Solita, 17 yılını bir evde hiç dışarı çıkmadan babası zannettiği bir adam tarafından tutsak olarak geçirmiştir. Bir gün babası evden çıkmadan önce telefonunu düşürmüştür ve o gittikten sonra bir arama gelir. Telefonu açtığında babasının düşmanı olan Uraz onu o evden çekip alacak tek kişidir.

Yüzbaşı Borahan Pusat, Savcı Alagül Köksu ile karşılaşır. İkiside birbirinden hiç haz etmezler. Ancak bir Terör Örgütü, Alagül bulduğu deliller ile Örgütü çökertmesin diye Alagül`den kurtulmak ister ve işler farklı bir hal alır. Yayınlanma tarihi 23 Aralık 2024 Kopyalanması durumunda yasal işlem başlatılacaktır. Kurum, kuruluş vb. Şeylerin hepsi kurgudur. Gerçek hayatla ilgisi yoktur. Askeri birlikler, rütbeler, olayların geçtiği yerler hayal ürünüdür.

" Bir kere biz anlaşmalı evlendik! " dedim sesimin heyecanlı çıkmasına engel olamayarak. " Unuttun mu ben senin sadece ve sadece emanetindim. " göz devirecektim ki bir anda poziyonumuzu değiştirdi. Beni altına alarak üzerime çıktı. Bacaklarımın arasına yerleştiğinde bedenim gerildi. Neden gerildiği hakkında bir fikrim vardı aslında. " Anlaşma bozuldu, sevgili eşim. " Dudakları dudaklarıma sürtündüğünde gözlerimi kapatmak üzereydim. " Sen ve ben gerçek bir evliliğin içindeyiz ve gerçek evlilikte ne oluyorsa hepsini bir bir gerçekleştireceğiz, başka soru? "

"Bir kader,bin düğüm.." ⚓️

Şırnakta bir karargâha araştırma amaçlı giden psikolog (Selin) tamamen beklediği şekilde orada istenmemektedir. Bir sürü adam ve onların ön yargılarının olduğunu bilse de ilk işi kendini kabul ettirmek için elinden geleni yapmak olacaktır. İstenmeyeceğini bile bile gittiği bu yer ve araştırma onun için manevi bir öneme sahipken artık sıkı dostlukların ve aşkında anlamı olmaya başlamıştır. Bir yerde hayatın acımasızlığı ve duygularını göstermemeyi sevmesi yüzünden kendi aşka kapamış bir kadın (Selin) diğer tarafta kendini işe adamış hem korkuları hem de mesleğinin zorluğu yüzünden aşık olmayı hatta bir kadını bile aklına getirmeyen bir komutan (Mete). İkisinin tek ortak noktası Mete`nin kurtardığı bir köpekken (Luna) zamanla birbirlerine olan ilgileri de katılmıştır.

Hayatına son vermek isteyen bir kadın ve ölümün tanrısı. Silva intihar etmek üzere bir uçurumdan atladığında kendini beş tanrının hükmettiği Wienor`da bulur. Ölüm Krallığı`nda Ölüm Sarayında kendini bulan Silva yaşama son bir şans vermek isterken büyük bir tehlike sinsice diyara sızmaktadır. Ölüme ardından da Ölüm Tanrısına çekilen Silva kendinin de normal bir insan olmadığını öğrendikten sonra tehliklerle ve aşkıyla karşı karşıya kalacaktır. En korkunç sonun, ölümün tanrısıyla mutlu bir son düşlemek mümkün mü, üstelik kıyamet bu kadar yakınken? "Dile Ay Işığı, iste, emret. Ben de senin için her şeyi mümkün kılayım." Başlangıç Tarihi: 31.08.2024

"Ne yapacaksın bana? Öldürecek misin? Ya da işkence? Ya da sizin kadın pazarlarınız vardır oralarda satarsın? Ya da..." "Beni iyileştir istiyorum." Dedi Pars sözünü keserek. "Hastayım ben." Azra dalga geçercesine güldü. "Doğru, beyninden hasar vardır senin." Pars sırıttı. "Nereden anladın? Gözlerinde röntgen cihazı mı var?" "Yok da kalbim var. Sizin gibi ruhsuz kalpsiz insanların beyninde sıkıntı olması gerekiyor yoksa o kadar insanı öldüremezsiniz öldürmekten keyif alamazsınız." "Teşhis konusunda gayet iyisin. Anında çözdün hastalığımı." Azra dosyaya baktı. Bu bi hastanın dosyası olmalıydı. İçini açtı. En önde bir beyin MR görüntüsü vardı. "Senin mi bu?" Dedi Parsa bakarak. "Evet." Azra hızla dosyayı eline geri verdi. "Ne güzel o zaman. Dünya bi kötüden kurtulmak üzere. "

