"Sen git ben gitmiyorum! " "Gideceksin"

“Çözülmesi zor koca bir sırsın İnci...Seni çözmek istiyorum...Seni istiyorum...” Kendini hep görünmez hisseden bir kadın… Güçlü görünmeye çalışırken içten içe dağılmış bir yürek… Ve onu hiç beklemediği bir anda gören bir adam… İnci, geçmişin ağırlığını omuzlarında taşıyan, sessiz ama derin bir kadın. Hayat, ona pek az şefkat göstermiş. Yine de dimdik duruyor. Ta ki bir sabah, hayatının en önemli günü çamurlu bir tesadüfle altüst olana kadar... Serkan ise iş dünyasının güçlü ama yalnız adamı. Kadınların, ilgi alakasından bıkmış, etkileme çabaları, onun gözünde sıradanlaşmış, ta ki karşısına öfkeyle bakan İnci çıkana kadar.. Bu "dağılmış ama vakur" kadına kayıtsız kalamıyor. Bu karşılaşma bir başlangıç mı, yoksa her şeyin kırıldığı an mı? "İNCİ", aşkın yalnızlıkla, geçmişin gelecekle, bir kadının sessiz çığlığıyla bir adamın içsel boşluğunun kesiştiği duygu yüklü bir roman. Haydi var mısınız. Beraber okumaya ✨️🌹 🔒 Bu hikâyenin tüm hakları Songül Özlem Karamert’e aittir. İzinsiz kopyalanamaz, paylaşılamaz.

Yaşanmışlıklar ve yaşanacaklar. Kalbimde ki yaralar. Benim için hiç bir şeydi. Ama kızım... Ben Sezin on sekin yaşındaydım. İşte bu benim hikayem.

Vega Manon bir zamanların en acımasız MMA dövüşçüsüyken şimdi küçük bir sahil kasabasında, sakin bir kafede şarkı söyleyerek hayatını sürdürmektedir. Her sabah kahve kokusuyla uyanır, her gece mikrofonun başına geçtiğinde geçmişini boğmaya çalışır. Ama bazı yaralar sesle değil, sessizlikle konuşur. Darien Arzhel ise hâlâ ringin kralı. Soğukkanlı, stratejik ve rakip tanımaz. Bir akşam girdiği kafede, sahnedeki kadının sesinde tanıdık bir kırılmayı fark eder. Gözlerinin içine baktığında ise artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır. Vega`nın karanlık geçmişi, 13 yaşında yaşadığı bir travmayla şekillenmiş, ringdeki kimliği "Kod 13" olarak yeniden doğmuştur. Ama şimdi biri geçmişini kazımaya başlıyor. Ve bu kez kaçmak, savaşmaktan çok daha zor. Aşk mı, güven mi, hayatta kalmak mı? Bazen en büyük dövüş, ringin dışında başlar...

"Geçmişin kanı geleceği kirletir " Lüks ve ihtişamın ardında saklanan karanlık sırlar, aşk ve ihanetin harmanladığı bir oyun

Merhabalar bu kitap benim ilk kitabım umarım beğenirsiniz Gece`nin Ateş`i.ne hoşgeldiniz

İstanbul`un sosyete ailesinden `Asilzade` ailesinin son zamanlarda günleri zor geçmekteydi. Ailenin son veliahtı Eliz Asilzade, şartları şımarıklıkları yüzünden zorluyor, babasının üzerine çok gidiyordu. Annesini hiçbir zaman dinlemeyen Eliz, o gün dinlemişti. Ve suçu başkasına atmayı başardığında hayatında ilk defa sır saklamayı öğrenmişti. "Bozulduğu zaman insandan daha korkunç yaratık yoktu."

Ben seni seviyorum...kardeşimden farksız o hem 5 yaş küçük...ufaklıkla ne işim olur... Dizlerimin üzerinde eğilip kapıya biraz daha yaklaştım.. -Bin gönlüm olsa birini vermem.. Benim gözüm sadece seni görür... Hem görmedin mi erkek çocuğundan farksız.. Kıskanacağın son kişi bile değil... Titreyen dizlerimle ayağa kalktım... Perdeyi araladım.. Balkona çıktım.. Semih gelen sesle başını bana çevirdiğinde.elinde telefon öylece kaldı... Gözlerine baktığımda anlamıştı onu duyduğumu.. Balkonda duran kitabımı aldım ve tekrar içeri girdim... Kapıyı kapatıp perdeyi çekmeden son kez yüzüne baktım.. Ve o perdeyi kapattıktan sonra yıllarca onun olduğu tek bir gün açmadım...

