Karanlığın içinden bir ses yükseliyor…
“Gerçek bazen en tehlikeli yalandır.”

Bir adım atılıyor.

Bir silah doğruluyor.

Bir isim fısıldanıyor.

Ve bütün sırlar, tek bir kurşunla dağılmaya hazır.
Aybüke’nin adımları, artık geri dönülmez bir yolun taşlarına vuruyor.
Dost bildikleri, düşmana dönüşüyor.
Gölgelerden çıkan her yüz, yeni bir ihanetin habercisi.

Dost ile düşman arasındaki çizgi bulanıklaşırken, en yakınında duranların bile yüzleri maskelerle gizlenir. Bir karar, bir adım, bir söz…

Her şeyin kaderi değişir.

Bu defa sadece hayatlar değil; gerçekler de ölümle sınanacak.
Ve gerçeğe en çok yaklaşan, en çok kaybedecek.
İhanetin gölgesinde, aşkın sınavında, ölümle yüzleşirken…
 Bir tek soru kalır:


Kime güveneceksin?

“Benim yolumdan gel, seni en büyük kralları bile yöneten bir soytarı yapayım. Tüm dünyayı da senin şaklabanın.”

Zaman daralıyor…
Her şey yanıyor…

Bir çığlık.
Bir dua.
Bir kahkaha…


Ve gerçek, herkesin kanını akıtacak kadar keskin.
“Burası başlangıç değil.
Burası sonun doğduğu yer.”

Sonra yalnızca o cümle kalıyor:
“Öldürsene beni, Elmas. Hadi, öldür.”

Bu defa sadece bir timin değil, bir milletin kaderi yazılacak.
Ve kaderin adı: Vazgeçtiklerimiz.