Sevgi, Aksa’nın kaderinde mutluluk olarak değil, acı olarak kazılıydı. Çünkü o, her zaman kendi katillerini severdi - Instagram: son_ruzgar2 - Wattpad: son_ruzgar - Romanika: son_ruzgar - Vaveyla: son_ruzgar - WriterUp: son_ruzgar

Hırs, insanı zehirleyen bir kördüğümdür. Avcı hırslıydı, av ise korkuyordu. Ama av, avcıdan değil, onu zehirleyen hırsından korkuyordu.

Hayat size en iyi ikinci şansı, sahte bir ölümle verirdi. Amata başlangıç demekti ve kız kendini öldürerek hayatını başlatmıştı.

Her tesadüf kadere dahildir ,Mardin`in soylu aşiretlerinin önde gelenlerinden biride Ramiz aslan uşağıydı ve Ramiz Ağa`nın iki çocuğu vardı biri oğlan biri kız ,kızı Zeynep mihrinazın abisine sevdalıydı ,Mihrinaz üniverste son sınıf öğrencisiydi okulunu bitirip heycanla ailesini yanına dönmeyi beklerken serhat Ağa`nın zülmiyle karşılaşacağını bilmiyordu...

25 yaşındaki Mina Çığ,yaşadığı bazı talihsiz olaylar yüzünden ağır depresyona girmiştir,hep olumsuz düşünür. Yaşam sebebinin olmadığını ve hiç bir şeyi hak etmediğini düşünür.

“Herkesin maskesi vardır. Ama bazıları o maskenin ardında yaşamayı değil, yönetmeyi seçer.” Dünya çapında gizli bir kurula bağlı olarak yeraltını yöneten bir yapılanma: Vikontlar Konseyi. Ve bu konseyin en bilinmeyen, en güçlü, en ölümcül ismi: Şah. Nazenin, nam-ı diğer Tilki, Türk istihbaratının sessiz ama ölümcül ajanı. Bir kadının aklı, güzelliği ve ahlakı arasında kurduğu dengeye sığmayacak kadar karanlık bir görevle karşı karşıya: Kendi ülkesinin yeraltı liderini, kimliği bile bilinmeyen bu adamı ortadan kaldırmak. Montenegro’nun karanlık, şatafatlı ve entrika dolu bir gece davetinde maskeler düşüyor. Ama kimse Şah’ın maskesini takıp takmadığını bile bilmiyor. Ya gerçekten maskesizse? Ya herkes oynarken, o oyunu yazansa? Nazenin için bu bir görev. Ama Şah için bu bir dans. Bir ölüm valsi. Kimin kazanacağı ise bilinmiyor. Politik entrika, felsefi sorgulamalar, ajan oyunları ve bir kadının vicdanıyla görevi arasında sıkıştığı o büyük soru: “Birini öldürmek bazen bir devleti mi kurtarır, yoksa onu tamamen mi kaybettirir?”

İstanbul dışında bir köyde yaşayan Yasemin ve ailesinin hayatı, beklenmedik bir cinayetle altüst olur. Ailenin en büyük çocuğu Yaman, müebbet hapis cezasına çarptırılır ve Ağrı Patnos Kapalı Cezaevi’ne gönderilir. Yasemin, ailesini geride bırakıp abisini oradan çıkarmak için Harabî Aşireti’yle bir anlaşma yapar. Ama her şey bununla sınırlı değildir. Yasemin, planın ilk parçası olan evliliği gerçekleştirir: Candar Aslanataş ile evlenir. Ancak bilmedikleri bir şey vardır: Candar’a karşı kurdukları plan başarıya ulaşmış, kitabın ilk sayfasından itibaren başlattıkları savaşta galip gelmişlerdir . ~"Her şeyin sonu güzeldir . Eğer güzel değilse bilki hâlâ son değildir ." ~

Bu kitap bir aile nin iki çocuklarını bırakıp gitmesini anlatıyor

İşin aslı hayatım tam bir fiyasko olma yolunda ilerliyordu.