Ölüm, kabullenilmesi en zor gerçektir. Kimileri ölümle yaşar, kimileri ise ölüm hiç yokmuş gibi... Deniz, ölümü kabullenemeyen insanlardan yalnızca biridir. Sevdiği adam, Poyraz`ın ölümüyle hayatı birden altüst olur. Kendi canından geçecek kadar derin bir acı içindedir. Poyraz`ın yanına gitmeyi ve onunla yeniden kavuşmayı aklına koyduğu gece, izlediği bir reklam her şeyi sonsuza dek değiştirir. Bir imkan. Bir olasılık. Ve böylece içinde bir umut tohumu yeşermeye başlar. Ölüm artık bir son olmak zorunda değildir.

Ev sahibi bekar kişilere ev vermiyorsa ne mi olur.??? Mardin’den kaçarak İstanbul’a gelen Şilan sokak sokak bütçesine yetecek bir ev arar ama ne yazık ki bir türlü bütçesine yetecek bir ev bulamaz. En sonunda bir ev bulur ama ev sahibi bekarlara ev vermiyordur…….

“Benden kaçabilirsin sanıyorsun, ama adımların nereye giderse gitsin, gölgen yine bana ait. Adını bile fısıldamadan yaşayamam; sen, kendini unutsan bile bende kalacaksın.” Alpay Aras Demirkıran “Onun karanlığında boğulmakla, onsuz yaşayamamak arasında kaldım… ve galiba ikincisi daha korkutucu.” Simay Altan Gazeteci olan Simay, kimsenin cesaret edip eline alamadığı dosya üzerinde çalışmaya başlar. Bu dosya, kimsenin dokunmaya cesaret edemediği mafya patronu Alpay Aras Demirkıran’ın dosyasıdır. Bunun hayatındaki en büyük haber olacağını sanıyordu. Oysa bu, hayatını geri dönüşsüz bir şekilde çalacak adamla tanışmasının başlangıcıydı. Sigara dumanı, yağmur kokusu ve tehlikenin çekici yüzü… Simay, her adımda daha çok karanlığa çekiliyordu. Ve bazen, en büyük hata; gerçeği ararken, onu koruyacak olanın aynı zamanda seni mahvedecek kişi olmasıydı. ~Kesit~ "Sana olan bu his," diye başladı, parmakları kucağındaki tenimi okşarken. "Bu, sadece bir aşk değil. Bu, benim varoluşumun tek nedeni. Sen, benim son sığınağım, ilk ve tek zaafımsın." Aras... Bu adam... O, bir mafyaydı. Kanlı elleri, karanlık sırları ve tüm dünyayı yönetme gücü vardı. Ama bana baktığında, o kehribar gözlerde gördüğüm şey... o, dünyanın en büyük zayıflığıydı. Ve o zayıflık, bendim. ​Bana "zaafım" demesi... Bu, bir milyon dolarlık mücevherden daha değerliydi. Onun için zaaf olmak, tüm o zırhının, tüm o kontrolünün tek çatlağı olmak demekti. O, hayatı boyunca düşmanlarının en ufak bir zayıflığını bile acımasızca kullanırdı. Ama şimdi, en büyük zaafını, tüm bu gücün merkezinde, bir kontrol odasında kucağına almıştı. ​Bu bir aşk değil, bu bir bağlılık yeminiydi. Beni, varoluşunun tek nedeni olarak görüyordu. O kadar saf, o kadar karanlık ve o kadar delice bir sevgi ki, beni boğuyordu. Nefesim daralıyordu ama bu boğulma, bana hayat veriyordu. ​Kendimi bildim bileli güven arıyordum. Ama Aras`ın sunduğu bu güven, normal bir liman değildi; bu, tüm dünyadan koparılmış, sensörlerle ve bir erkeğin yıkıcı aşkıyla korunmuş, yalıtılmış bir kaleydi. ​Onun laneti bendim... ​Eğer ben onun ilk ve tek zaafıysam, o da benim son ve tek sığınağımdı. Ve biliyordum ki, bir gün o zaafı için dünyayı yakarsa, ben o alevlerin içinde gülümseyerek yanacaktım.

Sadece derslerine odaklanmış insanlarda aşık olabilir. İnek diye dalga geçilen insanlarda birini sevebilir. Ve ben bunu en net şekilde öğrendim. Harun : Ya incitirsem seni seni severken? Kapak tasarımı @nisaauthor 🤎🤎çok teşekkürlerrr 🥹🥹

TokaAvcısı:Mavi sweatshirt. Muz toka. Sinirli kaş. Ve yine gülmemek için kendini zor tutan dudaklar. Senin o "umrumda değil" haline bile ayrı düşüyorum. MuzTokalı:?? Şey... Sen kimsin ve neden kulağımın arkasından mesaj atıyormuşsun gibi hissettim? "İki anonim hesap, binlerce kelime... Ve gerçeğe giden tek bir yol."

