devam ediyor 13s önce güncellendi
KADİFEDEN LEKELER [❤️🔥]
@laiasal
Okuma
51
Oy
1
Takip
1
Yorum
1
Bölüm
4
İnsanlar artık yere dokunmaz oldu.
Toprak, unutuşun ta kendisiydi.
Gökyüzü ise artık hayallerin kurulduğu değil anıların yakıldığı bir yerdi, duman içinde yüzen evlerle dolu.
Her balonun içinde, birinin geçmişi vardı.
Uçmak için, yanıyordu.
Kimi annesini yakmıştı, kimi ilk öpücüğünü, kimi de sadece "keşke" dediği bir anı parçasını.
Ne kadar çok yakarsan, evin o kadar yükselirdi.
Ne kadar yükseğe çıkarsan, o kadar az hatırlardın kendini.
Benim evim de bir zamanlar yükselirdi. Karanfil kokulu dumanın içinde, onun sesini unuttukça daha da hafiflerdim.
Aşağıda kalan her şey, ağırdı.
Yukarıda kalanlar, suskun.
Derler ki, dumanın ilk formülünü Pompei`nin Gökyüzü Çığlığı fısıldamış.
Yanarken bile güzel görünmek isteyen bir uygarlığın son nefesiymiş o.
Ve biz o nefesi, asırlardır balonlara doldurup gökyüzünde taşıyoruz.
Karanfilli Duman Krallığı her sabah sinyali gönderdiğinde, bacalar aynı anda öksürüyor.
Kırmızı bir sessizlik yayılıyor göklere, sonra birileri düşüyor.
Eviyle birlikte.
Kalbiyle birlikte.
Yaşarken unutmaya, hatırladıkça ölmeye hazırlanıyoruz doğduğumuz andan beri.
Anıları, yakmak için yaşıyoruz biz.
"Birini seviyorsan, dumanını paylaş." derler.
Ama kimse söylemez: Paylaştığımız duman, bir gün ikimizi de cehenneme indirecek.
♤