Polisiye bir hikayedir keyifle okumanız dileğiyle

"Söylesene Güllü?" dedi tekrarlayarak. "Gönlünde büyük adam olabilmeyi başarabildim mi?" "Beni, senden gizleyen herkesi karşına aldığın günden beri..." Kurumuş dudaklarımı ıslatmama fırsat bile vermeden dudaklarıma kapanıp cayır cayır yanmama sebep oldu. ... • ÇOCUKLUK AŞKI •YAŞ FARKI •POLİS/HUKUKÇU •ABİMİN ARKADAŞI •YAŞ FARKI (6) Mirza Devran Polat ve Gülfem Asel Karaca çocukluk arkadaşı, aynı zamanda zamanda karşılıklı dairelerde oturan aile dostlarıdır. Günlerden bir gün Mirzalar, babasının polis oluşundan dolayı Ankara`ya taşınmak durumunda kalırlar. Bu taşınmanın üzerinden yıllar geçer ve artık Gülfem ile Mirza büyümüşlerdir. Mirza, babası gibi polis olurken Gülfem Ankara`da yani, çocukluk arkadaşı olan Mirza`nın yaşadığı şehirde Hukuk Fakültesi kazanmıştır. Gülfem okulu için Ankara`ya gittiğinde aile büyüklerinin ısrarları üzerine, Mirza ve ailesi ile birlikte aynı evde yaşamaya başlar. Yıllar önce ayrılmak zorunda kalan Gülfem ve Mirza, yıllar sonra yolları kesiştiğinde tekrar bir arada olabilmeyi başarabilecekler miydi? 170623 . . .

Eflâl İlzem Yıldırım Aşk… Herkes için bir başlangıç sayfası; benim içinse sonunu önceden bildiğim bir hikâye. İçimdeki en zayıf halka. İnsan neye yakınsa oradan kırılırmış ya, ben de hep en çok sevdiğim yerden çöktüm. Aşk, bana güç değil, eksiklik hatırlatır. Birine bağlandığım an, kendi ipimi başkasının eline teslim ettiğimi bilirim. O tutarsa nefes alırım, bırakırsa düşerim. Ve düşmek… işte ben buna ölüm derim. Kalbin hızla çarpması, adının dudaklarımdan dökülmesi, gözlerine bakınca içimde yükselen o sıcaklık… Bunların hepsi bana zaafımı hatırlatır. Çünkü ben kimseye bu kadar yaklaşmamalıydım. Yaklaştıkça kendimden uzaklaştım. Sevginin değerli olduğunu söylediler, ama kimse sevmenin bedelinden bahsetmedi. Kimse, insanın en çok sevdiği tarafından en kolay öldürülebileceğini söylemedi. Bazen düşünüyorum; belki de ben aşkı hiç anlamadım. Ya da fazla anladım ve ondan korktum. Çünkü benim için aşk bir kapı değil, bir uçurum. Bir adım atıp kendini bıraktığında tutan olmazsa, düşüşün sesi yalnızca sende yankılanır. O yüzden aşka yaklaşmak bile ölümün nefesini ensemde hissetmem demek. Belki de sorun bende. Belki de ben aşka dayanacak kadar güçlü değilim. Ama bildiğim tek bir şey var: Birine kalbimi verdiğimde, kendi mezarımı kazmaya başlıyorum. Ve aşk benim için hep aynı cümleyle biter: “Zaafım oldun… ve her zaaf gibi beni öldürdün.” İhanet, insanın kalbine saplanan en soğuk bıçaktır; acısı geç kalsa da izi hiçbir zaman silinmez. En çok güvendiğin, en fazla yaslandığın kişi tarafından yaralanmak, yalnızca bir duygunun değil, bir dünyanın yıkılmasıdır. Çünkü ihanet, sadece verilen bir sözün bozulması değil, aynı zamanda insanın kendine olan inancının da çatlamasıdır. Ardından kalan sessizlik, kırılmış bir güvenin ağırlığıyla daha da derinleşir. Ve insan, bir gün yeniden güvenir mi bilinmez ama ihanetin bıraktığı gölge, kalbin en gizli köşesinde hep kendini hatırlatır. (…) “Adı ‘İhanet Günceleri’ olabilir, ama satırlarında sevgi saklı; çünkü kalbim en karanlık sayfalarda bile umudu ve bağlılığı buluyor.”