Gizemli kolyeden yayılan ışık hüzmeleri Astrum şehrin dört biryanına dağılmıştı. Bu ışık oluşumu insanların üzerinde bir etkisi vardı. Bir insana temas eden ışık oluşumu o kişinin zihnindeki anıları etkiliyordu. O kişi çok sevdiği yakınını kaybetmiş ise o zaman ışık oluşumu o kişinin kaybettiği yakınının silüetine, görünümüne bürünüyordu ve o kişi ile iletişime geçiyordu bir hayalet gibi o kişi onu kendi anılarında gördüğü gibi görüyordu. Işık oluşumları büründüğü kişinin davranışlarını konuşmasını görünümlerini kusursuz taklit ediyordu. Bu büyük bir sorundu yakınını kaybeden kişi korkuyor, yada aklını kaybetmesine neden olabiliyordu, hatta sevdiği kişinin yanına gidebilmek için intihara bile kalkışabilirdi. Astrum şehrinin dört bir yanına dağılan ışık oluşumları oldukça olumsuz etkilere sebep olmuştu. Bu oluşumlar başıboş amaçsızca rastgele ortaya çıkarak bir insanı etkiliyordu. William ve Elena bu durumu fark ettiklerinde kolyeyi kullanarak ışık huzmelerini geri toplama çabasına girdiler ve böylece William, Elena, Kevin, Thomas bir grup kurarak ışık hüzmeleri avlamaya başlamışlardı. Böylece zamanla gruba Spectre Corps ismini kazanmışlardı.

Düzenlenecektir* Viraha 1: Unuttuklarımız Viraha 2: Vazgeçtiklerimiz 🖤 Karanlığın içinden bir ses yükseliyor…
“Gerçek bazen en tehlikeli yalandır.” Bir adım atılıyor.
 Bir silah doğruluyor.
 Bir isim fısıldanıyor. Ve bütün sırlar, tek bir kurşunla dağılmaya hazır. Aybüke’nin adımları, artık geri dönülmez bir yolun taşlarına vuruyor.
Dost bildikleri, düşmana dönüşüyor.
Gölgelerden çıkan her yüz, yeni bir ihanetin habercisi. Dost ile düşman arasındaki çizgi bulanıklaşırken, en yakınında duranların bile yüzleri maskelerle gizlenir. Bir karar, bir adım, bir söz… 
Her şeyin kaderi değişir. Bu defa sadece hayatlar değil; gerçekler de ölümle sınanacak.
Ve gerçeğe en çok yaklaşan, en çok kaybedecek. İhanetin gölgesinde, aşkın sınavında, ölümle yüzleşirken…
 Bir tek soru kalır:
 Kime güveneceksin? “Benim yolumdan gel, seni en büyük kralları bile yöneten bir soytarı yapayım. Tüm dünyayı da senin şaklabanın.” Zaman daralıyor…
Her şey yanıyor… Bir çığlık. Bir dua. Bir kahkaha…
 Ve gerçek, herkesin kanını akıtacak kadar keskin. “Burası başlangıç değil.
Burası sonun doğduğu yer.” Sonra yalnızca o cümle kalıyor: “Öldürsene beni, Elmas. Hadi, öldür.” Bu defa sadece bir timin değil, bir milletin kaderi yazılacak. Ve kaderin adı: Vazgeçtiklerimiz.

Kırılmış kalpler, silinmiş hayaller ve yıkılmış hayatlar... Onların bir çok ortak noktası vardı. Birbirlerine şans verdiklerinde bunu daha iyi anlamışlardı. Umay ve Teoman ülkenin uçlarında farklı şehirlerde yaşayan iki kişiydi. Onları bir araya getiren geçici görev olmuştu. Her ikisinin de paramparça olmuş hayatı ve duyguları vardı. Bölünmüş hayatlarını toparlamak için de birbirlerine ihtiyaçları vardı... `Tüm hakları saklıdır`

Hayat iki çizgi arasındaydı. Doğum ve ölüm. Başlangıç ve bitiş. Arada geçen süreye yaşam denirdi. Yaşamın hayat olması için iyi şeyler yaşamak gerekirdi. Geriye küllerin kalsa dahi küllerinden doğmak lazımdı. Küllerinden doğmak anka kuşuna özelse, anka kuşu olmak lazımdı… Ben küllerinden doğacaktım, küllerin karanlığına karşı aydınlık olacaktım. İçimdeki karanlık karadeliğe rağmen yaşayacaktım. Hayat buysa, ben seve seve göğüs gerecektim. Bu da benim karanlığımı aydınlığa çevirme hikayem…

Aynanın karşısında gördüğü beden, oynayan filmin son sahnesiydi...

