İki kuzen, ailelerinin mirası olan dedelerinin evine taşınmak zorunda kalır. Ancak yeni mahallede fısıltılar dolaşır: Dedelerinin evi, lanetli sokağın tam karşısında, uğursuz bir sırla çevrilmiştir. Gece çöktüğünde sokaktan esen rüzgar, geçmişin karanlık gölgelerini uyandırır. Kızlar, dedelerinin eviyle ve mahallenin gizemli söylentileriyle yüzleşirken, lanetin perde arkasındaki gerçeklerle sarsıcı bir mücadeleye girişirler. Aile bağları mı, yoksa karanlık sırlar mı kazanacak?

Tozlu bir çarşının ortasında düşen bir cüzdan, bir keskin nişancı yüzbaşının kalbini hedef alabilir mi? Yüzbaşı Cihangir görevle, disiplinle ve yalnızlıkla yoğrulmuş bir adamdı. Ta ki o cüzdanı eline alana kadar. İçindeki bir fotoğraf, bir çift yeşil göz, içinde bütün savaşlardan daha derin bir çatışmayı başlattı. Çünkü bazı bakışlar, insanın geçmişini tek hamlede kazır geleceğini şekillendirirdi. Güneydoğu’nun dağ köylerinde, yıkılmış evlerin enkazında hâlâ hayatta kalan çocuklar, susarak büyüyen kızlar ve konuşmaya korkan ruhlar vardır. Bir kadın… Çocukluğunda bile annesinden kaçacak kadar yalnız, ama görünmeden yardım çığlığı atacak kadar cesurdu. Ve bir adam... Kendi annesinin ten kokusunu yeni bulmuşken, başkasının yarasını kendi kalbine saracak kadar merhametliydi. Bu hikâye, silahların gölgesinde filizlenen bir aşk değil; suskunlukların, inkârların ve yüzleşmelerin kalkanında vurulan kör menziller vardı. Bazı yollar savaş alanından değil, insanın içinden geçer. Ve bazı kadınlar, sadece görülmek için değil… kurtarılmak için saklanır.

Ben hiçbir zaman, annesinin güzel kızı ya da babasının prensesi olamadım. Sadece Defne oldum. Ta ki o güne kadar. O gün, benim hayatımın dönüm noktası olmuştu, O gün, yeni hayatımın başlangıcı olmuştu. Ben, Defne Korkmaz. Ya da Demirkan mı demeliyim? Bu da benim hikâyem *** Klasik gerçek ailem kurgusudur. Küfür ve argo içerir, rahatsız olacaklar okumasın. 22/06/2025🍓

"Seni kurtarmak için buradayız ancak pek ihtiyacın kalmamış gibi?" Yüzbaşının sesindeki şaşkınlığı hissetmiştim. Kendi kendime gururlanırken yüzbaşının zümrütlerine bakarken sırıttım. "Siz bir hayli geç kalınca bende kendi kendimi kurtarayım dedim." Sesim ironik çıktığında yüzbaşının tek kaşı havaya kalkmıştı. Kendime engel olamadığım alaylı gülümsememi gözlerinden çekemedim. Haklıydım. Gelmeleri gereğinden fazla uzun sürmüştü.

Selvi Tuna ve Muhammet Karadağ, Milli İstihbarat Teşkilatı’nda çalışan en başarılı iki saha ajanı. Gölgeler arasında kaybolan, emirle yaşayan, duygularını bastırmak zorunda kalan bu iki insan… Birbirlerine tutulduklarında her şey değişti. Aşk, onların en zayıf yanı; ama aynı zamanda en büyük güçleri oldu. Ankara sokaklarında başlayıp, Ortadoğu’ya uzanan kanlı operasyonlarda, birbirlerini kaybetme korkusuyla yanıp tutuşan bu iki savaşçı, sadece düşmanlarla değil, kendi kalplerinin duvarlarıyla da savaştılar. Gizli dosyalar, hain planlar, ölümcül görevler… Ve tüm bunların içinde büyüyen bir aşk. Tutkulu, kırılgan, vazgeçilmez. Ama bu hikâyede görev bitmiyor. Çünkü onlar sadece aşık değil, artık bir aile. Küçük, bıcırık kızları Fatma, onların karanlık dünyasında doğan en parlak ışıltı. Ve şimdi geçmişleriyle yüzleşip, geleceklerine sahip çıkmaları gerekiyor. "Kod Adı: Aşk", silahların gölgesinde filizlenen bir sevdayı, ölümle el ele yürürken bile kalpten vazgeçmeyenlerin hikâyesini anlatıyor.