Berlin duvarı yıkılmadan önce yaşanan yasak bir aşk hikâyesi

Her gülen mutlu değildi . Her kadın çocuk , Her erkek adam olamadı. Hayat hiçkimseye adil davranmazken bazılarına daha acımasızdır . Livia sizi kendi hikayesiyle etkilemeye geldi , Her kadının içinde sessiz bir güç yatar...

Defnenin beklenmedik bir anda karşısına çıkan aileye karşı ne yapacağını bilemez gerçek ailesinin yanına gider ama karşısına hem yeni bir hayat ve hayatının aşkını bulacağını bilmez

Sanki insanların ayakları altında ezilen, her adımda biraz daha değersizleşen bir araziydim. Kara topraklarım susuzluktan, en çok da değersizlikten çatlamıştı; ne bir yeşerme ümidi ne de uğruna uğraşılacak bir verim kalmıştı. Herkes ezip geçmiş, kimsenin ayak basmayacağı bir çöle dönmüştüm adeta. Ta ki bir gün, avuçlarında masumiyetin safiyetine sahip izlerle küçük bir erkek çocuğu gelene dek. Hiç tereddüt etmedi, avuçlarında gizlediği beyaz nilüfer tohumunu kurumuş kara topraklarımda sakladı. Yıllardır çektiğim su hasreti, küçücük bir erkek çocuğunun küçücük elleriyle bana emanet ettiği o umutla son bulmuştu. O umut bana o gece yağmuru getirdi. O umut beni o gece bataklığa dönüştürdü

BİR ÖLÜM KAÇ SIR SAKLAR? 🕯️ “Alevsar.” “Alev ve hasar kelimelerinin birleşimi.” “Senin gibi. Senin yaktığın ateşle kalbime bıraktığın hasar gibi.” 🕯️ BİRİNCİ KİTAP: ALEVSAR İKİNCİ KİTAP: İNKİSAR Yaman Çakır, ailesinin geçmişindeki sırları çözmeye çalışan, intikamı, hırsı ve vicdanı arasında sıkışıp kalmış bir suç çetesi lideridir. Karısının ölümünden sonra etrafındaki herkese karşı güvenini yitiren Yaman’ın, beklenmedik anda, çocuk doktoru olan Gökçe’yle yolları kesiştiğinde ikisi birbirlerinin hayatında bir denge unsuruna dönüşür. Yaman’ın adalet arayışı ve içindeki çatışmalar, Gökçe ile arasındaki duygusal bağa zarar verecek midir? Peki, Gökçe, Yaman’ı anlamaya çalışırken, zaman zaman onun karanlığına kapılma riskiyle mücadele edebilecek midir? 🕯️ Gökçe, hayata karşı direnen, kendi yolunu bulmaya çalışan bir kadınken, Yaman otoriter ve kontrolcü yapısıyla onun karşısına çıkar. İlk başlarda birbirlerine meydan okuyan bu iki karakter, zamanla hem kendilerini hem de birbirlerini keşfetmeye başlarlar. Gökçe, tutsak olduğunu düşündüğü yerde aslında özgürleşirken, Yaman da kalbinin duvarlarını yavaş yavaş yıkar. Tutkulu bir mücadele, derin duygular ve kaçınılmaz bir çekim, onları geri dönüşü olmayan bir yola sürükler.

