ASKER ~DOKTOR KURGUSU --- > Sessizdi… tıpkı doğduğu topraklar gibi. Susturulmuştu… tıpkı o topraklarda yankılanan çığlıklar gibi. Nehir Karataş, genç bir doktor olarak çıktığı yolda, kendini insanlığın utandığı bir karanlıkta buldu. Bir dağın başında, bir adam, bir kadını taşıyordu. O kadın susuyordu. O adam konuşmadan bağırıyordu. Yüzbaşı Alp Kara İlmek, yalnızca bir askerin değil, bir adamın, bir insanın, bir kurtarıcının sınavını verdi. Ölümle yaşam arasındaki çizgide, silahların sustuğu, kalplerin konuştuğu bir hikâye bu. "Bir Dağ Kadar Sessiz", sadece çatışmaların değil, içimizdeki boşlukların da çığlığını duyuran bir roman. Bu bir aşk hikâyesi değil sadece. Bu bir kurtuluş, bir kabuk kırılışı. Eğer bir bakışın bir ömre bedel olduğunu bilenlerdensen, eğer bir adamın suskunluğunun, bin kurşun sesinden daha yüksek çıktığına inanıyorsan, o zaman bu hikâye seni bulacak. Çünkü bazı sesler dağ kadar ağırdır… Ve bazı sessizlikler, bir milletin hikâyesidir.

Kendince normal bi hayatı olan ışık`ın, babasının anlaşma yaptığı adamla çalışmak zorunda kalır ve o günden sonra hiç bişey aynı olmaz. gerçekler ve yalanlar tüm karanlığıyla ortaya çıkar. Işık- benim hayatım çok karanlık. Nasıl ışığım olsun ki? Atlas- ben o kocaman karanlığındaki küçük ışık olmak isterim ışık. İsmini sana yeniden vermek.. lütfen benden uzaklaşma.

Savaşın gölgesinde büyüyen küçük bir yürek… Gazze’de yedi yaşındaki Yusuf’un gözünden anlatılan bu roman, bir çocuğun oyunla karışık hayallerine, bir annenin sessiz duasına ve bir halkın hiç sönmeyen umutlarına ses veriyor. Barış Geldi Dediler, bombaların gökyüzünü deldiği, toprakların sarsıldığı, ama yine de bir çocuğun kumdan kaleler yapmaya devam ettiği günleri anlatıyor. Gerçek, çarpıcı ve yürek burkan bir masal...

Önce özgürlüğünü sonra sevdiklerini kaybeden bir hastadan bahsediyoruz; Leyla Altun. "Ölümün ucuna gelince öğrenilirmiş gerçekler. Çünkü sen yaşarken saklanırmış herşey, sen üzülme, kırılma diye. Ama gerçeklerin gözünün önünde tarihe dönüşmesi, incitir. İnsanı da,insanlığı da.. " Yazardan ilk kitap:)

"Medusa`nın sadece saçlarında yılanlar yok. Kalbinde de zehirli yılanlar yuva yapmış. İçeriye girecek olanı zehirleyerek, ruhunu kemirip sömürmeden bırakmaz. Beni Anlıyorsun değil mi?.."

İçimden geldiği gibi. Kendime açılan kapı ile yüreğimdeki sözleri çevireceğim

cesetler dolu bir ormanda hayatta kalma öyküsü...

Bir ihanet bir savaşın doğuşuna neden olmuştu ve bir savaş tüm kadınların hayatını elinden almıştı yaşamaktan vazgeçen tüm kadınlar sadece tek bir yasağı çiğneyerek hayatlarına son verebilirlerdi bu yüzden yerde kesilip atılmış bir örgülü saç gördüğümüzde o gün bir kadının hayatından vazgeçtiğini anlıyorduk...

Umuda koşanlar hep engellere takılırmış...

