Yirmi beş yıldır, ismim, ailem ve yaşadığım şehir (İstanbul) dâhil olmak üzere hayatıma dair bildiğim her şeyin kusursuz bir yalan olduğunu öğrendim. Ailemin evindeki eski bir evrak çantasının derinliklerinde, tesadüfen bulduğum yıpranmış bir not ve bir kayıp doğum belgesi, tüm geçmişimi küle çevirdi. Belgeye göre, ben onlara "ait" değildim. Yıllardır beni koruyup büyüten insanlar, bu sırrı onurlu bir amaç uğruna saklamış olsalar bile, kendimi boşlukta asılı kalmış gibi hissediyordum. Bu ihanet duygusu, bu kimliksizlik beni boğarken, sığınabileceğim tek liman olan Koray’ın dairesine attım kendimi. Koray, benim çocukluk arkadaşım, sırdaşım, hayatımdaki tek sabit gerçekti. Gözlerimdeki yıkımı görünce, her zamanki sarsılmaz, mantıklı tavrıyla yanıma geldi.

Tehditlere ve zorbalıklara uğrayan sosyal medya fenomeni Arya Yılmaz ve koruması Giray Oral. " Seni tehdit eden herkesin nefesini sayacağım Arya. " Dedi hırıltılı bir sesle. " Neden? " Diye sordum. Gözleri birkaç saniye yüzümde gezindi ve " Sen güvende olana kadar rahat nefes alamasınlar diye. " Dedi.

Hikaye, geçmişte travmalar yaşamış dört arkadaşın olduğu bir okulda geçiyor. Okula yeni gelen Gece, arkadaş grubuna katıldıkça hem onların geçmişte yaşadığı travmaların izlerini öğreniyor hem de okulun gizemli sırlarını keşfetmelerine yardım ediyor. Böylece arkadaşlık, cesaret ve sırların çözülmesi etrafında ilerleyen bir macera ortaya çıkıyor.

15 yıl önce yaşadıklarının getirisini hâlâ çeken Hayat ve karşısına en umulmadık anda çıkan Turhan`ın hikayesine hoşgeldiniz.

Bir ceylan; saf, temiz bu ceylan bir aslan sevmiş ve kalbini aslana vermiş. Bu aslan; o kalbi parçalamış, ezmiş. Artıklarını ise akbabalara yem etmiş.

Bir gün kavga etmem yüzünden arkadaşlarım ile başka bir okula gitmeye başladım fakat inatlaştıgım çocugun gelecekteki herşeyim olabikecegini nereden bilebilirdim ki??

Mardin’in tarihi ve kültürel dokusu içinde geçen, berdel usulü evliliklerle birbirine bağlanmış iki büyük ailenin iç içe geçmiş yaşamları. Gizli kalmış bir bebek değişimi, yıllar sonra açığa çıkacak bir sır ve bu sırra ulaşmaya çalışan genç bir kadının yolculuğu… Sizleri bekliyor

efil kendinden çok uzak birine bağlanır ve..

Bazı aşklar söylenmez. Bazı isimler sadece içten, sessizce fısıldanır. Çünkü söylenirse bozulur, duyulursa biter, yaşanırsa yok olur… İnci, birlikte hiç yürünmemiş yolların, hiç tutulmamış ellerin, hiç söylenmemiş “seni seviyorum”ların hikayesi. Aynı sınıfta, aynı koridorlarda, aynı kalabalıkta… Ama farklı dünyalarda yaşanan bir aşk hikayesi. Çağan, her gün başkasına gülümserken, İnci ise her gün onun adını içinden tekrar etti. “Adını Söylediğim Gün” İnci’nin Çağan’a asla dokunamadan ama ondan asla kopamadan yaşadığı bir aşk… Ve en sonunda anladı, bazen içinden yaşanan aşk, en gerçeğidir…

Bir gün Asya telefonuna indirdiği uygulamadan tanıştığı Aras adında çocukla sevgili olur fakat çocuğa çok bağlanmışken çocuk onu terk eder. Asya`nın en yakın arkadaşıyla çıkmaya başlar ama Asya yıllar sonra daha da güzel bir şekilde Aras`ın karşısına çıkar.

