Yüreğimin Yürüdüğü Yol On bir yaşında nişanlanmış, on üç yaşında evlendirilmiş, 14’de anne olmuş, çocukluğunu yaşayamadan yaşlı bir adama eş, huysuz bir kaynanaya hizmetçi seçilmişti, Zelal. Boyunca iki evladı, omuzlarına yüklenen ağır sorumlulukları ve ömrünü tüketen yatalak bir koca… Dünya ona hep zindan olmuştu. Kayınvalidesi ölünce, yıllarca kocasına bakmış, kocası öldüğünde bile zincirleri çözülmemişti. Yatalak kaldığı süreçte tedavisi için çok çabalanmış, ardında bıraktığı borçla soluğu kesilmişti. Töre gereği borç babası öldüğüne göre artık Zelal’in ve çocuklarının sırtına yüklenmişti. 16’sındaki erkek evladını çalışmaya, 15’indeki kızını ise gelinliğe sürüklemek istemeyen Zelal, kayınlarının gölgesinde, çaresizlik onu daha da köşeye sıkıştırdığı yerde bir çalışmak için bir çiftliğin kapısını çaldı. Tam da o sırada, toprak zengini çiftlik sahibi Awir Düşan, ile tek oğlu Behram’ı çıkardı karşısına. Askerde mayına basarak iki bacağını kaybetmiş bir gazi, yıllardır tekerlik sandalyesine bağlı yaşıyor. Awir Düşan kalp hastası, her sabah ölür müyüm korkusuyla uyanıyor, ölmeden önce gözünün çiçeğini evlendirmek istiyor. Onun derdi ne torun ne de miras, onun tek derdi evlasının bakımını sağlayacak bir eş fakat karşısına çıkan her aday ya açgözlüdür ya da mecbur bırakılmış… Awir Düşan, Zelal’in borcunu kapatır; karşılığında onu Behram’a eş yapar, ona bir sözleşme imzalatır. Zelal, çocukları için kabul eder, fakat kendini satılmış gibi hisseder. Behram ise önce bu evliliğe karşı çıkar, ama Zelal’in acılarına tanık oldukça ona duyduğu saygı, yavaş yavaş sevgiye dönüşür. Bu hikâye, töreyi bahane gösterip mazlumu ezen, ahlaksız ahlak bekçilerinin aç gözlü dünyasından geçer… Çaresiz bir kadının çocukları için göze aldığı sorumlulukla başlayan bir zorunluluğun, kalbin sessiz adımlarıyla aşka evrildiği yolculuğudur. Ve belki de gerçek iyileşme, yaraları sarmakta değil; yaralarla birlikte yaşamayı öğrenmekte saklıdır. Yüreği güzelim, rahmetle ve mağfiretle uyu… #müjdeaklanoğlu #hasremyayınları #yüreğiminyürüdüğüyol

İki, düşman aile düşmanlıklarını bitirmek için çocuklarını evlendirmeye karar verir. Ama işler her iki aile içinde planladıkları gibi olmaz. Birbiriyle evlenen bu iki inatçı çift. Birbirlerine asla boyun eğmezler. Birbirlerine olan nefretleri ne kadar güçlüyse, gün gelip kapısını aralayacakları duygular da bir o kadar güçlü olacaktı." Üçüncü kitabımla karşınızdayım sevgili okuyucuların ❤

Demir, hayatının en kritik görevine gönderilir. Giderken arkasında bir sır bırakır: Hamile bir eş. Nazlı, onu durdurmaz. Çünkü görev “ülke” içinse, Demir gitmelidir. Ama bir şartla: “Döndüğünde oğlunu ben sana teslim edeceğim.” Bir yıl geçer. Demir döner. Ama döndüğü kadın, bıraktığı kadın değildir. Nazlı artık bir anne. Nazlı artık daha güçlü, daha dik, daha sabırsız. Ve Demir’in artık sadece bir karısı yoktur; küçük bir adamı da vardır. Demir, bir havaalanında 1 yaşındaki oğluyla çarpışarak tanışır. O an, göz göze gelirler. Ardından gelen kadın: Nazlı. Göz göze bakış, nefes tutuş, geçmişin hesabı, içten içe yanan bir vuslat…

Uhra ve Baran Aynı mahallede yakın komşu çocukları olan ve beraber büyüyen gençlerin aşk hikayesi. Biraz mahalle, biraz asker ve çokça aşk içeren kurgu. Yeri geldiğinde sevdiği için korkak olan yeri geldiğinde sevdiği için cesur olan gençlerin hikayesi.

Wattpad’te 2.78 Milyon okunmaya ulaşmış olup bölüm güncellemeleri devam etmektedir. Sıcacık bir mahalle hikayesi ve elbette ki aşklar. Kenan, Duygu’nun abilerinin en yakın arkadaşıdır ve kız onu da abisi gibi görmektedir. Ancak bir gece Duygu rüyasında Kenan’ı öptüğünü görür ve bundan çok etkilenir. Daha sonrasında ise utanç ve panikten Kenan’dan kaçmaya başlar fakat o kaçtıkça Kenan kovalar.

