Onların hikayesi bir düğün ile başladı ama Kanlı bir düğün 🔥🔪 sen benim cehennemimsin ve ben sadece sana mahkûmum

🖤 BAŞ DÖNDÜRÜCÜ BİR OYUN, SONSUZ BİR AŞK. 💔 İNTİKAM VE AİLE SIRLARI. 🖤 KARANLIK. TUTKULU. UNUTULMAZ. 🎭 TÜR: ROMANTİK GERİLİM | MAFYA | AKADEMİ KURGUSU “Sırlar her zaman göz önünde saklanır.” "Benim tatlı işkencemsin, S." Lucia... Yetim olduğunu sanan bir kız. Ama gerçekler hiçbir zaman göründüğü kadar masum değildir. Bir akademi… Dışarıdan bakıldığında yalnızca seçkin bir okul, ama kapıları karanlığa açılıyor. Her adım, Lucia’yı geçmişin içinden çıkılmaz sırlarına sürüklüyor. 💘 İlk aşkı, ona kalbinin yeniden nasıl attığını öğretirken, aynı zamanda İtalyan mafyasının gölgesini de üzerine çekiyor. 🎭 Aşk ve intikam arasındaki sınırlar giderek bulanıklaşıyor. Lucia artık sadece bir öğrenci değil. Kendi geçmişini, ailesinin gerçek kimliğini ve kaderini keşfetmek zorunda. ⚠️ Yalanlar, dost kılığında gezecek. ⚠️ İhanet, en yakından gelecek. ⚠️ Ve hiçbir sır, sonsuza kadar saklı kalmayacak. 💥 GERİLİMLE ÖRÜLMÜŞ ROMANTİK BİR ANLATI, NEFES KESEN BİR GİZEMLE BULUŞUYOR. Lucia’yla bu hikâyeye adım attığınızda, siz de geri dönemeyeceksiniz. 📚 KALP SERİSİ – 1. KİTAP

"Hayat, Defne için sadece üniversite sınavlarını geçmek ve başarılı bir psikolog olmaktı. Ta ki... Aras`ı tanıyana kadar." İstanbul`un prestijli bir üniversitesinde okuyan Defne, içine kapanık, sessiz bir öğrencidir. Hayatında hiçbir zaman risk almamış, hep kuralların içinde kalmıştır. Ama o derse girdiğinde her şey değişir. Aras Demir. Zeki. Karizmatik. Soğuk. Ve... karanlık. Defne, başta ona hayranlık duyar. Sonra bu hayranlık, meraka, yakınlığa ve... başka bir şeye dönüşür. Ama bilmediği bir şey vardır: Aras Demir, aslında salvatore Vitale`dir - İtalya`nın en güçlü mafya ailelerinden birinin varisi ve lideridir. Bir gecede değişir Defne`nin hayatı. Artık dersler, sınavlar, notlar yoktur. Karanlıkta verilen emirler, kanla yazılmış anlaşmalar ve Defne`nin artık geri dönemeyeceği bir yol vardır. "Kimi zaman en tehlikeli adamlar, en güzel gülümseyenlerdir." Aşk mı? Güven mi? Hayatta kalmak mı? Defne artık sadece kendini değil, kalbini de korumak zorunda... "aşk bir mafyanın evinde başlamaz ama orda ölür "

İmkânsız`a inanırdım ben ama imkânsız denilen herşey küçük ihtimalmiş.İmkânsız diye bir şey yoktu bunu bana o göstermişti hemde en acı şekilde. Çığlık atmıştım,ağlamıştım,ölmüştüm,yok olmuştum,parçalanmıştım,yıkılmıştım.Bunu o yapmıştı Kaner Oktay Yaraslov.Bu isim benim herşeyimi elimden almıştı.Bu isim ölümcüldü.Bu isim zehir kokuyordu. Gitmişti ve arkasında beni yine ve yine bırakmıştı.Gitmişti ve bana sadece ızdırap bırakmıştı. Ama er ya da geç herkes bedel öderdi çünkü ben bir şeye inanırdım.Göze göz dişe diş cana karşılık can.

Her şey Lidya’nın evlat edinilmesiyle başlıyordu. Ya da Lidya öyle zannediyordu...

