Her bedenin benliğinin altında başka bir hikaye yatar. Her hikayenin bir acısı, Her acının bir zaafı vardır. Peki ya zaaflar öldürür mü? Zaaflarını gizleyen, kapalı perdelerin ardına saklayan, hâlâ çocuk olan yetişkinlerin hikayesi. Bir ajan merkezi tarafından daha çocukken ajan olarak yetiştirilen Filiz, bir gün görevi için bir cinayet işler. Her şey yolundadır. Görevinin tamamlandığını sanıyordur. İki yıl sonra öldürdüğü adamın çok daha karanlık işleri olduğunu öğrenene dek. İnsanların üzerinde deney yapılarak üretilen bir çeşit ilaç ürettiklerini öğrenen Filiz ekibiyle birlikte bu çeteyi çökertmek için harekete geçer. Ama bu görevde aşkı bulacağından ve geçmişiyle yüzleşeceğinden habersizdir. "Ya şah sandığımız aslında sadece bir piyonsa?" ŞAH ve MAT birbirinin kimsesi olmuş, kimsesiz çocukların hikayesi...

Ana karakterimiz Deniz`in küçüklüğünden yaşadığı şeylere ortak olacağız.Denizin küçük yaştan annesini kaybetmesi ile teyzesi ile hayata tutunmaya devam eder. On dokuz yaşına geldiği vakit kazandığı üniversite ile gittiği şehirde yeni yelkenler açmaktadır. Yeni yelkenlere yol açarken Sevgili Denize eşlik edeceğiz, hepinize iyi kumalar dilerim. İnstagram hesabımdan takip etmeyi unutmayın!!!

Küçükken iki yakın arkadaş olan kişiler. Lena trafik kazası geçirir ve hafızasını kaybeder teyzesigil ile yaşar. Yaman kıza aşık olan çocukluk arkadaşı ve 12 yıl boyunca her hareketini takip eder ve yıllar sonra Lena`nın karşısına normal bir kişi olarak çıkar. Lena dansçı, Yaman boksör olmuştur. Teyzesi Lenayı kendini koruması için dövüş eğitimine gönderir ve eğtimi verecek kişi Yamandır. Tek amacı kız olan adam ve adamın kişiliğinden korkak kızın ilişkisi nasıl olabilir?

Bu kurguda ki kurumların gerçek ile bağlantısı yoktur! Durum ve olaylar hayal ürünüdür.  `Kırıldıkça güzelleşen Lotus çiçeği...` Kendini vatanına adamış MİT personelini Zeren Yalçın ona verilen yeni görev için yaşadığı yerden terör yuvası diye adlandırılan bölgeye Vali olarak atanır. Yeni bir ekip, yeni bir hayat... Eski Yüzbaşı`na verilen görev de Zeren Yalçın gibidir. Bir görevinden sonra emekli olmak zorunda kalan Barlas Karadağ yeni Vali`nin koruması olur. Bir ekip kurar, yeni bir hayata başlar. Barlas Karadağ arkasında bırakmak zorunda kaldığı geçmişi Zeren Yalçın`ın geleceğidir. Gerçekler, yalana dönüşmüş bu yalanlar bir bir ortaya çıkmaya başlamıştır. "Evim var sanıyordum yokmuş, senle tanıştıktan sonra bildiğim evin ev olmadığını anladım."