Bu bir oyun. Başından beri öyleydi. Ama kimse tek başına kaybetmedi. Bir ölümle başladı. Oyun kurulduğunda, ilk hamle çoktan yapılmıştı. Kurbanlar belliydi, yollar çizilmişti. Ama kimse, piyonların da savaşacağını hesaba katmamıştı. Aden, arkadaşlarıyla birlikte bu oyunun içine sürüklendi. Kimi kayıplar verdi, kimi zaferler kazandı. Ama öğrendiği tek bir gerçek vardı: Her adımın bir bedeli oldu. Ve bazen, bir sonraki hamleyi yapmak için geçmişin hayaleti ile yüzleşmek gerekirdi. Katil pusuda beklerken, dostluklar sorgulanırken, her hamle yeni bir bedel doğururken… Onların önünde tek bir seçenek vardı: Hayatta kalmak. Ama ne kadar ileri giderlerse, o kadar geriye çekildiklerimi fark ettiler. Çünkü bu sadece bir kovalamaca değil, ölümün ta kendisiydi. Satranç tahtası. Piyonlar feda edildi. Kurbanlar verildi. Tahta kana bulandı. Ama unuttukları bir şey vardı: Piyonlar da şah olabilir. Oyunu kazanabiliriz. Ama önce hayatta kalmalıyız.

Çevresi tarafından kaptan olarak tanınan Ali Cihan Gencer aslında kod adı Kavur olan bir Milli İstihbaratçıdır. Yedi yıldır Kod adı Çaykara olan Balca ile yazışmaktadır. Mesleklerinin gizlilik ilkesi yüzünden özel hayatlarına, fiziki görünüşlerine ya da yaşadıkları şehirlere dair en küçük ipucu vermeyen görev sohbetlerinde birbirlerinden etkilenmeye başlarlar. Aralarındaki çekim kaçınılmazdır ve bir gün karşılaşmayı ummaktadırlar. Fakat bilmedikleri bir şey vardır. Balca, Ali Cihan`ın arkadaşının kardeşidir ve aileleri Çanakkale`de aynı mahallede yaşamaktadır. Aslında normal hayatlarında birbirlerini tanıyor olmalarına rağmen bundan habersizdirler. İki farklı tanışma tek aşk. Polisiye romantizm türünde yer alan bu kurgu içeriklidir. Küfür, argo kelime ve şiddet öğeleri barındırdığını bilmelisiniz. Herkese keyifli okumalar dilerim :)

Wattpad`de 100 bin okunma. "Bir adam ile yara bandının hikâyesini hiç duydun mu?" diye sordum meraksız bir tonda. Çünkü anlatmak istediğim sıradan bir hikâye değildi, kendi yazdığım bir hikâyeydi. Yüzüne bakmadığım için ne tepki verdiğini görememiştim ama onu tanıdığım kadarıyla -bu da çok uzun bir zaman dilimine tekabül ediyordu- şu anda hafif çatık kaşlarıyla bana bakıyor olmalıydı. "Hayır," dediğinde sesinde bariz bir sorgu vardı. Onunla konuşmaktan kaçındığımı çok iyi bildiğinden onunla sözlü iletişime geçmiş olmama oldukça şaşırmıştı. "Bir gün bir adamın kolunda ufak bir yara açılmış." diye başladım çatallı sesimle konuşmaya. "Çok ufak bir yaramış ama, öyle hastaneye gitmesine gerek yokmuş. Küçük bir sıyrıkmış sadece." Kalbim acıyordu. Keşke bu şekilde gelmesiydi bana. Böyle gelmeseydi. Hafifçe yutkundum. "Bir yakınından yara bandı istemiş. Kapatmış yarasını o yara bandıyla. Kısa bir süre birlikte yaşamışlar mecburen. Birkaç gün içinde iyileşmiş adam ve kolundaki yara bandını bir an bile düşünmeden atmış çöpe. İhtiyacı olduğunda hemen sarıldığı yara bandından iyileştiğinde hemen kurtulmuş." Sustum, çünkü devamını getirmek zordu. Ona hayır demek çok zordu. Hafif ıslanmış gözlerimi tekrardan gözlerine çevirdiğimde onun hâlihazırda bana bakan gözleriyle karşılaştım. Gözlerinin içine bakarak devam ettim. "Olan da yara bandına olmuş. Temiz, tertemiz yaşamı bir çöpte sonlanmış. Çok zaman geçmiş, en sonunda biri bulup temizlemiş." Keyifsizce tebessüm ettim bir anlığına dolu dolu gözlerimle. Gözlerimdeki bakışları dudaklarıma düştü. "Eskisinden daha iyi, daha temiz görünüyormuş artık. Ama..." Gözlerimiz birleşti. "İçi paramparçaymış." "Dilara..." Bu gece ikinci kez kestim sözünü. "Ben yara bandının yaşadıklarını yaşamak istemiyorum."