Asker konulu bir kitaptır, kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür. Ruh, insanın dipsiz bir kuyusudur. Sen ruhunda dolaştığını sanırsın ama onun ne kadar derin olduğunun hiçbir zaman farkına varamazsın. Ta ki biri çıkıp orayı talan edene kadar. "Yanacaksınız, yakacaklar. Canınızın acımasını önemsemeyecekler." Parmaklarına sarılı urganı sertçe gerdi. Parmak boğumları giderek beyazlaşırken gözleri, alev topuna dönüşmüştü. "Nefesinizi kesecekler." İki farklı asker; Asena Eyşan Boduroğlu ve Mete Mert Çakır. Birbirlerinden haberi olmadan aynı göreve atanırsa en fazla ne olabilir ki? "Bugün bir tehdit mektubu aldım MMÇ`den gelmiş." *Tüm hakları saklıdır.*

Liseye başladığından beri kendini boşluğa doğru iten Alya, yaşanan hiçbir şeyi umarsamıyordu ve bütün sorunları olmamış gibi yok sayıyordu. Psikolojikmen çöküntü içinde olsa da kendi içinde bir şekilde idare etmeye devam etmeye çalışıyordu. Okuldaki zorbalığa ve ruhuna kazılı bütün izleri kendinden bile saklayarak bir şekilde idare ettiğine kendisini indandırmaya çalıyordu. Annesinin ve babasının kaza sonucu ölümüyle Adana`nın havasına ve onda bıraktığı izlere daha fazla katlanamaz ve İstanbul`a, ablasının yanına taşınır. Her şeyi geride bırakmaya çalışırken ilk okul gününde beklemediği bir şekilde karşılanır. Bu okulda, tanıştığı insanlar geçmişteki bütün sırları çıkarmaya yeterdir. ~~~~~~ Tutuyor beni o boşluk içinde. Çektikçe çekiyor beni içine. Hiçbir şey yapmıyorum. En dibe batmayı bekliyorum sessizce. Başka çarem yok. Demiştim. Yaşanmıyor bununla. Aynaya bakmak hoşuma gitmiyor, o izi saklayabilmek için her şeyimi veriyordum. Canımı yakıyor, yaklamkla kalmıyor. Beni öldürüyor. Ne var biliyor musun? Kimse görmüyor— Yaslanmak istemiyorum birine. Yasladığımda yaşıyorum endişeyle. Boşluğa savrulmayı bekliyorum her saniye. Sayıyorum içimden. Bir. İki. Üç dört. Beş. Altı. Yedi. . . Bingo! Batmak üzereyiz. Korkma. Zaten boşluğun dibindeyiz. Kime yasladıysam sırtımı, en sonunda buldum kendimi boşluğun dibinde. Bu sır sadece bende.

"Ben seni sevmek için tek bir nedene tutundum o kadar imkansızlığın içinde," dedi gözlerime bakarken. Gözleri acıyla bakıyordu. "Sen beni sevmek için bir neden bile bulamadın mı?" dedi eliyle bir işareti yaparak. Kalbim acıyla kasıldı. Nefesim kesildi. "Seni sevmek için tek bir nedenim bile yoktu," dedim buz gibi bir sesle. "Sen seni sevdiğime inanmak istedin sadece. Ben de bozmadım." Yüzü acıyla kasıldı. Benim aksime acısını dışa vuruyordu. "Anladım," dedi kısık bir sesle. Bir kaç saniye kendini toplamak için gözlerini kapattı. Geri açtığında artık bana bakan gözlerinde hiç bir ifade yoktu. "Sana tek bir soru soracağım. Yaptın mı? Yattın mı o adamla?" "Evet," dedim acımasızca, duraksamadan.

"Bir kader,bin düğüm.." ⚓️

Biz kavga etmedik ki barışalım, ayrılmadık ki kavuşalım.... Bizim meselemiz daha derinlerde...

"Şirket şubelerine yatırımlarınız ne kadar tutuyor Aslan Bey?" "Sizi geçen hafta Mood Bar`dan sarışın bir hatunla çıkarken görmüşler. Bu doğru mu?" "Aşk hayatınızda farklı şeyler mi var?" "Kaç ülkede ev ve iş yerine sahipsiniz? Size göre başarının sırrı ne?" Bunlar gibi onlarca sorular... Hepsi de tek bir kişiye yöneltiliyordu; Aslan Bozyel`e. Peşinde iz sürdüğüm adamı Taksim`de bir kafenin çıkışında yakalamıştım. Daha doğrusu diğer meslektaşlarım gazetecilerle yakalamıştık ancak soru sorma sırası henüz bana gelmemişti. Açıkçası bu karşılaşmaya mikrofonsuzluğum ve kameramansızlığımla hazırlıksız yakalandığım söylenebilirdi. O, diğer gazetecilerin sordukları soruları cevapsız bırakmakla birlikte kalabalığı yarıp son model arabasına ilerlerken ani bir şekilde bozdum suskunluğumu: "Çevrenizde anlaşmazlıklar yaşadığınız veya aranızın iyi olmadığı rakiplerinizin peş peşe ölümü hakkında ne düşünüyorsunuz?" Durdu. Sırtı bana dönük olan bedenini bedenime çevirdi ve birkaç ağır adımla yanıma yanaştı. "Azra Özşan," dedi küçük harflerle ve kulağıma eğilerek fısıldamaya devam etti, "Eğer internetteki son dakika gelişmelerinde ölüm haberin olsun istemiyorsan o lanet çeneni kapa ve bir daha sakın karşıma çıkma." Beni onlarca insanın içinde sessizce tehdit edişini iğneleyici bir tebessümle karşıladım. Elbette görüşecektik. Mahkeme salonunda.