Kalp akıl işi değildi. Kalbe söz geçiremezdin. Eğer sevdiyse, sevme diyemezsin. Dinlemezdi. Onu sevmek istememiştim ama en çok da onu sevmiştim. O ise beni hiç sevmemişti. Onun için çocukluğundan öylesine bir hatıraydım sadece. Nazlı`ydım ben. Nazlı Aladağ. Babasının Nazlı kızı. Annesinin baş belası. Abilerinin kıymetlisi. Onunsa hiçbir şeyi. Emre. Benim kalbimin en büyük yanlışı. ************ Hâlâ eski Naz`sın." "Değilim," dedim keskin bir tonla. Eski Nazlı severdi onu, çok aşıktı ona. "Çok zaman geçti üstünden. Büyüdüm ben." "Evet," dediğinde gözleri gözlerimi buldu. Gözlerimin içine bakarak konuştu. "Büyümüşsün." "Niye geldin?" Sesim istemsiz sitemli bir şekilde çıkmıştı. "Sıkılmıştın buralardan, öyle diyordun abime en son?" abime dediğim kısmı özellikle bastırmıştım. "Naz, sen bana sinirli misin?" "Ben sana niye sinirli olayım, Emre?" dedim kendimle çelişip, sinirli konuşurken. "Sen benim hayatımda mısın ki sana karşı herhangi bir duygu besleyeyim?" Şaşırmıştı. "Biz beraber büyüdük, Naz. Değil miyim hayatında?" "Değilsin!" dedim bir hışımla. "4 yıl oldu, Emre. 4 yıl. Öyle senin her yaz burada olmandan bahsetmiyorum ben. 4 yıldır hiç gelmedin sen. Arayıp sormadın bile. Sence sen benim hayatımda mısın?" ***

🕯"Ölülerin hatıraları, yaşayanların kabusudur. Bir ölü, hiç ölmeyenlerin en büyük korkusudur."🕯 Geçmiş... bazıları için bir hatıra, bazıları içinse bir zincir. Onlar içinse; hem bir ceza, hem de asla kaçamayacakları karanlık bir orman. Farklı hayatların içine doğmuş, farklı acılarla büyümüş, farklı yollarla can almayı öğrenmiş bu insanlar, kaderin tek bir noktada buluşturduğu seri katiller...... Her biri kendi karanlığında boğulurken, aynı zamanda bu karanlıktan kurtulmanın yolunu arıyor. Katiller... ama hâlâ insan olduklarını unutmadılar. Günahkârlar... ama hala içlerinde umut taşıyorlar. Hayatlarının büyük bölümünü ölümle geçirmiş bu kişiler, şimdi ilk kez yaşamı seçmeye çalışıyorlar. Temiz bir gelecek kurmak için geçmişlerini gömmek zorundalar. Ama geçmiş kolay gömülmez, özellikle de seninle birlikte nefes alıyorsa. Bir yanda kendilerine kurulan ustaca tuzaklar, diğer yanda yıllardır güvenilen dostlukların paramparça oluşu… Güvendikleri herkes, her şey, her bağ yavaşça çürürken; katillerin kirli dünyasında tek temiz kalan şey inanç olabilir mi? Peki ya o büyük düşman? Her hayatı gölgeleyen, görünmeyen ama hep hissedilen o varlık… Asıl düşman kim? Kimi zaman bir insan, kimi zaman bir düşünce, kimi zaman sadece kaderin ta kendisi. Kirli olan sadece katiller mi? Yoksa onları böyle yapan sistem, insanlar ve sahte masumiyetler mi? Bu hikâye, sadece kanın ve cinayetin değil; pişmanlığın, yüzleşmenin, inşa etmenin ve yeniden doğmanın hikâyesi. Kirli dünyalarda temiz kalmak mümkün mü? Yoksa bazı hayatlar baştan kirletilmek için mi yazılmıştır? Geçmişten gelenler geleceği değiştirecek. Ve bu kez, ölüm değil, seçim kazandıracak.

Göksu Turan, askeri alanda yani bir timde uzun zamandır görev yapan bir doktordur. Diğer doktorlar gibi o da bir kişinin doktorluğunu yapmaktadır. Ancak doktorların baş şefi emekli olunca timin başı olan üsteğmen Fetih Karaer`in doktorluğunu yapmaya başlar. Ancak bir gün saldırı olur ve Göksu ve tim ayrılmak zorunda kalır. Bir sene sonra Göksu bilmeden time geri gelir.

Gençlik kurgusudur. Annemin çocukluk arkadaşı alt tarafımızda...

