Spot ışıkları başkalarının üzerindeydi. Ama gerçek hikâye sahne arkasındaydı… Siena Cruels duygularıyla baş etmeye çalışırken, Luna Hale enerjisiyle her ortama ışık saçıyordu. Rowan Skye, her zamanki gibi herkesi korumaya çalışırken, Nova Blair kendi iç savaşlarıyla boğuşuyordu. Zane ve Milo Carter ikizdiler—biri sahnenin yıldızı, diğeri arka plandaki kahkaha. Kai Vexley geçmişinden kaçıyordu, Eli Rowe ise ilk defa bir yere ait hissetmek istiyordu. Bir kurs. Bir sahne. Birbirinden bambaşka hayatlar. Hayal Sahnesi sadece bir kulüp değildi, onları değiştiren yerdi. Dans ettikleri yalnızlıkları vardı. Yazıya dökülmüş kırıkları. Müziğe gizlenmiş sırlar, dramaya taşınmış kalpler... Aşk, dostluk, hayal kırıklığı ve yeniden başlama cesareti. Bu hikâyede roller değişebilir, ama bir gerçek var: Sahne arkası bizdik.

"Nârâ...,yanan bir ruhun sessizliğe haykırdığı çığlıktır."

Latince kökenli "marin" kelimesinin anlamı deniz ve denize ait olan demektir.

Hayatımda hiç aşık olmamıştım peki benden 7 yaş büyük birimi olacaktı ilk ve sonum

Bir taraftan baskıcı bir ailede yetişmiş Defne bir yandan da yapılması gereken zor seçimler...

Yedi yıl önce kapanan kapı, yıllar sonra gelen bir telefonla yeniden aralanıyor. Ela’nın hayatı artık eskisi gibi olmayacak. Kerem ve Ela`nın hikayesi... Devamı satırlarda...

"Ya özgürlüğünü yitirirsin ya da karım olursun." Savcı Derin Kararslan bir hadise sonucu Kıvanç Ardınşah ile anlaşmalı evlilik yapar. İkisinin geçmişinde ortak acılar vardır ve düzenin içine doğmuşlardır. -Şiddet ve küfür içerir

Aniden hayatıma giren ama meğersem hayatım oymuş

1 . bölüm iyi okumalar

Ahu Bade Aslan, sessiz bir kaçışla Berceste Mahallesi`ne gelir. Geçmişin yükünü sırtında taşırken, onu bekleyen Baran Yiğit Aldinç ile yolu kesişir. İkisi de kendi yaralarına sığınırken, bir görev onları yan yana getirir. Ve bazen en iyi roller, gerçeği saklamaz… ortaya çıkarır. Berceste Mahallesi artık bir yer değil, bir hatıra... Bir aşkın, bir direnişin ve bir kadının yeniden var oluşunun hikâyesi. ------------- Yeni bir mahalle, yaralı bir kalp ve geçmişe karışmış sırlarla dolu bir görev… Ahu Bade Aslan, Berceste Mahallesi’ne sığınırken sadece yeni bir hayata değil, beklenmedik bir aşka da adım atar. Baran Yiğit Aldinç’le yolları kesiştiğinde ise gerçek ile rol arasındaki çizgi silinmeye başlar. Berceste Mahallesi… bazen bir sokak, bazen bir sığınak, bazen de kalbin tam orta yeri.

“Bazı çocuklar bazı anıları unutmaz. Hatta bazı çocuklar, çocukken büyümek zorunda kalır.” Berfu Ateş, soyadındaki ateşle daha doğduğu gün tanışmıştı. Babası tarafından terk edilen, annesinin sessizliğini ise bir gürültüyle kaybeden küçük bir çocuktu. O an anladı Berfu; “Sessizliğin en büyük gürültü olduğunu…” Ama soyadındaki ateş onu bırakmadı. Çünkü bir kez başlayan ateş asla sönmezdi. Ve her ateş, er ya da geç bir yangına dönüşmeye mahkûmdu. Yine de bu ateşin içinde yalnız değildi. Emir Yaman, sözleriyle, güveniyle ve tertemiz kalbiyle hep yanında durdu. Peki kar tanesi ve şimşek yan yana kalabilecek miydi? Kalsalar bile, bu ateş kimi yakacaktı? “Geçmiş, geleceğin bir yerlerinde saklıdır…”

Alaya alarak konuştu. "Ben onlar için ödenen bir bedelden fazlası değilim.Sende çok takma." İçim sızladı.O benim için ödenen bir bedelden çok daha fazlasıydı.