Her şey Sare`nin gerçek ailesinin Adana`ya geldiğini öğrenmesi ile başlar. Gerçek ailesinden kaçarken çıkmaz sokağa giren Sare, abileri ile orada tanışır. Adana`dan Antalya`ya gitmek zorunda kalan Sare o hayata ayak uydurmak istemez. Tek istediği evine Adana`ya geri dönebilmektir.

Bazı kurşunlar kalbe değil, geçmişe saplanır... Yüzbaşı Yıldız, Kılıç Timi`nin kararlı ve korkusuz komutanı... Geçmişin yaralarını kalbine gömmüş, görevine adanmış bir asker. "Şirket" adıyla anılan karanlık yapılanmayı çökertmekle görevlendirildiğinde, en büyük sınavının düşmanla değil, kalbiyle olacağından habersizdir. Çünkü yeni operasyona atanan ikinci yüzbaşı, yıllar önce yaşanan unutulmaz bir ayrılığın başrolüdür: Tufan Şahiner. Birbirlerine duydukları öfke kadar yakıcı bir özlemle tekrar karşı karşıya gelen bu iki insan, şimdi aynı timde, aynı hedefe kilitlenmek zorundadır. İntikam mı ağır basacak, yoksa kalpte küllenmeyen hisler mi? Aksiyon, duygu ve gerilim dolu bu hikâyede, bir kurşun sadece hayatları değil, kaderi de değiştirebilir Vatan için canından geçenler, cananından geçenler vardır; isimleri bilinmez. Vatan için sevdasını kalplerine gömenler vardır; adları anılmaz. Kaybolanlar vardır, bu vatan kaybolmasın diye. Ailelerini bırakanlar vardır, başkaları ailesiz kalmasın diye. Daha niceleri vardır; hayatlarını feda ederler, bu vatan heba olmasın diye... ~Elveria~

Gizlilik ve tehlike, bir ajanın hayatının kaçınılmaz parçalarıdır. Devran Gür, sadece adıyla bile efsaneleşmiş bir isimdir. Kimse onun gerçekte kim olduğunu bilmez. Halk onu erkek olarak tanır, ancak gerçek kimliği bir sırdır. Zekası, cesareti ve soğukkanlılığı ile Devran, herkesin aradığı kahraman ama kimse onun içindeki karanlık dünyayı göremez. Bir gün, adı tüm dünyada yankılanacak bir film yapılır: “Yıldızların Altında”. Ama filmde Devran’ı, halkın gözünde oluşturulan sahte bir kahraman olarak görürüz. Gerçek Devran’ı ise kimse tanıyamaz. Filmde, Tuğrul Ak tarafından canlandırılan karakter, halkın sevdiği, idol haline gelmiş figürü yansıtır. Ama Devran, arka planda kalmaya karar verir ve gizlice galaya katılır. Ne var ki, bu gece yalnızca bir başlangıçtır. Devran, Tuğrul’un aslında bir ajan olduğunu keşfeder ve aralarındaki gerilim artmaya başlar. İki ajan, birbiriyle tezatlık içinde, aynı görevde birleşirler. Ama aralarındaki güven kırılmaya başladıkça, bir aşk doğar. Düşmanlık, gizli bir çekime dönüşürken, Devran ve Tuğrul’un kaderi birbirine bağlı olacaktır.