Berenin gerçek ailesini bulup berdel kurban gitmesi

Aşka inanmayan Hale yeni okulunda aşkın kapısını çalmasına kayıtsız kalamazsa ne mi olur? İşte bunun cevabını beraber bulacağız. "Aşk mı? Şaka yapıyor olmalısın" "Şaka sandığın şey senin bütün ruhunu ele geçirdiğinde ne yapacağını çok merak ediyorum Hale." "Öyle bir şey olmayacak." "Bu lafları sana bir bir yediricem."

Seni seviyorum camdaki kedi...

"Ali Asaf" ona ilk defa ismiyle seslenmiştim. "Yapma" "Neyi yapmayayım" anlamamıştım. Gözlerini kısıp "Bana ismimle seslenme. " "İyide senin ismin Ali Asaf değil mi?" Sesini yükselterek "San YAPMA dedim!İsmim Ali. Sana sadece Ali daha fazlası değil." Bu son sözleri ise kırılan kalbimin sesiydi. Ona artık Ali diyecektim sadece Ali. İsmini söylememi istesede artık benim için sadece Ali`ydi. Ruhumda iz bırakılmış nişaneler dolanıyordu. Bir bir etrafımı sarmış ve an kolluyorlardı. Kaçış yoktu ama benim de pes etmeye niyetim yoktu. Genç kurgu sevenleri kitabıma beklerim.

Bu benim ilk kitabım olucak henüz daha küçüğüm zaten ama yine de beğeneciğinizi düşünüyorum lütfen ön yargılı olmayın ve hem oy verip hemde yorum yaparsınız çok sevinirim. Genç Kurgu Genç Kız Edebiyatı