Eylül Bademci, İzmir’in küçük bir sahil kasabasında piyanonun tuşlarına sakladığı sırlarıyla yaşıyor. Altı yıl önce kaybolan annesinin yokluğu ve babasının kırılganlığı arasında, güvenmeyi unutmuş ama aşka özlem duyan bir genç kadın. Yaz mevsimi, ona hem dostlukların sıcaklığını hem de kalbinin derininde sakladığı korkularla yüzleşmeyi getirecek. Çünkü bazı melodiler, yarım kalsa da insanı en beklemediği anda tamamlar.

Nasıl bu noktaya geldiğimizi bilmiyorum daha dün birbirimizin ilişkileriyle dalga geçer ne zaman biticeğine dair iddiaya girerdik şimdi işe birbirimizi delicesine öpüyorduk kutay dudaklarımdan yavaşça ayrılıp bir elini belimden çekip serçe parmağını uzattı bunu bir iddiaya girdiğimizde yapardık “sonsuza kadar sürecek” dedi gülüp ensesinden elimi çektim serçe parmağımla parmağını tutup “ 1 ya da 2 ay daha fazla dayanamazsın bana” dedim güldü dudaklarını dudaklarıma değdirirken “Görücez Asu hanım”

İki gencin lisede karşılaşması ile başlayan olaylar sonucu iki gencin birbirine aşık olmasi

"İstanbul`da kendi küçük pastanemde hayatımı kurmuş bir kızken, bir gecede her şey elimden alındı. Yıllar önce terk edilmiş bir çocukken, yıllar sonra Mardin`in iki büyük aşiretini barıştırmak için bana ait olmayan bir evliliğe sürüklendim. Onlar için benim kaderim buydu... Ama ben, Cahan. Kimsenin barışı için kurban olmamaya kararlıyım. Ve bu, benim isyanımın hikâyesi."

İzmir`de aynı liseyi kazanan altı kızımızın 11.sınıftan sonra hayatları değişmeye başlar ve bu olaylara 8.Sınıfı bitirmiş ırmakda dahil olur... Kızlarımız; AHU KARACA NAZ KARACA IRMAK KARACA ASLI AKGÜN DERİN YILMAZ ÖYKÜ YÜKSEL AYBEN KARA

Atlas herkes tarafından tanınana ve her yerde saygı duyulan bir gençtir ailesini gözdesi olan atlas ın hayatı 2022 yılının şubat ayının 6 günü nı değiştirecek bir olay olur bu olay bağzıları için yıkım ama bağzı kişiler için sevinçti

"Bazen bir hayatın ortasına doğmazsın. Bir hayatın üzerine atılırsın." Defne, hiçbir zaman bir çocuk gibi yaşayamadı. Oyuncak yerine boş şişelerle, masallar yerine kavga sesleriyle büyüdü. Bir gece, her şeyi alt üst eden o cümle yankılandı evin duvarlarında. Ama bu, bir çöküş hikâyesi değil. Bu, küllerin içinden doğan birinin hikâyesi. Bu, ait olmadığın yerden çıkıp, kendi evini kurma cesaretinin hikâyesi. Bu, Defne`nin kendi ustası oluşunun hikâyesi. Sevgi yoksunluğuyla büyüyen bir kızın, hayatını baştan yazma çabasını anlatıyor. Rutubet kokan duvarların ardından gelen umut sesini, yüzüne bulaşan unla başlayan yeni bir kimliği, ve geçmişin gölgesine rağmen tutunulan hayalleri... Gerçeklerin kan gibi aktığı ama umut kadar beyaz kaldığı bu hikâye, sizi ilk sayfasından son satırına kadar Defne`nin kalbinde tutacak. Çünkü bazen bir çocuk sadece doğmaz. Kendini, kendi elleriyle yeniden var eder.

