Doğum gününde abisi tarafından terk edilen bir kız çocuğu ve çok küçük yaşta annesi öldürülen bir çocuğun hikayesi

Gizli bir görev için yeni bir tim kurulacaktır. Gölge. Ve bu timde yer alan Gölgeler. Gölgeler adı karanlık ve sessiz. Her birinin sır gibi sakladığı gizli geçmişi ve mücadele beraberinde aşkı, sevgiyi, dostluğu ve aileyi bir araya getirecektir. Ufuk ve Mavi’nin hiç beklemediği bir evlilik gerçekleşir. Onlar. Ailesizler. Gölgede aile olmayı öğrenecektir.

Geçmişten koparılan kanlı gözyaşı kendini unutturduğunda geriye sadece beden kalırdı. Bir bebek doğdu. Koparıldı o gün annesinin kucağından ve o gün bir anne boş kundağa döktü şeffaf kanla bezenmiş ilk gözyaşını. Acısını o kundağa yaslanarak, sarılarak yaşadı. Bir baba ilk kez bu kadar zayıf olduğuna isyan etti, kızından kalan bir adet kıyafet parçasına döktü isyan dolu gözyaşlarını. O yaşları silecek bir kızı yoktu artık, hiç var olmamış gibiydi. Bir abi yaşadı ilk kez kaybetmeyi. Kalbine saplanan hançer ruhunu akıttı ve geriye bir beden kaldı. Kardeş sancısını yaşadığı yaşları son nefesleri oldu. Ve o gün, kundağa düşen gözyaşı kururken, başka bir yerde, başka bir karanlıkta gözlerini açtı bir bebek. Aylarca duyduğu annesinin sesiyle değil, düzenli bir şekilde ses çıkaran makinanın sesiyle açtı gözlerini karanlığa O artık bir kız çocuğu, insan veya bebek değildi. O artık 107 numaralı bir deneydi. Adı yoktu. Kimliği yoktu. Ailesi yoktu. Ama içinde, çok derinlerde bir yerde, hâlâ ağlıyordu. Annesinin şefkatli kollarına sarılarak geleceğini umduğu Dünya, gözlerini açar açmaz ona ilk kazığını vurmuştu.

Siz hiç arkada bırakıldınız mı? Ben bırakıldım. Kırıldım ama kızamadım. Kim kalmak isterdi ki bu cehennemde. 4 yaşında ailesi ile birlikte bir yangında öldüğü sanılan Sanem, aslında kaçırılmıştır. Onu kaçıran adam sanemi eski bir eve getirir ve onu bu eski evde tutmaya başlar. Ancak evde tek olan Sanem değildir onunla birlikte burada olan bir çok çocuk vardır. İleriki zamanda aslında bu evin göründüğü kadar olmadığı ortaya çıkar. Ancak bunları bilmeyen Sanem arkada bırakılmıştır. Kurtuluş ve bulunuşun hikayesi.

Adel arkadaşlarıyla gittiği konserde bir patlama oldu bu patlamada etrafa yayılan radyasyon ya insanları öldürecek ya da özel güçler kazanmalarını sağlayacaktı. özel güçleri olanlar eğitilmek adına tesise götürüyodu peki o tesisde neler dönüyo?

Biz 5 kişiydik. Ve bu cehennemden 5 kişi olarak çıkmalıydık. Biliyorum ben hariç herkes buraya isteyerek geldi fakat bu kadar kötü olacağını düşünmüyorlardı. Ve artık hepimizin hemfikir olduğu bir konu vardı. Buradan gitmek. Önümüze engeller çıkacaktı. Ve biz onları aşıp özgürlüğümüze kavuşacaktık. Siz de bizimle mi geleceksiniz?

Rusya ile olan bir savaş esnasında esir düşen yüzbaşı ve getirildiği krallık tesisi. Krallığa, yıllardır esir olmasına rağmen başkaldırır; çünkü bir sebebi vardır: Hedefindeki her şeyi ve herkesi elde etmek. Bazen dış bir güçle, bazense kendi iç gücüyle savaşırdı insan. İki savaş da bizi bir harabeden çıkmışızcasına yorar; hatta bazen üzer, ağlatır, diri diri gömerdi. Savaşlar hiçbir zaman mutlu son yazmazdı. Savaş, yalnızca ölümden önce bize verilen son haberlerdi. Hayatım savaşlarla, çöküntülerle, harabelerin içinde yaşamaya çalışarak geçmişti. On sekiz yaşından küçük, reşit olmayan bir kızın içmesi yanlış görülürken kimse, daha o reşit dahi olmadan içen kızın ne yaşadığını, yıllardır annesiz babasız büyüdüğünü; daha da kötüsü, anne babasının kim olduğunu bilmeden yaşayan bir kızın on sekiz yaşına girmeden bu kadar acıyı, yükü taşımasının ne kadar doğru olduğunu sorgulamıyordu. Demiştim ya, benim hayatım hep hapisti. Bir gün ise o karanlık zindanların birinde attığım acı dolu çığlık, birinin beni yıllar sonra duymasını sağlamıştı. Belki bu yüzden bir daha asla konuşamayacak, sesli gülemeyecektim; fakat sesimi birisi duymuştu. Geride kalan her şey gereksizdi... O asker, hayatıma iyi ki girmişti. ✈︎ "Düşünsene Avcı," dedim, yine fazlasıyla uzaklara dalarak. Sanki mümkünmüş gibi bu ülkenin, bu tesisin, bu düzenin dışına çıkıyordum. Hayaldi işte, sadece hayal. Kendimi yineledim. "Düşünsene… Buradan çıkıp gidiyoruz bir gün. Hedef hiçbir yer; hedef, sadece bizim huzur bulacağımız bir yer. Senin yaralarının iyileşeceği, benim düşlerimin gerçekleşeceği bir yer." Hevesle ona dönüp bir anda gözlerimi büyüttüm. "Çok güzel olmaz mıydı?" Bakışlarını yeşillerime kaldırdı ağır ağır. Gülümsedi fakat samimi bir gülümsemeden oldukça uzak; mutlu bir gülümsemeye göre her zamanki gibi çok buruk ve kırıktı. "Bilmem," diye mırıldandı, dudaklarını birbirine sertçe bastırarak. "Hayalini kuramıyorum." Sigarasından bir nefes daha çektiğinde, sanki sıkışan benim göğsümmüş gibi hissettim. Kaşlarımı çattım; böyle kötü düşünmesi için söylememiştim ki ben bunları. "Hayal kur, Avcı," dedim neşeli bir sesle. "Hayal kurmak güzeldir; hayaller insanı ayakta tutar. En masum isteğimizdir hayal." Bakışlarını gözlerimden çekti fakat yüzümde gezinmeye devam etti. En sonunda ise özünde siyah olmayan fakat şimdi simsiyah tutamları olan saçlarıma derin bir iç çekti. "Hayallerim gerçekleşseydi belki kurardım," dedi net bir sesle. "Ama unutmuşum. Elimden yine alınır her şey diye korkmuşum. Bana hayal kurmayı öğret çünkü ben bilmiyorum. Bana güzellikleri anlat çünkü ben, içimdeki karanlık yüzünden etraftaki hiçbir rengi göremiyorum." Uyarı: Bu kitap yoğun gerilim, distopik ve dramatik olaylar içerir.