Kış, bu kasabaya hep aynı şekilde inerdi: Yavaş, sessiz, soğuk. İlk kar tanesi düştüğünde herkesin içinde tuhaf bir huzur olurdu. Sokak lambaları sanki daha sıcak ışıklar saçardı; bacalardan yükselen dumanlar göğe ince bir perde çekerdi. Ama bu yıl… Kimse karın bembeyaz bir kefen olacağını bilmiyordu. İlk cesedi bulduklarında sokağın köşesindeki eski büfenin tabelasından sarkan uzun bir sarkıt vardı. Ucu kırılmış, yere çakılmıştı. Başta kimse anlamadı. Adamın başında açılmış oyuk, sanki düşme sonucu olmuş gibi görünüyordu. Ama dikkatli biri fark etti: Kafatasını delen yarık düzdü; kırık değil, bıçak gibi kusursuz bir kesiği andırıyordu. Otopsi raporu bile net bir şey söyleyemedi. Çoğu delil olay yerini saran karla birlikte eriyip gitmişti. Belki de o gün, herkesin aklına düşen o ihtimal yüzünden kimse açıkça konuşamadı. Bunu biri bilerek yapmış olmalıydı. O kış, her yeni kar yağışı birilerini daha öldürecekti. Katil ise cinayet silahını her seferinde doğanın ta kendisinden alıyordu.

Bir Kış Masalı Hikâyesi... " Kar taneleri kadar eşsiz, bir kış gecesi kadar huzurlu bir aşk... " Berfu, ailesini kaybettikten sonra, çocukken tatil yaptıkları kasabaya tamamen taşınma kararı alır. Bir kış gecesi, dışarıda yoğun kar nedeniyle mahsur kalması ona aşkı getirir. Erken yaşta ailesini kaybetmesiyle, kimsesiz kalan Berfu, babasından hiç sevgi görmeyen, ailesinden kaçmak için başka şehre taşınan Çınar... Berfu ve Çınar ailelerinden kalan boşlukları beraber doldurabilecekler mi?

Bazı insanlar hayata özgür başlar, bazıları ise bir kafesin içinde. Tüm hayatı boyunca korkularla büyütülmüş, seçim yapmasına izin verilmemiş bir kadın… Güçlü olabilecekken bastırılmış, dünyayı yalnızca ona gösterildiği kadarıyla tanımış biri. Ama her kafesin bir anahtarı vardır ve bazen, en beklenmedik anlarda bulunur. Duygularını bir zırh gibi taşımaya alışmış, hiçbir şeyi kontrolü dışında bırakmayan bir adam… Güçlü, mesafeli ve acımasız. Onun dünyasında zaaflara yer yoktur. Ancak kader, en kaçınılmaz hesaplaşmaları, en kaçınılmaz anda önüne getirir. İstanbul’un gölgelerinde başlayan bir hikâye… Sırlar, güç savaşları, intikam ve kaçınılmaz bir çekim. Bazı duygular tehlikelidir, bazı gerçekler fazla karanlık ve bazı savaşlar, kazananı olmayan bir oyuna dönüşür. Soğuğun içinde yanan bir hikâyeye hazır olun.

Simay kardeşine moral olsun diye süpriz tatil planı yaparlar . Ama bişeyler istediği gibi gitmez evde sevgi sanılan şeyler sahte çıkar, doğru denilen şeyler yalan çıkar. Simay ve Helin napıcaklar pekii

O geri döndü.....

