Doğuştan başlayan mührün gücü ile karşılaşan kalplerin saf sevgisi… - Gözlerin…. -Gözlerime ne olmuş küçüğüm? -Onlar ,Onlar çok güzeller…. -Bu kan kırmızısı gözlerim sana güzel mi geldi küçüğüm? -Hemde çok güzel….

Mervan Ağa, bu duruma hazırlıklıydı. Üzerine yürüyen Sidar’a ani bir hareketle yumruğunu indirdi. Ne olduğunu anlamayan Sidar yere yığıldı. Ama bu, Mervan Ağa için yeterli değildi. Yerdeki adamı acımasızca yumruklamaya devam etti. O an, Âgit Ağa ise yalnızca seyrediyordu; deli oğlunun öfkesini izlemekle yetiniyordu. Araya giren diğer ağalar, Sidar’ı Mervan Ağa’nın ellerinden güçlükle alabildiler. Mervan Ağa’nın belindeki silahı çekmesiyle içeridekilerin yüreği ağzına geldi. Herkesin aklından geçen tek şey, Sidar’ın kafasına sıkacağıydı. Ama o, kalabalığa dönerek tok sesiyle haykırdı: “Ben birini istiyorsam alırım! Kimse bana engel olamaz. Engel olmak isteyen varsa, buyursun gelsin!” Bu sözlerle ortamı donduran Mervan Ağa, elindeki silahla kadınların bulunduğu odaya doğru yöneldi. Gözleri odayı taradı ve ortada, elinde tepsiyle duran Avşin’e takıldı. Genç kadının gözleri ağlamaktan kıpkırmızıydı. Onu bu hâlde görmek, yüreğinde bir yumuşama yaratacak gibiydi ama... Avşin, Diyar’ın kardeşiydi. Bu gerçek, tüm duygularını bastırıyordu.

Karşımda dikilip bana üstten üstten bakarken konuştu. “Beni çağırmışsın, buyur?” Sesi tok, ifadesi sertti. Kollarını göğsünde kavuşturmuştu, çok uzun boyluydu. Zihnim, bana ihanet edercesine beş saniye boyunca tamamen devre dışı kaldı. Çünkü az önce söylediği şeyi sindirmekte zorlanıyordum. Beni? “Beni çağırmışsın” mı?! Hani şu göbekli, kel, yaşlı adamlar olur ya.. Sabahları kahvede çay içip gazete okuyan, mahallenin gençlerine “Oğlum, sen kimin çocuğusun?” diye soran tipler.. İşte ben tam olarak öyle biriyle karşılaşmayı bekliyordum. Ama kader, yine o kendine has mizah anlayışıyla, karşıma bambaşka bir şey çıkarmıştı. Daha doğrusu, birini. Karşımda duran adam, yaşlı bir muhtardan çok “anaların maşallahı, kızların inşallahı” kavramını çağrıştırıyordu. Esmerdi. Uzun boyluydu. Bakışları sertti. Kaslı kolları, gömleğinin sıvanmış kollarında tehdit gibi duruyordu. Bir de üstüne, o ifadesiz yüzle bana bakıyordu. Bu bir şaka mıydı? Bir kamera falan olmalıydı. İstanbul’a yeni gelenleri trolleyen bir sosyal deney.. Ama sonra yanımdaki kızın “işte muhtar bu” bakışıyla birlikte gerçekler acımasızca yüzüme çarptı. Ben şoka girmiş vaziyette ona bakarken, o da bana bakmayı sürdürüyordu. Kaşlarını hafifçe çattı. “Beni çağırmışsın, buradayım?” Göz kırptım. Sonra tekrar. Derin bir nefes al menekşe. Kontrolü kaybetme. Belki de rüya bu. Belki de hâlâ Manisadasım. Ama hayır. Tartıştığım adam orada, anahtar ise hâlâ elimdeydi. Ve sinirim, zirve yapmış bir halde bana eşlik ediyordu. Sonunda, mantıklı bir cümle kurabildim. Gerçi ne kadar mantıklı olduğu tartışılırdı. “Ben muhtarı çağırdım.” Derken kollarımı göğsümde birleştirmiştim. “Bir yanlışlık oldu sanırım, sizle ilgili bir durum yok sağolun.” Adam ifadesizce kaşını kaldırdı. “ Muhtar benim zaten.” Gözlerimi kıstım. “Hayır.” Kaşlarını kaldırdı. “Evet.” Direndim. “Hayır.” Çevremizde durup bizi izleyen insanların bazılarının sessizde olsa güldüğünü duyabiliyordum. Tahammülünün azaldığını belli eden bir ses tonuyla, “İmtihan mısın kızım sen?” Diye sordu. “Ama muhtar-“ Ellerini siyah kumaş pantolonun ceplerine sokup başını gökyüzüne çevirdi. Sabır dileniyordu galiba. “Muhtar benim diyorum sana. Yinelemeyeceğim bunu, sorunun ne olduğunu söylüyorsan söyle söylemiyorsan işim gücüm var.” Öfkeli sesi geri adım atmama neden olmuştu. Yine de gururumu ve inatçılığımı devreye sokarak “Ama ben amca bekliyordum..” Dedim. Yunan heykeli kılıklı muhtarın dudakları hafifçe yana kıvrıldı. Kaşları yukarı kalktı. Ardından alayla konuştu. “Özür dilerim, öbür sefere daha yaşlı olmaya çalışırım. Şimdi problemin ne olduğunu söyleyecek misin? Sabrım tükeniyor.” ___ Menekşe&Cihan.