“Yanisi şu demek oluyor İlhami Bey," dedi hemen karşımda sonuçlara bakan doktor. Elimdeki telefonu sıkı sıkıya tutarken nefes dahi almadan dinliyordum karşımdaki adamı. Elindeki kağıtlardan başını kaldırıp sıkıntıyla iç çekti. "Her şey tahmin ettiğiniz gibi. Afitap sizin biyolojik kızınız değil." Beklediğim kelimeler doktorun dudaklarından tek tek dökülürken yutkundum. Başka ne yapabilirdim ki o an? Ne bir gözyaşı aktı gözlerimden ne de şok dolu bir nida çıktı dudaklarımdan; dediği gibi, her şey tahmin edilebilirdi. Başımı eğebildim sadece. Sanki yanlış bir şey yapmışım gibi tekrar tekrar yutkundum. Bu yaşadıklarım hangi günahımın cezasıydı? Ya da ne tür bir günah, tüm hayatımı bir anda hiç edebilirdi? Yüzüm yanıyor, başım çatlıyordu. O an çok şey istiyordum ama listenin başını yok olmak çekiyordu. Evet, o an sadece yok olmak, kimse tarafından tanınıp bilinmemek istiyordum. Şu koca evrende hiçbir önemi olmayan küçücük bir nokta bile olsam bir an bu evrene bile fazla gelmiştim sanki. Birileri bağırıyor, ağlıyor hatta feryatlar ediyordu. Kimi mutlulukla haykırıyor, kimi bunca yılın hesabını kime soracağını bilememiş gibi Allah`a yakarıyordu. Bana sesleniyorlar, adımı söylüyorlar hatta bana dokunuyorlardı. Garip olansa o an hiçbir şey hissetmiyor oluşumdu. Ne hissetmeliydim ki? Sonuçlar açıklandığından beri hiç başımı kaldırmadan elimdeki telefona bakıyordum. Bana sesleniyorlardı, başımı kaldırıp onlara bakmıyordum. Dakikalar önce titreyen telefonuma gelen bildirimlere baktım nemli gözlerle. Whatsapp`tan 2 bildirim. ilgi kaşarları ve mutlu yaşamları ✨💖 ballikiz: YANİ ŞİMDİ SEN BANA DOĞUMDA KARIŞTIĞINI VE ASLINDA İSHALMİ AMCANIN ÖZ KIZI OLMADIĞINI MI SÖYLÜYORSUN? ballikiz: OH! MY! ALLAH!

Karadeniz, adının ağırlığını taşıyordu; siyah ve kudretli. Dalgaları, öfkesini kayalara savurarak hesap sorar gibiydi. İçinde tutamadıklarıyla birlikte dışına da savurarak geri toplayarak geriye çekiliyordu. Geride bıraktığı göçük, kırılmış ve yıpranmış sessiz bir iz gibi yere tutunuyordu. Ben o göçükte, hayatta kalmaya çalışan son kum tanesiydim. Yaşamla ölüm arasındaki o dar geçitte sıkışıp kalmıştım. Unuttuğum ne varsa hatırladıklarımdan daha ağır bir şekilde üzerime koca bir dalga gibi gelecekti. Bunu ne şimdi savaşırken ne de yaşarken anlayabildim; ben bunu kudretli dalgaların arasında boğulurken anladım. Boğulduğum kara sularda hiç ummadığım bir anda bir el kıyıya doğru çekti beni. Ve ben, o ele tutunarak kalmayı değil, o ele bağlanarak var olmayı seçtim. Karadeniz’in göğsünde sakladığı sırlarla örülü, acı, hayatta kalma ve yeniden doğma üzerine bir hikâye. ☸☸☸ ❝Senin gücün Göçmen Kızı, sesinle değil sessizliğinle titretir dünyayı; zira bazı kadınlar bağırmadan da devrim yapar. Ve sen susarak bastığın toprağa, boğulduğun denizlere, yandığın ateşlere ve tüm bu dünyaya adını öfkeyle kazıdın.❞