Korkunç kardan adam seni takip ediyor

Soğuk bir kış akşamında, kar taneleri yere düşerken sessiz bir melodi çalıyordu. Beyaz bir örtü, dünyanın tüm karmaşasını gizlerken, karanlık gökyüzü yıldızlardan yoksundu. Ama her kar tanesi, birbirinden eşsizdi; bir dokunuşla eriyen, iz bırakan ve sonra kaybolan. Aylin`in içindeki fırtına da tıpkı bu kar taneleri gibiydi-yumuşak bir dokunuşla şekil değiştiren, ama derinlerde bir yerlerde hep aynı kalan. Aşk, insanın ruhuna kar gibi düşerdi. Önce büyüleyici bir serinlik getirir, sonra her yanını sarar ve sonunda içindeki en derin hisleri ortaya çıkarırdı. Ama kar, her zaman kusursuz değildi. Bazen fırtına olur, bazen yolları kapatırdı. Aylin için, aşk da bir kış mevsimi gibiydi. Hem yakıcı bir soğuk, hem de içini ısıtan bir umut... Rüzgar. Adı bile bir mevsim gibi tınlıyordu. Dokunduğu her şeyi silip süpüren, ama derinlerinde bir sıcaklık taşıyan bir rüzgar... Aylin, onu her an hissetmişti. O soğuk gecelerde bile, Rüzgar`ın gözlerindeki o keskin mavilik, kışın karanlığını aydınlatan bir ışık gibiydi. Ama o ışık bazen gözlerini kamaştırır, sana yolunu kaybettirirdi. İki kalp, kışın sessizliğinde çarpışmış, sonra kaybolmuştu. Ama şimdi, kar taneleri yine düşüyordu. Ve belki de, bazı hikâyeler hep kışla başlardı. Soğuk, sert, ama bir dokunuşla yeniden canlanmayı bekleyen o kırağı gibi. "Ve sen Aylin... Kış ne kadar sert eserse essin, fırtınalar ne kadar savurursa savursun, seni kalbimden koparamayacak. Çünkü her kar tanesi adını fısıldayacak, her soğuk rüzgar beni sana sürükleyecek. Ve ben, her seferinde sana yeniden kaybolmayı seçeceğim. Sen benim hiç bitmeyen kışım, ruhuma yağan en güzel fırtına olacaksın."

kaderini çizen babaanesinin yönlendirmesiyle berfu hiç bilmediği bir yola çıkar. Ölmüş babaanesinin ruhunun onu nereye götürdüğünü bilemez... Her cumartesi yeni bölüm!

Gökyüzündeki savaş ormanın en içinden hissediliyordu. Yaprakların titremesi ağaçların korkusunu gizleyememesinin işaretiydi. Havada kan kokusu vardı bundan emindim. Yavaşça saklandığım dalları araladım, Kar uzaklaşmam için yalvaranla gözlerle beni izliyordu. Beni çeken bu koku birşeylerin ters gittiğini anlatıyordu. Ateşe yaklaşan pervaneler misali beyaz tablo içindeki kızıllığa hapsolurcasına çekiliyordum. Yerde yatıyordu. Beyaz teni.. saçları.. ve kanatları.. O bir melekti. Masallardaki gibi ilahi güzellikteki bu melek şimdi yerde üzerinde tanrının fırçası değmişçesine bir kızıllık içinde yatıyordu. Ölü müydü? Nefes alıyor muydu? Gerçek miydi? Şaşkınlık ve korku içinde uzattım ellerimi.. Teni fırtına kadar sert kış kadar soğuktu. Ölü dedim fısıltıyla gözyaşlarım yarasına düşmeden önce... Fısıltıyla ses verdi soğuk beden; "Yardım et...."

Göklere çıkıp uçalım, Yıldızlarla kayıp dilek tutalım. Sonra da Tutulan dileklerin arkasındaki umudu alıp, Gerçekleşecekmiş gibi insanlara anlatalım. Ama önce kaybolalım, Birbirimizde uzunca kaybolalım.... ❄🔥

Gökyüzüne yakın yıldızlara ve aya uzak kalmış , güneşin sıcaklığını içimizde hissedin.

bu kitap ilk ciddi yazdığım kitap olacak çok heyecanlı ve kaygılıyım fakat uzun süredir aklımda tuttuğum bu kurguyu artık belki bir iki kişi görür ve beğenir umudu ile yazmaya başlayacağım profesyonel bir kalem yada yüksek bir beklentiniz olmadan başlamanızı öneririm yazmak kurgularımı paylaşmak bana keyif veriyor ve bu kitap ile online de ilk defa ciddi şekilde başlıyorum umarım hoşunuza gider :)

Unutmayın kar taneleri sıcağı sevmez. Çünkü kaderleri izin vermez… Sevgide ölür, sevgili gibi. Ama onun cesedini, Hiçbir mezarlıkta bulamazsın.

"Külsün, Bal. Yanmışsın, bitmişsin. Kül Bal`sın.