Bazen hayatın altı üstünden daha iyi olabiliyormuş. Güneş bazen doğmak istemez ama görevi budur ve görevini gerçekleştirmezse bir daha asla yaşam olmaz. Yaşam olmazsa da onun varlığının bir anlamı kalmaz. Bizlerin var olmasının bir nedeni vardır. Belki savaş belki intikam belki de sadece başka birinin var olması için var olan bir piyon.

Bazı duygular ölmez, sadece derinlere gömülür. Nisan, iç sesini susturmuş, hayatla arasına görünmez bir perde çekmiş bir genç kadındır. Hissetmekten çok düşünmeye, yaşamaktan çok izlemeye alışmıştır. Ta ki bir gün, kütüphanede tanıştığı küçük bir çocuk, kelimelerin arasından uzanıp onun sessizliğini çatlattığında... ‘Belki’ kelimesi, Nisan için sadece bir ihtimal değil; suya düşmüş bir umut, karanlıkta parlayan bir kıvılcım, kalbin en kuytusundaki yaşam belirtisi olur. Bu hikâye, yavaşça açılan kalplerin, geçmişin yükünden sıyrılarak geleceğe akanların ve en çok da ‘belki’lere şans vermeyi seçenlerin romanıdır.

“Bazı çocuklar hayata başlarken ellerinden tutulmaz... Bazı sesler içimizde yankılanır, yıllarca susmaz.” Gabriel dört yaşında bir ağacın gölgesinde dizlerine sarılarak sessizliğe sığındı. Yetimhanenin soğuk duvarlarında, annesinin sıcak sesinden geriye kalan tek şey, zihninde yankılanan bir boşluktu. Yıllar geçti. Sözler sustu, arkadaşlıklar soldu. Yalnızlık onun yoldaşı, karanlık ise tek gerçeği oldu. Ama sonra bir ses... önce bir dost, sonra bir kadın... sonra yeniden doğan bir anlam. Satırlar arasında gezinirken kendi varlığını yeniden inşa eden bir çocuğun, bir adamın ve bir hayatın hikâyesi bu. Varlığın Kıyısında, karanlıkla konuşan bir zihnin içsel yolculuğu; umutla, kayıpla ve kabullenmeyle örülmüş bir hayat anlatısı. Kadir Onur Mete

Yüzbaşı Kuzey BAYROVA. Namı diğer Fırtına. Korkusuz komutan. Vatanı için her şeyi göze alırken bir çift yeşil gözün her şeyi darmaduman edip ilk önceliği olması ise kaderin cilvesiydi. İSİMSİZ KAHRAMANLAR bütün acısı, vahşeti, göz yaşı ve aşkı ile burada. Sizde onların hayatına eşlik etmeye ne dersiniz? Çünkü ölmek gibi bir şeyde bile o, fazlasıyla güzeldi. İsimsiz Kahramanlar

Bazı yangınlar, yaklaşanı küle çevirir. Bazı bakışlar, adım attıkça insanın kalbine sessizce bir mezar kazar. Ve bazı yollar, daha ilk adımda geri dönüşün imkânsız olduğunu fısıldar. Ama yine de yürürdüm. Çünkü insan, aklın uyarılarına rağmen kalbin suskun davetine kayıtsız kalamazdı. Biliyordum; o gözlerin içinde yanan ateşe yaklaştıkça kendi suretimi yitiriyordum. Bir kelebek gibi; ışığın cazibesine kapılıp, kaçınılmaz sonu kanatlarımla selamlıyordum. Belki de en büyük yanılgım, yolun sonunda buluşmayı umut etmekti. Oysa baştan beri yazgı belliydi: Ben ulaşamayacağım bir yıldıza adanmış bir yolcuydum. Ve her adımda biraz daha eksiliyor, biraz daha yok oluyordum.