Instagram: azimet340 Bu ve diğer hikayelerimin bütün hakları saklıdır ve tarafıma aittir. En ufak kopyalama yada taklit vs olursa hukuki işlem başlatılacaktır. ***** Dünyadaki tek desteği annesinin canına karşılık ülkenin en iyi iş adamının canı. Leyla annesinin canına karşılık Baran`ın canını almak isteyenlere yardım etmek zorunda. Can almadan can vermek, hemde kendi canı tehlikedeyken. ***** Hem Erol hem Batuhan silahlarını anında kıza doğrulturken, Baran elinde sigara hiç istifini bozmadı. " Uzak durun! İndirin silahları yoksa acımam! " Baran kaşları çatık kıza bakmaya devam etti. Kızıl saçının birazı yüzüne gelmişti yine. Gözleri elaydı. Teni beyaz dudakları soluk kırmızıydı. Kan kaybettiği için olmalıydı. Kimseden çıt çıkmıyordu. " Hanginiz vurdu lan beni." Dedi kız bir önünde duran adama, bir karşındaki Batuhan`a bakarak. " Siksinler böyle şansı." Dedi kız Baran`ın gözlerine bakarak. " İyilik yaptık diye bir kurşun yemediğim kalmıştı. Oda oldu. Bir daha iyilik yapanın... Oyunlar, planlar, yalanlar. Yalan söylemek yada rol yapmak hiç birşey. Önemli olan söylediğin yalanları unutmamaktır. Oyun içinde oyun... Peki kim kime oynuyor. Leyla Demirer. Baran Karamanoğlu.

Bugün tam bir ay oldu buraya geleli. Dört duvarın arasındayım. Küf kokuyor burası, biraz da is. Derin bir koku çekiyorum içime, işte diyorum kendime; İşte benim yaşama sebebim bu. Zar zor sığdığım yatak bu gece bana dar olmakta kararlı, uyku denen o lanet şey girmiyor gözüme. Bedenim bir külçeden farksız, dört gündür uyumamışım. Yine girmiyor. Gözümü her kapattığımda cesetler beliriyor o karanlıkta. Ceset denmez ona, olsa olsa leştir o. Derdi amcam yanımda olsaydı. Haklı, leşti her biri. `İlk günler kusarsın sürekli, uyuyamazsın, rüyana girer kabus ederler.` Demişti amcam, şimdi söylediği her şeyi yaşıyorum. Apansız bir ürperti geliyor engel olamadığım, rüyalarımı kabus ediyorlar epey bir vakittir. Bunların hepsi birkaç aya mazi olacak, biliyorum. Ne artık rüyama girecekler, ne de leşlerini görünce kusacağım. Ben artık öldürmek için yaşayacağım. Ben kim miyim? Ben Dinçer, Dinçer Demirsoy. Başka da hiçbir şey değilim zaten. Hayatta bir şey olmak için işte şimdi tam da buradayım. Tek bir kelimeyle anlatamadığım bu şehirdeyim. Ölü kentteyim, ölü zırhlarının içindeyim, leşlerin her gün daha da arttığı bir mezarlıktayım.

Benim hikayem hiç karanlık olmadı, Aydınlığı yaratabilecek güce her zaman sahiptim. Ben masum değilim, sessiz hiç değilim. Ben kendi kaderini tayin etme gücünü söke söke almış Masayı bir tekmeyle dağıtmış ve bu uğurda her şeyi aleve vermiş biriyim. Size küllerin öyküsünü bıraktım, geri kalanlardan bir hatıra.

Bir kadın aldatılırsa ne olabilir ki...

Kan dolu bir küvette huzur bulan bir insanı daha doğrusu bir seri katili kim düzeltebilirdi?