Sessizlik Kaç Ton Yalnızlık Birikince Başlar? Adım Karden, soyadım Deniz. Gözlerim için herkes "Soyadından almışsın gözlerini" der. Neden mi? Gözlerim deniz gibi parlak ve huzur verici. Ama bu gözleri bırakın, ben o kadar huzurlu değilim. Hayatım bir filmden ibaret; bazı sahneleri güzel, bazı sahneleri acı dolu, sevimsiz, kalp kırıcı... Ve bazen hayat öğretiyor bağıra bağıra susmayı. Ben de öyle yaptım. Bağıra çağıra sustum. Boğazımda kalan acı hissi, bana sessizliğin ne olduğunu öğretti. Kırılmış biri, öyle güzel susar ki, öfkesine bile hasret kalırsın. Kapkaranlık odamda yeni bir günü karşıladım. Ama nasıl bir gün olacaktı bu, bilmiyordum. Hayatım siyah ve beyaz gibiydi; ne griye izin var ne de renklere. Perdelerimi açtım. Karşımda masmavi bir gökyüzü ve yemyeşil bir orman belirdi. Dedemden kalma bu evde, dağın eteğindeki beş evden birinde yaşıyordum. Annem işleri gereği sürekli yurt dışındaydı. Babam... Babamı anlatmaya kelimeler yetmez ama anlatmamaya karar verdim. Camı açtım. Yağmur yeni dinmişti. Toprak kokusu İçimi sarmıştı. oyalanmaya vaktim yoktu. Okula geç kalacaktım. Dolabımı açtım; siyah, siyah, siyah... Sanki renkler bana darılmış gibi. Siyah bir sweatshirt ve eşofman seçip üzerime giydim. Lenslerimi taktım. Masmavi gözlerimi gizlemek için kahverengi lensler. Neden mi? İnsanların "Gözlerin ne kadar güzel!" demesinden hoşlanmıyorum. Oyalandığım her saniye güzel bir günün ihtimalini daha da azaltıyor gibiydi. Saçlarımı çözdüm, siyah teller belime kadar uzandı. Tarağımı alıp dikkatlice taradım. Çantamı hazırladım, Ateş`in yanına inmeden önce bir nefes aldım. Bahçede beni bekliyordu. Ares benim tek sadık dostum, üzgün anlarımın sessiz tanığı. Kapıyı açar açmaz bana doğru koştu ve tüm sevgisini gösterircesine üzerime atladı. Okula giden patikada yürürken telefonuma Nazlı`dan bir mesaj geldi: Nazlı: Hayattımmmm, okula geldimmm! Hadi bekliyorum seni! Nazlı, benim tam zıttım. Hayat dolu, renkli, enerjik birisi. Ne zaman yanında olsam Şeker dükkanına girmiş siyah bir ruh gibi hissediyorum. Pembe, sarı ve mavi renklerden şımarık bir ahenk yaratır. Ben: Geliyorum, Nazlı. Bekle birazcık. Okulun kapısında Nazlı`yı gördüm. Yine pembe giyinmişti. Bir an için midem bulandı; fazla pembeden kusacak gibi hissettim. Ama Nazlı her zamanki gibi neşe saçıyordu. Bana doğru koşarak şöyle dedi: "Bugün motor yarışları var. Bakalım `seninkini` orada görecek miyiz?" "Benimki mi?" dedim. Kalbim sözlerimle çelişiyordu. "O`nu" görmek istiyordum ama görmekten de korkuyordum. Nazlı devam etti: "Sen onu seviyorsun. Saklama Karden. Seviyorsun işte!" Bir damla yaş yanaklarımın arasından sıyrılıp yere düştü "Hayır hayır ben o manada demedim yapma" dedi Nazlı "Karnım ağrıyo onda oldu yok birsey" dedim ve göz yaşımı elim ile sildim. Eve gitmek istedim ormana çıktım. Sessizliğin ortasında dizlerimin üzerine çöktüm ve kendimi bıraktım. Ne kadar ağlarsam ağlayayım yetmiyordu. Düzelir mi her şey? Arkamdan gelen bir çatırdama sesi ile irkildim. Kalın bir erkek sesi duydum: "İyi misin?" Başımı çevirdiğimde o yüzü gördüm. Kamir Mirazlı. Onunla yan yana geldiğim her anda içimde ölmüş kelebeklerin kanatları tekrar canlanıyordu. Ama bir yandan da beni paramparça ediyordu. "Hey, sağır mısın? Sana diyorum," dedi. Yüzünü sürekli gözümün önüne getirirken bile ne diyeceğimi bilemedim. " iyiyim." Dedim ama içimden gelen "Hiç değilim" sesini susturdum. Ayağa kalkıp oradan uzaklaştım. Arkamdan bir adım sesi duyduğum an kalbim çöküyordu. Her şeyi söylemek istiyordum. Ama hayatta bazı sessizlikler çok şey anlatır. Ve ben o sessizliğe sığınıyordum. Eve vardığımda kendimi tükenmiş hissediyordum. Kapıyı kapattım, çantamı bir köşeye bırakıp odama doğru yürüdüm. Yatağıma uzandım ve tavana bakarken gözlerim doldu. Gözyaşlarımı sildim, ama durduramıyordum. Göz