Kimsenin birbirinin arkasından konuşmadığı , herkesin birbirini kolladığı , birlikte eğlendiği, birlikte üzüldüğü , komşuluğun ölmediği, çocukların sabahtan akşama kadar sokakta oynadığı bir mahalle düşünün. Yakamoz Mahallesi .İşte bu güzel mahallenin birde güzel ruhlu bir tarih öğretmeni var : Ahu Yaman. Bu hikaye Ahu`nun hikayesi. Bize katılın, Ahu`nun hikayesini birlikte okuyalım. ____________________________________________________________________________________________________________ ``Bize gelen belgeye göre, Ahu hocanız farklı bir okula tayin edilecektir. Daha fazla karmaşa çıkarmanızı, kargaşa koparmanızı istemiyorum. Lütfen sakin olun ve derslerinizi dinlemeye devam edin. `` Burcu hocanın yaptığı açıklamadan sonra başımı önüme eğmiştim. Sınıfta ilk birkaç dakika süren sessizlik sonrasında Batuhan`ın gür sesi sınıfı doldurdu. ``Başka bir okula tayin edilecek öyle mi ? Ben zaten `` böyle bir hocayı bize nasıl verdiler? `` diye şaşırmıştım. Çünkü biz size göre iyi olan hiç bir şeyi hak etmiyoruz, değil mi? Biz kendilerinden hiç bir şey beklenmeyen çocuklarken o , bize istediğimiz her şey olabileceğini gösteren tek öğretmendi. Bizim için uğraştı. Siz ` liseyi bile bitiremeyecekler , nasılsa bunlardan bir şey olmaz. ` diye tüm kapıları kapatıp çıktığınızda , o bize ışığı gösterdi. `` Sizden de olur dedi. Şimdi bu öğretmeni bizden alacaklarını söylüyorsunuz ve diyorsunuz ki kargaşa çıkrtmayın, sakin kalın ; size inanan tek öğretmeni elinizden alıyoruz ama siz sessizce oturun diyorsunuz, öyle mi ? Öyle yağma YOK! Batuhan`ın tüm sınıfı inleten sesiyle gözümden bir damla yaş aktı. Okulda kalayım ya da gideyim, fark etmezdi artık. Ben başarmıştım , ben bu çocuklara kendi yüreğimdeki umutla yol göstermiştim. Benim çocuklarım başarmıştı artık vazgeçmeyeceklerdi ; kendileri için çabalayacaklardı...

Bazen en gür ses ,sesizliğin içinde büyür;karanlıkta filizlenen umut gibi

Sadece evlenip ,düzenli bir hayatı olsun isteyen Yusuf , eneştesi onu yaşlı bir adamla evlendirmesin diye Yusuf ile evlenmeyi kabul eden Zeynep .. ***** Hep dalgınım bugünlerde Saati cezveye koyup yumurta tutuyorum, Bir gün takvime bakmasam yılı unutuyorum . Aklım başıma gelmiyor , başıma çarpmadan dallar Yolda yürürken dalıp dalıp gidiyorum. Nisan `a kaç var diyorum saati sorarken . Hiç böyle olmamıştım . Bilenlere sordum; `aşk bu `dediler! Okuduğu şiirler yeni yeni karşılık buluyordu onun kalbinde ..Artık şarkılar daha anlamlıydı ..Her şey de daha karışık .. Birbirine mecbur iki genç ,Zeynep ve Yusuf.. ** Not: Kitap aynı kullanıcı adı ve isimle Wattpad`de de var .

Zoe, sıradan bir lise öğrencisi gibi görünse de, içinde fırtınalar kopan ve hayallerinden asla vazgeçmeyen bir genç kızdır. Hayat ona daha çocuk yaşta ağır yükler bırakmıştır. Sevgi ve güven gibi en temel duygulardan yoksun büyümüştür. Ailesinde aradığı huzuru dışarıda aramış, ama çevresinden de beklediği değeri hiçbir zaman görememiştir. İnsanların ikiyüzlülüğü, kırıcı sözleri ve çıkarcılığı, Zoe`nin kalbinde derin yaralar açmıştır. Umut ise, Zoe’nin hayatında hep en erken ölen şey olmuştur. Bu kitap; görünmeyen bir çığlığın, anlatılmayan bir acının ve derin bir yalnızlığın hikâyesidir. Zoe`nin hikayesi, duymaya cesaretin varsa seni de içine alacak.