"Bak, açan her güzel çiçek sana açıyor. Her güzel söz senin için dökülüyor dudaklarımdan ve her çizik senin uğruna bir bedel olarak kabul görüyor bedenimde. Şimdi, ver o güzel ellerini ellerime çünkü ben sen yokken bizden habersiz açan her çiçeği, her gündüzü ve her geceyi, her düşen gözyaşını ve dudaklardan dökülen bütün çığlıkları, her acıyı ve yok olan tüm mutlulukları, kaçırdığımız zamanlardan daha kısa bir sürede sana vaat ediyorum. İnan bana çünkü bu sarı kasımpatılar umut. Ben sana umutlar veriyorum."

Çocuklar büyür ve değişirlerdi. Alışkanlıkları, yaşam tarzları yaşadıklarıyla şekillenir, birçok şey unutulmaya mahkum bırakılırdı. Peki ya çocukluk aşkları? Kalır mıydı sonsuza dek? Yoksa unutulurlar mıydı? Ölüme aşık bir kadını döndürebilir miydi hayata? İnandırabilir miydi tekrar sevileceğine? Yoksa yetmez miydi gücü hiçbirine? Öylece kayıp gider miydi sevdiğim ellerinden? Bazı visaller mahşere kalmıştı ancak masal devam edecekti geride kalanlarla...

Savaş bölgesinde hayata tutunmaya çalışan küçük Fatıma`nın hayallerine ulaşmak için çocukluk aşkını terk etmesinin ardından yıllar sonra aynı operasyonda denk düşmesini konu alıyor. "Kusura bakma ama hayallerim ve bir başkası arasında kalsam ben daima hayallerimi seçerim. Ve sen de hayallerimin arasındasın."

"Demir Kadın"lakabıyla ülkeye nam salmış Başarılı avukat Havva Güneş haber bile vermeden giden çocukluk arkadaşının ismini tam 20 yıl sonra bir dava dosyasının üstünde görür..."Sanık:Mert Alperen Arslan" Havva " ben büyüyünce avukat olacağım belki seni kurtarırım "demişti o söz şimdi gerçek mi oluyordu?

"Benimle evleneceksin, Liya Delfin." Dediğinde başka çarem olmadığını o an tekrar anladım. "Temas yok." "Temas yok."

Bir gerçek ailem klişesi... Bazı farklarla çocukluğunu yaşamamış bir kız çocuğu ve evlat acısı çeken bir aile Nehir bilmiyordu aile ne demek .Ailesi kız evlat ne demek bilmiyordu. Aile ne demek olduğunu bilmeyen bu insanlar tekrar aile olabilecek miydi?

Mantıksız geldikleri için hislerimi inkar edecek kadar büyümemiştim daha...

Yıllar önce aşık olduğu çocukluk aşkını tekrar bulan Alçin ona yazmaya karar verir, ama o değişmesede çocuk artık değişmiştir ve bu Alçin`i hayal kırıklığına uğratır. Fakat aşkının değerini anlayan Poyraz atık peşinden koşmayan kızın yokluğu ile ne kadar büyük bir hata yaptığını fark eder ve kovalama sırasının kendisinde olduğunu anlar. Artık kaçma sırası Alçin`e geçmiştir bu karışık aşk işi oyuna döner, bakalım genç aşıklar kavuşabilecekler mi?

Her yer karanlıktı. Karanlık ve soğuk. Canımın yandığını hissediyordum ama yinede bu işkenceye son veremiyordum. Gözlerimi açınca her şey bitecekti. Farkındaydım ama bu sefer gözlerimi açamıyordum. Her seferinde açılıp bu işkenceye son veren gözlerim bu sefer açılmıyordu. Karanlıkta ne yapacağımı bilmeden kollarımı kendime sarmış vücudumu ısıtmaya çalışıyordum. Bunun gerçek olmadığını bildiğim halde. Etrafıma bakındım. Bir el vardı. Evet, bir el vardı ve bana uzanıyordu. Sonra o elin sahibinin gölgesi belirdi bir anda. Simsiyah bir gölge. Vücudumu tam o elin olduğu yere çevirdim. Gölgenin bile bir cüssesi vardı. Bana doğru bir adım attı, yaklaştı. Uzaktan bile şiir gibi gelen sesiyle "Gel, tut elimi." Diyordu birkaç adım daha yaklaşırken. Dediğini yapmak konusunda şüpheleydim. Gitmelimiydim yoksa olduğum yerde kalmaya devam edip bu işkenceden kurtulmayımı beklemeliydim. Bilmiyordum. Bildiğim tek şey gerçek olmamasıydı. O daha da yaklaşırken ben olduğum yere sanki çivilenmiş gibi bekliyordum. Ne geri gidiyordum ne de ileri bir adım atıyordum. Ona doğru gidemiyordum ama ondan da gidemiyordum. Araftaydım.