kapaklarım yavaşça kapanırken kendimi bir anda uykuya teslim ettim. Uyandığımda hava çoktan kararmıştı. Hâlâ yorgun ve halsizdim. Su almak için masama yöneldim. Tam bardağa uzanıyordum ki, dengesiz bir hareketle masaya çarptım. Bir acı hissettim ve elimle alnıma dokunduğumda sıcak bir kan sızıntısı fark ettim. Panikle yerimde doğrulmaya çalışırken dış kapının zili çalmaya başladı. Zil durmuyordu. Kalbim hızla çarparken kendimi kapıya doğru yönlendirdim. Yürürken başım dönmüştü duvardan destek alarak kapıya yöneldim kapının kolunu aşağıya indirdim ve bayıldım. "Karden! Uyan! Ne oldu sana?" dedi, sesindeki endişeyi hissettim. Yerde hareketsiz yattığım yerden beni kaldırdı ve yatağa yatırdı. Başımda bir şeylerle uğraşmaya başladı, sanırım ilk yardım yapıyordu. "Kanıyordu," dedi. "Ama şimdi iyisin. Hadi, bir şeyler içip sakinleşelim." Kamir`in yardımıyla doğruldum ve bir süre sessizce bekledim. Sonra mutfağa gidip kahve yaptı ve bir fincanını bana uzattı. Fincanı alırken ellerimin titrediğini fark ettim. Sessizlik uzun sürmedi. "Karden... Gözlerin neden bu kadar siyah?" diye sordu birden. Bu soru beni hazırlıksız yakalamıştı. Başımı öne eğip cevap vermedim. Etrafıma bakınıp konuşmayı değiştirecek bir şey arıyordum. "Kamir, kahveni içtiysen gidebilirsin," dedim soğuk bir sesle. "İyiyim ben." Sözlerim, aramızdaki ince ipi kopardı sanki. Kamir bir süre duraksadı, sonra sessizce kalktı ve kapıya yöneldi. "Yarın görüşürüz," dedi. Arkasından hiçbir şey söyleyemedim, sadece susup bekledim. Kapı kapanınca odanın tekrar sessizliğe büründüğünü hissettim Tavana bakarak içimdeki sessiz karmaşayı dinledim. Bir yandan Kamir`in sorusu zihnimde yankılanıyordu, bir yandan da o soruya neden cevap veremediğimi düşünüyordum. Kamir gittikten sonra evdeki sessizlik daha da ağırlaşmıştı. "Kalbin gözlerin ne giyerse, gözlerine onu yansıtır." Kamir gitmişti. Ev sessizdi. Ben ise hâlâ pencere önünde, geceye bakıyordum. Gözlerim kapalıydı. Ama zihninde bir cümle dönüp duruyordu: "Gözlerin neden bu kadar siyah?" Bir an için ellerimi yüzüme kapattım. İçimde öyle derin bir şey kımıldadı ki, sanki yıllardır sakladığım bir sır, kalbimden dudaklarına doğru yürümeye başladı. Fısıldar gibi söyledim: "Çünkü ben kalbimi siyah giydirdim, Kamir..." Derin bir nefes aldım. Gözlerimi açtım ve pencereye yansıyan kendi siluetime baktım. Kalbimin mavi olduğunu biliyorum. Ama onu yıllar önce toprağa gömdüm. O gün karar verdim... Mavi bana yakışmıyor diye. Huzur bana yakışmıyor diye. Sevilmek bana lüksmüş gibi geldi Bir adım geri çekildim. Aynaya yöneldim. Kendi gözlerime uzun uzun baktım. Gözlerim siyah. Ama derininde bir titreşim vardı. Minicik, mavi bir hatıra gibi. "Gözlerim aslında mavi... Ama artık siyah görmek istiyorum. Çünkü siyah saklar. Siyah susar. Siyah anlamaz gibi yapar..." Bir damla gözyaşı süzüldü. Bu kez gözyaşım siyahtı sanki. Ağırdı. Karaydı. Ama içimden bir ses fısıldadı: "kalbimi soyarsan... gözlerim tekrar maviye döner." Kafamdaki karmaşayı susturmak istercesine kendime sarıldım. O sırada bir düşünce belirdi: Neden bu kadar saklıyordum? Neden kendimi siyah bir duvarın arkasına hapsetmiştim? Belki de cevap vermemek, kendi sırlarımla yüzleşmekten kaçmaktı. Sabah olduğunda gözlerimi açtığımda garip bir huzur hissettim. Sanki gece boyunca zihnimde dönüp duran sorular bir nebze hafiflemişti. Yine de doğrulup kapıya doğru yürüdüm. Kapıyı açar açmaz Kamir`i gördüm. Elinde bir termos vardı, hafif bir tebessümle bana bakıyordu. "İçeri gelmek ister misin?" diye sordum istemsizce. Kamir`in yüzünde şaşkınlıkla karışık bir rahatlama belirdi. Kafasını hayır manasında salladı. "Peki" dedim ses bir şekilde Kamir’in duymasını imkanı yoktu Yeni bir gün başlamıştı, ama bu sefer içimde ufak da olsa bir değişimin kıvılcımları hissediliyordu.