Tbate evrenini farklı bir perspektiften bakarak ana karakter arthur leywinin yaşadığı olayları ve yaşanan diğer olayları yeni karakterimiz Renos gözünden gördüğümüz serime hoşgeldiniz

Kaderleri bir adama bağlanmış üç kadın. Bir kadın için zor birşeydi erkeğini paylaşmak ama Zara herkesin hayatı için buna mecburdu. "Zara her zaman ilkim ve unutulmazım sen olacaksın bunu unutma senden başka kimseyi istemezdim ama şurda izlediğin bütün mahsum iyilerin hepsi ölecek eğer Karanlığın efendisi olmazsam. Kötüler her zaman dahada fazla güçlenip üzerimize geliyorlar. Ya karanlığın efendisi olacam yada hepimiz ölecez. Sensiz bir hayat istemem Zara çekip gidersen tek başıma gider Kötülere saldırıp babam gibi ölürüm tıpkı annem babamı kabul etmediği gibi sende yaparsan bende babam gibi son çare saldırırım o zaman ölürüm bunu ister misin?"

Arkadaşlıkları bir gruptan çok daha azı. Hepsi bambaşka kişiliklere ve hayatlara sahipler ama bir şekilde arkadaşlıklarını sürdürmeye devam ediyorlar. Günlük yaşamları ve birbirleriyle olan ilişkileri devam ettikçe birbirleri hakkında daha fazlasını öğrenecekler.

“Kimi zaman özgürlük, nefes alabileceğin bir gökyüzünden çok kapalı bir odanın içinde yeniden doğmayı gerektirir. Mayıs, geçmişinin zincirlerinden, bastırılmış çığlıklarından ve akıl hastanesinin soğuk duvarlarından kaçmaya çalışıyor. Ama asıl kaçması gereken, kendi zihninin karanlık koridorları…”

Bir fırtınayla açıldı kapı. Selim elindeki kitabı bıraktı. Diğer hikâyelerden alakasını kesecek efsunlu bir okyanusa düştü. Korkusu boğulmak değildi. Okyanusun yalnızlığına üzüldü sadece. Ve kıyılarında gezinmeye hevesliydi. Sağanak yağmura, karanlık geceye rağmen...

12 YAŞINA KADAR ÖYLE ZORLUKLAR YAŞAMIŞ AMA ASLA PES ETMEMİŞ YAŞAMA DAHA SIKI TUTUNUP 28 YAŞINA KENDİNİ GETİRMİŞ BİR KADININ YAŞADIKLARI,MESLEĞİNE OLAN TUTKUSUNU BAĞLILIĞINI,AZMİNİ VE İNSANLAR İLE YAŞADIĞI ZORUKLARI HEP BERABER OKUYACAĞIZ. BU YOLA SİZDE BENİMLE ÇIKMAYA VARMISINIZ . KİTABIMA BİR ŞANS VERİP BANA DESTEK OLURSANIZ ÇOK SEVİNİRİM,ŞİMDİDEN BANA DESTEK OLUP KİTABIMA BİR ŞANS VEREN HERKESE ÇOK TEŞEKKÜR EDERİMM.

"Söylesene Güllü?" dedi tekrarlayarak. "Gönlünde büyük adam olabilmeyi başarabildim mi?" "Beni, senden gizleyen herkesi karşına aldığın günden beri..." Kurumuş dudaklarımı ıslatmama fırsat bile vermeden dudaklarıma kapanıp cayır cayır yanmama sebep oldu. ... • ÇOCUKLUK AŞKI •YAŞ FARKI •POLİS/HUKUKÇU •ABİMİN ARKADAŞI •YAŞ FARKI (6) Mirza Devran Polat ve Gülfem Asel Karaca çocukluk arkadaşı, aynı zamanda zamanda karşılıklı dairelerde oturan aile dostlarıdır. Günlerden bir gün Mirzalar, babasının polis oluşundan dolayı Ankara`ya taşınmak durumunda kalırlar. Bu taşınmanın üzerinden yıllar geçer ve artık Gülfem ile Mirza büyümüşlerdir. Mirza, babası gibi polis olurken Gülfem Ankara`da yani, çocukluk arkadaşı olan Mirza`nın yaşadığı şehirde Hukuk Fakültesi kazanmıştır. Gülfem okulu için Ankara`ya gittiğinde aile büyüklerinin ısrarları üzerine, Mirza ve ailesi ile birlikte aynı evde yaşamaya başlar. Yıllar önce ayrılmak zorunda kalan Gülfem ve Mirza, yıllar sonra yolları kesiştiğinde tekrar bir arada olabilmeyi başarabilecekler miydi? 170623 . . .