1496... İnsanlar saklanabilecekleri her yere sığınmış bir şekilde dışarıda yok olacaklarını bildiren o siren sesini dinliyorlardı. Haber kanalları bile canlı yayınları açık bırakıp kaçmışlardı. Evler güvenli miydi? Milyarlarca insan evinde sevgilisine, eşine, çocuğuna sarılmış korkuyla titriyordu. Televizyon çızırdadı ve ekrana askeri üniforma giyen bir adam çıktı. Bir şeyler anlattı ve yayın sona erdi. İnsanoğlunun aklında kalan tek ortak şey, sonlarının geldiği ve sonlarını getiren şeyin yok edilmesi imkansız olan yaratıklar olduğuydu. Kaç, saklan, savaş ya da öl. Kimseye güvenemezsin. Kuralına uy, yalnız silahına güven.

........Yüreklerin ayazda kaldığı bir kış günü ona tekrar rastladım. Ürkek denecek kadar güzel gözleriyle beni baştan aşağı süzmüş, yüzünde burukta olsa bir tebessüm oluşmuştu. Şuan bile onun hayali gözlerimin önüne gelince yüzümde tebessüm oluşuyordu. Gece gibi karanlık ama bir o kadar güzel gözlerini unutamıyordum. Ama kader bizi işte o gün o kara gün ayırmıştı. Onu zorla başkasına gelin edip beni de bir kuytu köşeye atmıştı........

21 ailenin kanla yazılmış anlaşmasında, aşk sadece bir yan etkiydi. Onlar, birbirinden nefret eden iki düşman... Ama aynı örgütün en gözde üyeleri... Ve şimdi, zorunlu bir evliliğin iki başrolü. Gösterişli bir düğün, ihtişamlı bir ev ve etraflarını saran silah sesleriyle örülü bir hayat... Ama asıl fırtına, duvarların ardında kopacak. İkisi de kendi karanlığını saklarken, nefretle örülü bağlar yerini tehlikeli bir tutkuya bırakacak. Ve sonunda... sadece biri ya da ikisi değil, belki de tüm sistem yanacak.

Bir ateşle yok olan hayatından sonra büyüyüp ailesinin intikamını almak ister Soykan. Bir intikam tüm yolun kaldırımları olur. Bu kitabın konusu pek belli değildir. Bölümler arttıkça yeni gizemlerle karşılaşabilirsiniz🫶🏻🫶🏻

Her şeye aynı perdeden bakan,kan bağı olmaksızın birbirine kardeş diyen dostlar...ahu gözlü

~Geceyi aşarsam, hepsi susacak~

Kısa askeri kurgu hikayeleri yazıyorum isterseniz uzunları da gelirrr.

Dağlar… Kimi için yalnızca taş ve topraktır. Ama kimileri için geçmişin yükü, geleceğin kaderidir. Alçin Akaydın, bordo bereli bir kadın asker olarak karanlıkla savaşmayı öğrenmişti. Fakat en zor savaşı, kalbinin içinde başlayacaktı. Verilen bir emirle geldiği Hakkâri dağlarında, hem hayatının aşkını hem de hiç bilmediği abisini bulacaktır. ...

“Bazen insan, en çok kaçtığı yere doğru yürür. Ve en çok nefret ettiğini sandığına, en derininden bağlanır.” Defne... Üç kardeşin en büyüğü, sorumlulukların omuzlarına erken yüklendiği bir kız çocuğuydu. Kendi acılarını susturmayı, başkalarının sesine kulak vermeyi küçük yaşta öğrendi. Yıllar geçti ama bir şey değişmedi: Hayat onun için hâlâ bir hayatta kalma savaşıydı. Derken bir sabah, bilinmeyen bir evde, tanımadığı bir adamın gölgesinde uyandı. Kuzey… Soğuk, mesafeli, tehlikeli. Ama aynı zamanda fazlasıyla dikkatli… Ve fazlasıyla tanıdık. Onu tanımıyordu, evet. Ama Kuzey onu biliyordu. Her hâlini. En sevdiği kahveyi. Sustuğu yerleri… Çalamadığı kemanın hikâyesini bile. İki yabancı. Bir tanıdıklık hissi. Ve saklanan bir geçmiş. Defne kaçmak istedi, kaçamadı. Çünkü zamanla fark etti… Onu bu adamdan uzak tutan şey, korkusu değilmiş. Yakınlaşmasına engel olan da nefret değilmiş. Bu, yalnızca bir aşk hikâyesi değil. Bu, birbirinin yarasına dokunan iki kırık ruhun dansı.