Kör bir kuyuya atılmıştım. Her geçen saniye nefesim kesilirken, karanlıktan bir el uzanıp çekip almıştı beni. Daha ne olduğunu anlamadan tutsak olmuştu kalbim. Ruhumun kırık parçaları batmıştı avuç içlerime. Henüz altı yaşındayken hatırladığım silik bir anıdan ibretti bütün sevgisizliğim. Öksüz kalmış masum bir çocuğun hayal kırıkları vardı zihnimin en ücra köşelerinde. Ve birde o… Gözleri harla yanan bir ormandı. Ne zaman değse irisleri irislerime nefesimi keserdi, ateşler içinde can çekişen yansımam. Kalbimin acı çığlıkları arşı tırmalardı ufak bir tebessümüne. Kanser gibi yayılmıştı, önce çocukluğuma sonra tüm benliğime. Geçmişim kayıptı ve geleceğim bu adamın ellerinde ustaca tuvale çizilmişti. Öyle muazzam bir tabloydu ki! Şefkatiyle büyülediği renklerin arasında kimse fark etmemişti hüznün vedasını. Ve şimdi buradaydım… Her şeyin başladığı yerde onun yokluğuna sığınıyordum. ADEN…

Sessizliğin bir sesi vardı. Ve bazen en büyük çarpışmalar, tek bir kelime edilmeden yaşanırdı. Duru, hayatla arasına kalın duvarlar örmüş, az konuşan ama derin hisseden bir kızdı. Babasının gölgesinde, yokluğun içinde, kendi küçük evreninde büyümüştü. Gülümsemeyi unutmamıştı ama kimseye de göstermiyordu. Savaş... Hayatı ciddiye almayan, küfrüyle bile ruhunu örten, yaralı bir adamdı. Ama gözleri, bakışları ve çığlığı başka bir şey anlatıyordu. Onlar hiç konuşmamışlardı. Ta ki bir bakış, bir sessizlik ve bir karşılaşma, onları içten içe birbirlerine çarpana kadar. Bu bir aşk hikâyesi değildi sadece. Bu, iki ruhun gürültüsüz bir çarpışmasıydı. İz bırakan, kanatmayan ama unutturmaz bir çarpışma.