Ağlarken kardeşinin açık bilgisayarını gören Mine bilgisayara bakar ve bir yayıncının yayın yaptığını görür sesi gelmediği için kulaklığı takar ve birden ekranda kendisini görür... Belki de bu adam onun hayatını değiştirecektir? *** Açık olan bilgisayarda bir yayıncı yayın yapıyordu. Kulaklığa bağlı olduğu için sesi duyamıyordum. Oyuncu koltuğuna oturup kulaklığı taktığımda ekranda kendimi görmüştüm. Bu bilgisayarda kamera özelliği mi vardı? Yanlışlıkla canlı yayından çıktım herhalde diye düşünürken karşımdaki adamı fark ettim. Bu adam kimdi? "Evet bir izleyicimizi yayına aldık..." Adam beni fark ettiğinde bir anda sustu ve yüzüme bakıp yutkundu. Ekrandan kendime baktığımda ağlamaktan kırmızı olmuş yüzüm ve gözlerim vardı. Hatta gözyaşlarım resmen kirpiklerime şekil vermişti.

Zinar Merxan 22`sinde babası gözleri önünde vurulup kollarının arasında öldüğünde intikam yemini etmiş 25`ine gelmeden de babasının intikamını almıştı. Babası öldüğünde ağalık ona geçtiği için günden güne daha da acımasızlaşmıştı. Bi Doğu`nun acımasız bildiği Azer Ağa gönlünü kendinden yaş küçük bir kıza kaptırmış bu sevdaya kabullenememişti. Kız kardeşi ölmesin diye mecburen o kızla berdel olmuş yeri gelmiş acısını ondan çıkarmak istemiş ama kıyamamıştı. Ta ki bu sevdayı ,aşkı kabullenene kadar. Ezel ise ailesinin acımasızlığı yüzünden kokrtuğu ağaya gelin olmuştu.

17, yıl önce karıştırılmış bir bebek, ve yeni arkadaş çevresine ayak uydurmaya çalışan, yaz’ın serüveni

Aşk suçtu. Senin olmayan birisi için beslediğin duygular bir cellat gibi dikilirdi karşına. Sonra kollarına iki asker girerdi, o askerler başını bir kütüğün üstüne bastırırken boynuna inecek baltayı büyük bir sabırla beklerdi insan beklerdi ki, cellat alacak onun kellesini. Ama o balta inmeden önce, dururdu zaman. Sabır kanatırdı insanın her bir zerresini, bir işkenceden farksız akardı saniyeler, bir sudan sessiz, bir dalgadan daha hırçın. Aşk cellatı, ve o balta aşkın ellerinden inerdi insanın boynuna. Sevda cehennemdi, seni sevemeyen birinin aşkı ateşdi. Kendi kalbini yakan, kendi kanını akıtan bir kılıçtı. İnsan nasıl saplardı kendi sırtına bıçağı? İnsan ancak aşık olsa ihanet ederdi kendisine. Aşk ihanetdi, aşk en büyük oyun ve insanın kendine yaptığı ihanetdi. O Yavuz Payidar`dı, kendine en büyük ihaneti yapmış sırtına bir bıçak saplamış, boynunu bir cellatın önüne uzatmıştı. O Payidar`dı, sevdalanmıştı. Ve sevda, onun ihanetiydi.

Gözyaşından Küllere Aşk, ihanet ve intikam… Bir kadının yeniden doğuşu, bir adamın geçmişiyle hesaplaşması. Efnan, dört yıllık nişanlısı Miran’ın, annesinin ölüm döşeğindeki son isteği yüzünden kalbini kırarak halasının kızını istemeye gitmesiyle hayatının en büyük darbesini alır. Kalbinin en derin köşesinde, yıllarca süren bir sevdayla bağlı olduğu Miran’ı kaybeden Efnan, sinir krizleriyle yüzleşirken, ailesinin onurunu koruma yolunda yalnız kalır. Ama Efnan, güçlü bir kadındır. Yıkılan hayatını yeniden inşa etmek için bir şans yaratır. Kuzgun aşiretinin güçlü liderlerinden Yaman ile bir anlaşma yapar. Yaman, intihar eden eşinin ardından duygusal olarak çökmüş, acısıyla baş etmeye çalışan bir adamdır. Anlaşmalı evlilik, ikisinin de geçmişlerini geride bırakıp yeni bir başlangıç yapma fırsatı sunar. Fakat bu evlilik, yalnızca bir kağıt parçası olmaktan çok daha fazlasıdır. Zamanla, Efnan ve Yaman arasında bir bağ kurulur. Aşk, intikamın getirdiği kısıtlamaları aşarak onları birbirine yakınlaştırır. Ama her şeyin bir bedeli vardır. Efnan, Miran’ın ihanetine rağmen ona karşı olan duygularını tamamen silebilecek mi? Yaman, geçmişinin gölgesinden kurtulup, Efnan’la gerçek bir hayata başlayabilecek mi? Gözyaşından Küllere’de intikamın, aşkın ve acının izlerini takip ederken, birbirine yabancı iki kalbin, gözyaşları ve küllerle yazılacak bir hikâyeye dönüşmesini izleyeceksiniz.

17 yaşında olan Duygu,bir gün babasının onu zorla evlendirmek istemesinden dolayı kaçmaya karar verir.Babasından kaçarken Sancak Timiyle karşılaşır. Duygu Sancak Timine alışabilecek miydi? Yazdıklarımın hepsi hayal ürünüdür!

O ay yüzlü güzel LAVİNYA SANCAKAR `dı güzelliğiyle nam salmış.Berdele kurban gitmiş günahsız bir candı.