içmek istemiştim. Nereden bilebilirdim ki, bir olayı yanlış anlayarak tehdit edileceğimi... Bu olay hem de gerçekleri öğrenmemi sağlamıştı....

Sıkı ailesi olan kızın sevgili yapıp, ailesine yakalanmasıyla bütün hayatı değişiyor. Yapılan tehditlerden dolayı sevgilisinin kızı terk etmesine sebep olan ailesinin baskısına dayanamayıp, evi terk etmesiyle başına gelen olaylardan sonra hayatı daha da çıkmaza giriyor. Sonunda acımasız kalpsiz birisi olarak farklı kimlikte herkesten intikamını aldıktan sonra kimliğini açıklayıp kendi sonunu getiriyor...

Alarmım çaldı, gözlerimi güneşin yumuşak ışıklarına açtım. Hafif bir esinti odamı doldururken, bugünün güzellik vaat eden bir başlangıç olduğunu hissettim. Uykulu yüzümü yıkayıp pencereden dışarı bakarken, yeni bir günün getireceklerini merakla düşündüm.Her sabah olduğu gibi beyaz tişört ve gri eşofman giydim.Saatime baktığımda her zaman olduğu gibi kahvaltı saati gelmişti.Hergün belirli kahvaltı saati vardı.Kahvaltı masasına doğru gelirken yardımcımız safiye abla kahvaltı masasını hazırlıyordu.Safiye abla benim anne yarım gibiydi onunla hep samimiyim ama babam olmadığında,babam çalışanlarla samimi olmamı istemezdı ama tabiki ben böyle biri değilim.Safiye ablayı çalışan olarak hiçbir zaman görmedim.Annem çalışırken,başka ülkelere gittiğinde safiye abla bana annelik yapmıştı.Babam olduğu için direk: "Günaydın" diyerek masaya oturdum ama hiçbiri karşılık vermedi.Babam tabletten işlerini hallediyor,annem günlük işlerini not alıyordu"Bir sabahta farklı olsun"diye düşündüm.hepsi tabaklarına yiyeceklerini aldıktan sonra sessiz ve ciddi bir ortamda kahvaltıya başladık.Babam yani Demir Arslan, kahvaltı masasında ciddiyetle konuşarak, "artık daha dikkatli olalım. Hem iş dünyasında hem de günlük hayatımızda önemli kararlar alıyoruz. Güvenliğimizi artırmak ve birbirimize destek olmak adına daha bilinçli adımlar atmamız gerekiyor. Herkesin birbirine dikkat etmesi, aile olarak daha güçlü olmamıza katkı sağlar," dedi.Annem Aylin Arslan babamı dinledikten sonra, hak vererek ekledi: "Evet, baban haklı. Birbirimize daha çok destek olmalıyız. Belki de birlikte aile aktivitelerine zaman ayırmak, birbirimizi daha iyi anlamamıza yardımcı olabilir. Her birimizin güvenliği için daha dikkatli olmak önemli."Babama endişeyle baktıktan sonra sakin bir ses tonuyla sordum:"bir sorun mu var? Her şey yolunda mı?".Babam endişeli bakışlarıma karşılık, gülümseyerek şöyle cevap verdi: "Hayır,işle ilgili bazı değişiklikler düşünüyorum sadece.Güvenliğimiz ve huzurumuz benim için çok önemli"kahvaltım bitince kol saatime baktım ve hafif bir telaşla konuştum: "Hızlı olmam lazım, üniversiteye gitme vaktim geldi. Herkesin günü güzel geçsin! " dedim ve odasıma çıkarak üniversiteye gitmek için hazırlanmaya başladım.

Bir genç kızın korkak hayatıyla, bir anda gelen cesur davranışı sayesinde hayatının şekillenmesi

Tanrı`nın verdiği ceza hiç bu kadar acımasız olmamıştı ya da kurulan bir oyuna göz mü yummuştu? Şeytan bir Tanrı`nın yarattığı birine aşık olduysa ne olabilirdi ki? Aşk... Gerçek aşk hiç bu kadar acıtmamıştı... "Seni sevmek bir suçsa o günahı tekrar işlerim."

Hayatımda yaptığım sadece bir hata 4 yılıma mââl olacağını bilemezdim. Hayatı doya doya yaşamak isterken ölmek için gün sayacağımı bilemezdim. Artık geri dönüşü yoktu. Taki seninle karşılaşana dek.