friendtolovers kurgusudur. ❗❗ ÇOĞUNLUKLA TEXTİNG ÜZERİNE YOĞUNLAŞILAN BİR KURGUDUR. tuğra; bal çiçeğini neden bu kadar çok sevdiğini öğrendim, tuğra; sebebi gerçekten hayran olunası bir sebepti, tuğra; çiçekleri çok severim, tuğra; ama şimdi bal çiçeklerini daha çok seveceğim, tuğra; umarım hep böyle kalır bal çiçeği :,) tuğra; iyi ki varsın bade, tuğra; hep iyi ki olarak kalacaksın benim için, tuğra; canım arkadaşımsın sen benim, dostum sırdaşım :-D görüldü√√ » bir tarafta onu arkadaşı olarak gören tuğra, bir tarafta ona delicesine aşık olan bade, bu iki taraf için her şey oldukça zorlu ilerleyecektir, özellikle Bade Korhan için, onun tek isteği sevgisinin karşılığını alabilmek ve onun sevdiği kadar kendisinin de sevilmesi, bunlar olursa, badenin aşamayacağı hiçbirşey yoktur bu hayatta. | onları okumaya hazır olun çünkü sahalara geri döndük, herşey güzel ilerleyecek onlar için, yani umarım, bu sefer yeni başlangıçlara hazır olun🪽 ¶ yayınlanma tarihi: 21 kasım 2025

Sevmeyi bilen, incitmeden, kırmadan seven adam, merhameti, şefkati ve sevgisiyle sarmalayacaktı canından çok sevdiği kadının yaralarını... Merhametine aşık olacaktı kadın adamın. Çünkü çok yakışıyordu merhamet adama... Güzel seven, merhametli adamla aşkı öğrenecek kadının hikayesi ... Leyal❤Mirza *Dilem= Gönül ilacı

Bir evin içinde yetim büyüyen bir kız

Cehennem miydi,yuva mıydı? Yaşadığım yer. Cehennemmi cehennem yuvamdan koparılıp hapsedildiğim yer.

Bir damla kan uğruna birleşen iki hayata intikam yemini dahil olursa. *** Düşman aşiretin kızıyla bir dama kan uğruna evlendiği için kızın konağa geldiği gün Mardini terk eden adam.. Düşman aşiretin oğluyla bir damla kan uğruna evlendiği gün evlendiği adam tarafından terk edildiği için intikam yemini eden kadın.. *** Başlama tarihi; 09.04.2025

Uzun yıllar geçti, açılar yaşandı, kayıplar verildi. En zoru kayıp vermek miydi yoksa geride kalmak mı? Ruhen ölmek ama hala nefes almak… Reha ben, reha soykan. Başka bir isimle başladığım hayatıma bambaşka bir isimle geri dönüyordum. Reha ben, doğduğum kimlikle ölüp başka bir kimlikle kendi hayatıma geri dönüyorum. Kendi hayatıma başkası olarak dönmek, başka bir isimle, başka bir yüzle…

Yolunu kaybeden yaprak, elbet birgün evini bulur... Rüzgar dindiğinde.

Aslında bazı hayatlar vardır ki sanki kaderi daha doğmadan karamsar yazılmış. Sadece herşey yolunda gitsin istersin... herşey olumlu olsun ve zorluklarla uğraşmak istemezsin... Sahra aslında bu olumsuzluklara rağmen gülmeyi başarmanın vücut bulmuş haliydi. Sahra en kurak topraklarda bile yeşermeyi başaran bir fidan gibiydi. En büyük okyanusta bile dalgalara karşı savaşan bir yosun gibiydi. Atlas ise okyanusların en karanlık merkezi gibiydi. Atlas yağmurlu hava da bile susuz kalmış bir bitki gibiydi. İkisi de bu hale nasıl geldi? Birbirlerini iyileştirebilecekler mi?