Ela gözlerindeki ışık ne anlama geliyor... Bir dakika etkilenmiş miydi o?

Altayın son altı aylık ömrü kalmıştı ve bu son altı ayını çok sevdiği bir sahilde geçirmek istiyordu. Fakat bu sahilde Akay ile tanışacağından habersizdi...

İki aylık bir bebek yurda bırakılır ve çok uzun bir süre sonra yurttan evlatlık edinilerek ayrılır. Geçmişin izleri ile karşılaşır. Geçmişin izlerini herkesten saklar. En yakınkarından bile. Ama o farkında değildiki aslında geçmişti onu en yakınım dediği kişilere bağlayan yine. İki aylık bebek artık üniversit sınavına hazırlanan on yedi yaşında bir genç kız olmuştu. Geçmişin izlerine bir perde çekmişti geleceğine odaklanabilmek için.O zamanlar gücü perde çekmeye yetebilmişti. Geçmişe duvar örebilecek kadar güçlü değildi. Perdeyi çektiğinde bile daha yeni altı yaşına gelmişti. Ufacık bir rüzgarda perde hemen aralanıyordu, geçmişin izleri bir bir ortaya çıkıyordu. Zamanla duvar örmeyide öğrenecekti elbette. Sadece biraz daha zamana ve biraz daha büyümeye ihtiyacı vardı.

Geçmişi geride bırakmak isteyen bir kız düşünün ama geçmiş onun peşini alacaklı gibi hiç bırakmıyor sizce bu kızın napması lazım geçmişten kaçamıyor ama yorulmaya başladı, ya geçmişe teslim olacak yada karşı çıkacak.

İşinde iyi bir aile doktoru, istanbula korku salmış bir mafyanın hikayesi korku gerilim kan ve şiddet içerir yetişkinler için.

Annemi ve babamı bir trafik kazasında kaybetmiştim. Hayatı tek başıma sürdürüyordum. Evde, onlara ait olan ve benim için anlamını hiç yitirmeyen eşyalar hâlâ yerli yerindeydi. Onları kaybettikten sonra hayat anlamsızlaşmıştı. Ev, artık tarifsiz bir sessizlik içindeydi. Bir ses duymayı, bir nefes işitmeyi özlemiştim. Anne sıcaklığını, baba şefkatini; mutfaktan gelen tabak çanak seslerinin anneme ait olmasını... Babamın bana "Nova" diye seslenişini... Bir anne babanın çocuğuna duyduğu o tarifsiz sevgiyi çok özlemiştim. Sevgiye aç kalmıştım. Henüz genç bir kızdım. Bir gün evde yalnız otururken, elimde kumanda televizyon kanalları arasında dolaşıyordum. Bir sahnede karşıma çıkan mutlu bir aile tablosu gözüme takıldı. Ne kadar huzurlu ve sıcak görünüyordu... O an bir kez daha, aileye olan hasretimin ne kadar derinleştiğini hissettim. Bir ablamın ya da bir ağabeyimin olmasını çok isterdim. Yalnız yaşamak her geçen gün daha da zorlaşıyordu. Bir ev arkadaşına, bir sese, bir paylaşıma ihtiyaç duyuyordum. Yalnızlık gün geçtikçe içimi boğuyordu. Yine bir akşamüstü, yürüyüş yapmak için dışarı çıktım. Yağmur yağıyordu. İstanbul’un büyüleyici sonbaharında, tenha sokaklarda yavaş adımlarla yürüyordum. Yağmurun serinliğini ve havanın nemli kokusunu içime çekerek, ruhuma iyi gelecek bir şeyler arıyordum. Buna gerçekten ihtiyacım vardı. Akasya ağaçları, çam fidanları… Ve havada yükselen, ne olduğu tam belli olmayan bir duman: toz mu, buhar mı, yoksa bir inşaattan savrulan atıklar mı? Yol kenarında, üstü başı inşaat kıyafetleriyle kirlenmiş işçiler yavaş yavaş ilerliyorlardı. Kambur duruşları, başları öne eğik… Sessiz ve yorgundular. Hepsi kendi dünyasına gömülmüş.