Maral Çetin`in babası Hüseyin Çetin, emekli istihbarat görevlisidir. Maral, evde olmadığı bir gün babasının intihar haberiyle sarsılır ama babasının intihar ettiğine inanmaz. Maral inanmasa da, Hüseyin Çetin kızına bir mektup yazmıştır. Babası mektubunda kızını iş arkadaşına emanet ettiğini yazmıştır. Maral, babasının arkadaşını bulmaya gittiğindeyse arkadaşının da vefat ettiğini öğrenir. Maral, ölümlerin tesadüf olduğuna inanmaz ve şüphelerinin peşinden gitmeye karar verir. Böylece babasının arkadaşının oğlu olan Alim Polat ile yolları kesişir.

Ne zaman bir dert gelse; Yağmur yağar, diner, dokunur Ve topraktan kalkan o kokuyu koklardım, Ateşim sönerdi... Sonra büyüdüm, Gözlerini gördüm. Yandım. Yağmur yağdı Ve ilk kez sönmedim... Ben yağmurdan daha fazla bir seni seve bildim... *** Adamın aşkı sol yanında ki demiri eritti. Küçük bir kadın tek bakışı ile adamı kendine köle etti... Ve kadın; adamın her bakışı ile tutuştu. Koca adam, küçük kadının feleğini şaşırttı. Hayalllari vardı küçük kadının... Hayalleri vardı adamın... Masum bir aşk, hayaller uğruna verilen bir mücadele. Sonunda ise acımasız bir tutsaklık. .... Sözleri, karşımda ateş saçan gözleri ile kesinlikle kalbimi verdiğim adam değildi bu! Hırsla üzerime yürüyüp beni yatağa düşürdüğün de kalbim eziliyor, korkum nefes aldırmıyordu. " De.. Devrim bu sen değilsin! " Burnundan alıp verdiği keskin nefes, sıktığı yumrukları... Hiç korkmadığım kadar korkuyorum. Tiksiniyordum kendimden. ``Ben ben olmaktan çıkalı çok oldu Aysima hanım! Sen, sana köpek olan Devrim`i geri de bırakalı çok oldu!" Gözümden yaşlar akarken üzerime doğru eğilip nefesi dudaklarımı yakarken eli fermuarıma gidip açıp beni öldürken, gözlerini gözlerimden ayırmadan konuştu beni ateşe atacak o alev alan sözleri. " Şu ana dek sana köpektim, aşkım sana köleydi! Şu saatten sonra kölelik sırası sende! " Kuşunu uçurmamaya yeminliyse geriye bir tek tutsaklık başlar... NOT : KİTABIMIN TACİZ VEYA TECAVÜZLE UZAKTAN YAKINDA ASLA AMA ASLA ALAKASI YOKTUR!

"Bembeyaz bir odaya kapattı beni... Suçum neydi bilmeden, cezamı içime gömdüm. Duvarlar sessizdi, babam gibi. Ben o gün çocukluğumu içeride bıraktım."

Babası terk etmiş olan Yazgı yakın zamanda annesini de kaybeder. Annesinin ona ettirdiği söz yüzünden yıllar önce onları terk eden babasının yanına gider.Babasının geçmişi artık Yazgı`nın kaderiydi. Kaderi ise Kandemir Asaf`tır. Babasının düşmanın oğlu. İntikam alınırken dökülecekti gözden yaşlar,savaşırken dökülecekti kanlar ve acıyla haykırışlar... Sen söyle hazır mısın bu azaba kanlı ellere, Keskin sözlere, yüreği yakan yüzlere ve en acı gerçeklere...

“Babanız mı yolladı sizi? Okula ve bu siteye?” Sözlerim ağır gelmiş olacak ki kahverengi gözleri birer buz kütlesine döndü. Hoşuna gitmedi, nefreti gözerine akın ederken dudağımın ucunu havaya kaldırdım. Erkeklerin damarına basmayı seviyordum, nasıl varlıklar olduğunu o zaman anlardınız. “Babamdan emir almıyorum, böylesine uçuk fikirler ancak sizin aklınıza gelirdi. Saygın bir iş insanı olarak size tavsiyem biraz tatil yapın, bu şekilde yaşamak zor olmalı.” Gözlerimi kısarken gülüşüm soldu, zekice verdiği cevaplar aklıma mızrak sokmuşçasına bir etki bıraktı. Ben kimsenin lafının altında kalmam ve kimse bana tavsiyede bulunamaz. Dudaklarımı aralamaya karar verdiğimde bedenini evinin tarafına çevirdi. “Kızımı bir saat sonra alırım.” Söyleyeceklerimi unuttum. Unuttum. “Merak etmeyin, güvende olacak. Ne zaman isterseniz alabilirsiniz.” “Şüphem yok. Ülkenin en güvenilen kadına emanet ediyorum.” Demir kapıyı kapatırken gerçekten beni ekarte etmek mi yoksa doğruları mı söyledi diye düşünüyordum. İnsanlara, özellikle erkeklere olan güvenim sıfıra doğru ilerliyordu. Buna dur demezsem benden geriye Bayan Kuşku kalacaktı. O da bitmişiz biz demekti.