“Biz kadınlar komutan... Biz kadınlar çok değişiğiz. Bizim ellerimizden midesi bulanan adamları yine kendi ellerimizle tedavi ediyoruz.”

"Derin polisi ara!" Diye bağırdı Irmak. "Emir bir şey yap!"Diye bağırdı Irmak`ın karşısındaki çocuk. "Bacağım kırıldı galiba."Diye yakındı Sarp denen çocuk. "Ben arıyorum polisi."Diyerek telefonuna yöneldi Ada. "Sakince konuşabilir miyiz?"Diyerek merdivenlerden indi çekik gözlü çocuk. "İndirsene bacım şunu!"Diyerek Irmak`a bağırdı karşısındaki çocuk. "Sus geçiririm kafana!"Diyerek yükseldi Irmak. "Hepiniz susun!" Sinirle bağırdığımda sonunda herkes sesini keserken Ada`nın polisi aramak üzere olduğunu görüp elindeki telefonu aldım. "Kimse polisi aramıyor," Diyerek Ada`ya yönelik konuştum. Ardından Irmak`a dönerek elindeki vazoyu işaret ettim. "Ve kimse kimsenin kafasını kırmıyor. İndir şunu." Aklıma gelen şey ne kadar sinirimi bozsa da bulunduğumuz durumun başka bir açıklamasını düşünemiyordum. Ya gerçekten sapıklardı ve eve gizlice girmişlerdi ya da evi aynı anda kiralamıştık. Mümkünse tabii.

Arina, son 4 yılını Türkiye`de geçirmiş bir kızdır. Kafa dağıtmak için geldiği mekanda çıkan olaylardan dolayı mekandan ayrılmak ister, fakat işler onun isteği üzerine gitmez. Kimsenin bilmediği bir sırrı öğrenir. Bu durum yüzünden başı derde girer. Yer altı dünyasının en acımasız Patron lakabı ile tanınan adamın eseri olur. "Bunu bilmemeliydin." Gözlerim kapanmadan önce en son duyduklarım bunlar oldu. "Artık istesende kurtuluşun yok."

Alara yardım etmek isterken yalnışlıkla arkadaşının aşık olduğu çocuğun ikizine yazarsa neler olur? Neler neler olur

Aile... benim için bir zamana kadar hiç bir şekilde anlamı yoktu ama gelen haber yüzünden. Her şey değişti. Hayatım çok değişikti. Gerçek olmıycak kadar da absürt.

Köyde yanan bu ateşin, kendisiyle birlikte herkesi yaktığı anların kaleme dökülmüş hâli. #yetiskinicerik

Hiç tanımadığı bir adamla, hiç seçmediği bir hayatın içine düştü Mira. Bir imzayla kader çizildi, bir göz göze gelişle tüm savaş başladı. Mirza… Soğuk, sessiz ve kurallara bağlıydı. Mira… Direnişin kendisiydi. Ama berdel dediler. Kimse sormadı ne istediklerini. Aynı çatının altında, hem birbirlerine yabancı hem de birbirlerinin kaderindeydiler. Sırlar, satranç taşları gibi diziliyordu önlerine. Ve bazen tek bir hamle, tüm oyunu değiştirecekti... "Bu bir aşk hikâyesi değil… Bu bir hesaplaşma!"

Kapının açılmasıyla içeriye giren adamıma döndüm. Beklenti içinde baktığımda yüzünde ki piç sırıtışı hayra alametti demek ki. Bulmuştu. "Abi, buldum. 24 yaşında , okuyormuş ondan görmemişsin bu zamana kadar. Abisinin düğünü için gelmiş. Temelli dönüş . Adil Beyin en küçük kızı , görüştüğü kimse yok diye biliniyor . Soruşturdum biraz ama anneleri Zeren hanımdan çok yengeden çekiniyor herkes. Abileri çok üzerine düşüyor."dedi Kadir "Adı?"diye sordum sadece "Adı. Saye, Saye Yağızoğlu. Yağız aşiretinin gözdesi" dediğinde gönlüme ektiğim tomurcuk büyüdü. Saye... Benim Sayem... Bir düğünde gördüğüm kara gözlüm. Bu zamandan sonra bırakır mıyım seni?

Köyünde esen asi bir rüzgar... Rüzgar gülü 🕊️ Dağ aslanı #yetişkiniçerik

"Üsteğmen... Evlensen ya benle." Dört kelime. İki hayatı bilinmez bir oyuna sürükleyen dört kelime. Peri`nin sığınacak bir liman ararken tutunduğu tek adam. Ve Mahir`in aklını susturup kalbini dinlemek zorunda kaldığı tek kadın.