İlk mektubu açtı. Yazdığı mektup Levent’e aitti. Onun için yazdığı mektubun ilk satırları sesli okudu. Yenildim Levent. Ben içimdeki canavara yenildim. Kâbuslarıma, umutsuzluğuma yenildim. Ben bu hayata karşı yenildim.

Yağmurun camda bıraktığı tatlı tıkırtılarla uyanan Enes, o gün her şeyin değişeceğini bilmiyordu. Okula yetişme telaşı, en yakın arkadaşı Cem`le karşılaşması ve ardından yaşananlar, hayatını beklenmedik bir şekilde etkileyecekti. Cem`in sırrı, Enes`in güven duygusunu sarsarken, onu yepyeni bir yolculuğa sürükledi. Bu yolculuk, gerçek dostluğun ve kardeşliğin ne demek olduğunu keşfettiği bir serüvene dönüştü. Ebu Bekir, Hamza ve Harun gibi yeni arkadaşları, Enes`e hayatın derin anlamlarını öğretti. Fedakârlık, dürüstlük ve birbirine bağlılık, bu hikâyenin kalbinde atıyor. Enes`in yaşadıkları, bize hayatın iniş çıkışlarında gerçek değerlerin ne olduğunu hatırlatıyor. Belki de bu hikâyeyi okurken, kendi dostluklarınızı ve değerlerinizi yeniden sorgulayacaksınız. Bu hikâye, sizi içine çekecek. Yağmurun sesiyle başlayan bu yolculuk, sizi hiç beklemediğiniz yerlere götürecek. Hazır olun, çünkü bu hikâye, sizi derinden etkileyecek.

Hayatın koşuşturmacası içinde bazen durup etrafımıza bakmayı unutuyoruz. Oysa ki, doğanın bize sunduğu güzellikler ve içinde barındırdığı canlılar, aslında bize her an bir şeyler anlatmaya çalışıyor. Bu hikâyede, bir çocuğun gözünden doğanın sesine kulak veriyoruz. Ormanın huzur dolu atmosferi, sonbaharın renk cümbüşü ve masum bir kedinin gözlerinde saklı olan derin hikâye, bizi hem duygulandırıyor hem de düşündürüyor. Bu hikâye, sadece bir piknik macerası değil, aynı zamanda doğayla, hayvanlarla ve insanlıkla kurduğumuz bağın ne kadar kıymetli olduğunu hatırlatan bir yolculuk. Kedinin gözlerinde gördüğümüz o masum bakış, bize sessiz kalmış tüm canlıların sesi olmamız gerektiğini fısıldıyor. Belki de onların dilini anlamak için büyük bir mucizeye ihtiyacımız yok; sadece biraz merhamet, biraz duyarlılık ve biraz da çaba yeterli. Bu hikâyeyi okurken, belki siz de kendi çocukluğunuza dönecek, doğayla iç içe geçen anılarınızı hatırlayacaksınız. Ya da belki, bir kedinin, bir kuşun ya da bir karıncanın bile aslında ne kadar önemli olduğunu bir kez daha fark edeceksiniz. Çünkü her bir canlı, bu dünyadaki dengenin bir parçası ve onların sesine kulak vermek, hepimizin sorumluluğu. Umarım bu hikâye, sizde de doğaya ve hayvanlara karşı daha derin bir sevgi ve merhamet duygusu uyandırır. Kediciğin isteğini yerine getirip, onların sesi olmaya var mısınız? - "Doğa, bize değil, biz doğaya aitiz. Onu korumak ve sevmek, insanlığın en büyük görevidir."