Varlığını kaybettiğim ruhumun ayak izlerini takip ederken karşılaştığım anılarımdan birkaç dakika... Közleri ruhumu yakan hayatımın ödettiği bedeller sayesinde dimdik duran bedenim... Çoktan ateşe verilip yanıp kül olmuş bir hayatım vardı. Ruhum yoktu. Yangın, ruhumu bile yakıp köze çevirmişti ve varlığının artık bir önemi olmayan ruhum yürüdüğü yollarda yanık ayak izleri bırakıyordu. Ruhumun boşluğuyla kıvranan bedenim o ayak izlerini takip ederken her adımda eski bir anıyla karşılaşıyor, yeni bir anıyla doluyordu. Yanıp kül olmuş ruhumu, ayak izlerini takip ederek aramaya devam mı edecektim yoksa bedenimi dolduran yeni anılarla yeni bir ruha mı sahip olacaktım... Bir adım attım. Bir adım daha ve bir adım daha. Umutlarımın parçalanıp gittiği ve umutlarımın yeniden doğduğu o yere geldim...

Bir aşk hikayesi...

Onlar iki çocukluk arkadaşıydı yıllar önce onları ayıran şey aileleri babalarının şehit olmasıydı ama ikiside babalarının şehit töreninde birlikte değildi ikisininde oturup birbirine içini dökeceği gün yanyana değillerdi ki babalarının şehit olması üzerine ikisininde annesi öldü acıdan...ama ikiside birbirinden ayrı memleketlerinde işlerini yaptılar birisi yüzbaşı oldu birisi doktor oldu hayallarindeki meslekleri yaptılar ve yıllar sonra onları birleştiren yer hastaneydi yüzbaşı yaralı bir şekilde hastaneye girdi sonra o tanıdık simayı gördü ve bu aşk yıllar önce daha çocukken başlamış bu aşk yine flizlendi ama bakalım mutlu bir son olacakmıydı bu aşk olacakmıydı...

Hayata dair hatırladığım ilk andaydım. Yine aynı evin bahçesinde eli yüzü toprak içinde kalmış ben ve karşımda onun ne kadar zaman geçerse geçsin çözemeyeceğim bakışları. "Dönmüşsün." İki yıl sonra karşımda onu böyle görmek her şey tamamlandı hissi vermişti. Ya da her şey asıl şimdi yarımdı ve yeni başlıyordu. "Döndüm."

Tatlı bir çocukluk aşkı♡

İlk hikayem olduğu için saçma , acemi gelebilir. Kusura bakmayın . İnanıyorum ki insan yaza yaza öğrenir ve siz bu hikayeyi okuyup bana yanlışlarımı, eksiklerimi söyledikçe gelişeceğim. "Bir gün şakayıklara sormuşlar: Siz gerçek misiniz? onlar da demiş ki: "Hayır, şakayık. " Y.A Zeynep♡Yavuz

Mükemmel bir aile hayatı, yada sadece görünümü böyle olan bir ailemi demeliyim? Sorunsuz bir hayat, sadece o zamana kadar. Aybars Güngör, mutlu aile tablosunun aykırı çocuğu herkes gibi normal bir hayat yaşıyabilirdi lâkin, O olaydan sonra Aybars artık büyük bir cehennemin içine düştü. Kurtuluşu olmayan yada öyle sanılan

Ben Sena Kandemir.Bir akşamda bütün hayatı altüst olmuş ve o günden sonra tekerlekli sandalye ile yaşamını sürdürmeye çalışan ben.Hayatın artık benim için yaşanılacak bir yer olmadığını düşündüğümde karşılaştığım bir insan ve yaşadığım duygular…Sizde benim hikayemi okumak ister misiniz?