Hayat bazen istediğimiz gibi gitmez değil mi? Sude ailesi ile beraber mutlu yaşayan bir kız. Hersey sadece Kuzeninin düğününde anonim bir kişiden mesaj alması ile başlıyor...işte buda Karan ve Sudenin hikayesi.

Zaman Kulesi, bilinen tüm yaşamsal döngülerin dışında konumlanan tek yapıdır. Görevi, dünya düzenini tehdit eden Mahşer Açılımlarını tespit etmek ve bu açılımların gerçekleştiği kök anlara müdahale etmektir.Kule, bir açılımın yaklaştığını yalnızca anormalliklerin kesiştiği çizgiden anlar.Bu çizgi, dört farklı insanın yaşamında eş zamanlı olarak belirir.Bu kişiler birbirlerini tanımasalar da, kararları aynı kapıya dokunur.İşte bu nedenle dört aday, Kule tarafından seçilir ve kaderlerinin kırıldığı ana, yani 45 günlük görev süresi olarak gönderilir. kader ancak geriye gidilerek yeniden yazılabilir. Dört aday, aynı anda aynı bilinmeze yürür. Birbirlerini tanımasalar da, birbirlerinin kaderidirler.Ve unutulmamalıdır: “Bazen sınanan şey zaman değildir; zamanın içine gizlenmiş sensindir.”

...Doğru bildiklerin yalan olduğunu gerçek sandığın herşeyin aslında bir plan olduğunu öğrenmesine rağmen gülüşünü ve neşesini asla kaybetmeyen güneş`in yeni ailesi ile neler yaşayacaktır

Deli dalgalar gibi vurdun yüreğime, bir çift göz yaktı kavurdu beni, bu dağlara haykırsam aşkımı dağlar hayran kalırdı sana...

Don Ritchie Bir avustralyalı denizci Hayır sil 200 e yakın kişiyi kurtaran bir melek Ben Liva Algın Sıradan bir lise öğrencisi Hayır sil Don Ritchie adında sayfanın admini ve insanları kurtarmaya çalışan bir melek Hayatım hep Don Ritchie örnek almakla geçmişti. Ölümle küçük yaşımda tanışmıştım mezarlarla konuşmaya çalışmıştım. Yaramı dikmeye çalışırken diğer yaralarla tanışmıştım bende deva olmaya çalıştım. Tenimdeki kesikleri dikememiştim ama belki başkasına yardım ederdim. Hayat bana o kadar boş gelmişti ki ansızın. Bir odada tek yaşamak canımı sıkmıştı yaralarımı görmek beni kahretmişti. Ne yapabilirim diye düşündüğüm gece düştü aklıma bu düşünce. Madem kendine ilaç olamadın o halde başkasını iyileştirmeyi dene. Kendimi bir uçurum kıyısında buldum ansızın sonra o kıyıdaki diğerlerini fark edip kurtarmaya çalıştım. Kendimi kurtaramıyorum madem belki başkalarına ışık olurdum. Madem hayat hepimizi bu kıyıya sürükledi o halde bir sebebi olmalı. Kendine faydası olmayan o kızın başkalarına ışık olma çalışması. Hayatıma hoşgeldiniz o halde burası uçurumda bir kale.

Siz Yeni cezayı yazmamışsınız komiserim Alındım gücendim Mina’nın yaşamı hız ve ölümün arasındadır. Yaşadıkları yüzünden kendini o kadar yok olmuş hisseder ki “ yaşadığını hissetmenin en iyi yolu ölüme yaklaşmaktır” diyerek her gece sokaklarda motorunun hızına abanır. Poyraz, kurallar içinde kendine inşa ettiği dünyada yaşamaktadır. Onun dünyasında her şey yasaklar ve olasılıklar olarak ayrılır. Her gece istisnasız ceza yazdığı kız onun yasağıdır. Peki poyraz bu yasağı da diğerleri gibi atlayacak mı yoksa hayatında ilk defa kurallarının dışına mı çıkacaktır. Peki kalp yasakları dinler mi? Sadece motorlar hızlı gitmez ki. Dikkat et Mina kalp hızın tavan yaparsa kaza yaparsın hayatta.

Bir zamanlar birbirlerine aşıktılar. Sonra bir yalan, bir ihanet ve bir sessizlik her şeyi bitirdi. Kız sustu... ve kayboldu. Yıllar sonra biri stadyumun ışıkları altında, diğeri gazinonun karanlığında yeniden karşılaştı. Bazı yaralar geçmez... Bazı aşklar da bitmez.

Biri Muğla`dan biri Diyarbakır`dan. Ankara`da kesişen iki yalnızın hikayesi...

Belinay:aaaa ilk defa bir numara tuttu lan 0544******: anlamadım kimsiniz? Belinay: çok doğru bir soru aslında seni anan benim için doğurmuş canım hamurunu benim için yogurmus 0544***: akşam akşam keçilerinimi kaçırdın efendi