Okudukça anlayacaksın herşeyin doğru olmadığını

Birbirine düşman edilen iki millet, küçük çatışmalarla başlayan bir savaşın eşiğinde. Halkın günlük hayatına dek sızan öfke ve güvensizlik, büyük bir felaketin habercisi. Babası bir komutan olarak savaşın durdurulması için diplomatik yolları zorlarken, Süveyda da iki millet arasında yeniden barışı ve sevgiyi sağlama hevesiyle çırpınıyor. Savaşın gölgesinde bile umut arayan Süveyda, yüreğinde hiç olmayacak bir aşkın filizlenmesiyle birlikte kendini beklenmedik durumlara sürüklenmiş hâlde buluyor. Bu roman, aşk ve savaşın iç içe geçtiği bir dünyada, insanın ruhunu ve ilişkilerini irdeleyen bir hikaye. Süveyda`nın gözünden, savaşın ve barışın, aşkın ve nefretin, dostluğun ve ihanetin karmaşık dokusunu keşfedeceksiniz.

“Hayat bazen en derin kırılmaları en sessiz kalplere yazardı.” Duru, sevilmekten çok dayanmayı öğrendi. Ferit, yürümekten çok vazgeçmemeyi... Bir kazayla savrulan hayatlarında, sadece bedenler değil, kalpler de yara aldı. Ama her yara, içine biraz ışık sızdırırdı. Bu roman; susarak sevenlerin, gözyaşlarıyla güçlenenlerin ve yıkıldıkları yerden el ele doğrulanların hikâyesi. Çünkü bazen yürümek, sadece ayakla değil... yürekle olur.

"Tek bir yasak var ölemezsiniz! O zaman başlıyoruz .Görev 1..." ---- Hızlı hızlı adımlarken kulağımda onun sesini duydum. Ölümcül bir saklambaçtı bu. O saydı ben nefes nefese tamamladım. Bir Ruhum kir İki Kayboldu seninki Üç Onu bulmak güç Dört Bütün günahları ört. Beş Seçtin onu eş Altı Gözlerimi kapattı Yedi Bekledi Sekiz Geçmişten eskiz Dokuz Artık sıkılmaya başlıyoruz On Son Bağlantı kesildi. Bu sefer gelen ses arkadaşımındı. "Sana tek başına gitmemeni söyledim. Budalalık bu!" "Çok geç!" Hızlı adımlarım karşımdaki kişiyi görmemle durdu. "Onu buldum!" Şaşkınlıkla dudaklarımdan firar eden kelimeler boğazımda düğümlenmişti. "Ne!" Birkaç saniyelik sessizlikten sonra endişeli bir ses tekrar kulağımı tırmaladı. "O burada..." "...çıkın ikinizde hemen oradan çıkın çabuk!" Sırılsıklam olmuş halimi umursamadım. Kulağımda bana bağıran arkadaşımın sesi artık çok uzaktan geliyordu. Yavaş yavaş ona yürürken ayaklarım beni zar zor tutuyordu. O da bana benimkinden daha hızlı adımlarla yaklaşmaya başladı. Aramızdaki sadece bir mesafe değildi yıllardı acıydı... Tam ortada buluşup göz göze geldiğimizde dudaklarından bir kelime döküldü lakin tam o sırada kaderin cilvesi olsa gerek büyük bir şimşek çaktı. Kelimesi fısıltıya dönüştü. Dudaklarını okuyamadım. Yağmur sesimizi bastıracak derecede yağıyordu. Ona ne dediğini soracakken gözlerimin önünde bir perde belirmişti. Başım döndü, dengemi sağlayamadım. Görüş alanım bulanıklaşmıştı. Bana neler olduğunu anlayamıyordum. Onun bakışları mı değişti? Çok bulanıktı ayırt edemiyorum fakat bu gördüğüm korku mu? Sırtımda bir sızı hissediyorum bedenim beni tutmuyordu yere düşerken beni tutan parmakları hissettim. Birlikte mi düştük? Sanırım bilincimi kaybediyorum. Ona sormam gerek ne demişti?