“Eğer bir kalbim olsaydı… onu sana verirdim.” Raven, Kalpsiz Cadılar Klanı’nın varisi. Duygular yasak, sevgi zayıflık, aşk, imkânsız. Çünkü o, doğduğu anda kalbi bedenden alınan lanetli bir soyun mirasçısı. Gücünü duygusuzluğundan alan, gözyaşı dökmeyen, sevgiye yer olmayan bir dünyanın parçası. Klanın kaderini taşıyan Raven, ilk kez köyünün sınırlarını aşıp bağ kurmak üzere yola çıktığında karşısına çıkan tek şey bir erkek değil, geçmişiyle yüzleştiği karanlık bir sır ve içinden çıkamayacağı kadar tutkulu bir aşktır. Aaron… Kaderinin en tehlikeli ve en unutulmaz parçası. Raven, kendi türünün ona ihanet ettiğini öğrenir. Şimdi yapması gereken tek şey tüm cadılara hükmeden Yüce Cadı’yı devirmek ve onun yerine geçmektir. Gölgeyle mühürlenmiş topraklarda, büyüyle çizilmiş sınırların, karanlık ormanların, kutsal kanların ve susturulmuş kalplerin arasında; bir cadının kaderi, bir adamın sevgisiyle sınanacak. Köyler yanarken, inançlar yıkılırken ve cadı avcılarının nefesi ensesindeyken… Raven ya kalpsizliği seçerek annesinin kızı olacak. Ya da kalbini ona verecek. "Büyüyle doğdu. Aşkla uyanacak. Ve dünya, onların karanlıkla kutsanmış hikâyesini fısıldayacak."

Bir yangının içinden mi uyandım ya da yangın mı benim içimden uyandı bilmiyorum. Kırık katanamın parçalı yüzeyinden parlayarak şakıyan alevler gözlerimi kamaştırıyordu. Etrafıma baktım, alevlerle veballerinden arınan yüz elli yıla baktım. Dilimin ucunda unuttuğum bir isim takılı kalmıştı. Savaş meydanına haykırmak istediğim, yarısı hafızamdan silinmiş bir isim. Ama boşlukta kaybolup gitti. Elimdeki kırık katanaya baktım, bu aziz ama günahkar kılıçla kaç insanı hayatın kemiğinden sıyırıp aldığımı bilmiyordum.Parlak çeliğe eğildim, belki sonunda kendi yansımamı görebilirim diye. Ama hiçbir şey yoktu. Hiçbir zaman olmamıştı zaten. Gözlerime tutunan muğlak hayalin sesi çınladı yerde: "Ne olduğunu bilmesen de, doğrusunu biliyorsun..." Haklıydı. Kim olduğumu hatırlamasam da, ne yapacağımı çok iyi biliyordum.

Aile & Asker kurgusu 🪷 Kitaptan küçük bir alıntı⤵️ 🪷 Gözlerime bakmaya devam ederken sordu. “Sen benim kim olduğumu biliyor musun?” kafamı aşağı yukarı salladım. “Abim!” dedim gür bir sesle. “Abimsin sen benim!” Afalladı. Ona, sen uzaylısın desem bu kadar şaşırmazdı hani. “Ne?” dedi. “Nil ben. Kardeşinim!” 🪷 21.08.2024🍭

Melek, üniversite okumak için İzmir`deki köhne bir mahalleye taşınır. Mahalleyi yöneten Karahan Çakır`ın dikkatini çeker, ancak onlar melek ve şeytan kadar farklıdırlar. Kara, onunla anlaşmak için ortak bir yol seçer. Kitaplar... "Kara bana hoş geldin demişti ilk olarak. Öyle başladı onunla karalara bürünmemiz. Şeffaflarımı çekip alacaktı, öyleyse bana da hoş bulmak düşecekti."

Bu kitap; içime sığmayanları, kimseye anlatamadıklarımı, “geçer” diyerek sustuklarımı kaleme döküşümün hikâyesi.

Herkes sahnedekini alkışlar. Peki ya sahneye çıkamayanlar? Peki ya sadece görülmek isteyenler? Elfida, bir tiyatro kulisinde yaşamı arka planda geçen, sesi duyulmayan, hayalleri hep ertelenen genç bir kız. Hayatı boyunca görünmez hissetmiş, başkalarının parlamasına hayranlıkla ama sessizlikle tanıklık etmiş biri. Ta ki bir kaza, her şeyi tersine çevirene kadar... Sahne ışıkları bu kez onun üzerine dönerken, sadece bir oyun oynamıyor artık. Kendi hikayesini, içindeki bastırılmış sesi, acıları ve haykırışlarıyla birlikte dünyaya sunuyor. Her replik bir yara izi, her bakış bir sessiz çığlık... "Beni Gör", görünmez kalmış bir genç kadının içsel uyanışını, kendini keşfetmesini ve varlığını duyurma çabasını etkileyici bir dille anlatıyor. Tiyatro sahnesi, bu hikâyede yalnızca bir mekân değil; bir dönüşümün, özgürleşmenin ve haykırılmamış duyguların yansıdığı bir aynaya dönüşüyor. Bazen birinin tek isteği vardır: GÖRÜLMEK. Ve bazen bu, dünyayı değiştirmeye yeter...

Bir kız düşünün aşık olduğu adamı unuttuğunu düşündüğü zamanlarda mutluyken bir gün kapı zili çalar ve karşısında onu görür .

"Menekşeler kokmuyormuş doğrumu " dedi nil sevgilisine ,sarp nilin saçlarına ufak bir buse kondurdu " kim demiş kokmaz mis gibi kokuyor menekşem" . . . . . Sarp morgdaki menekşesine baktı " menekseler artık koymuyor sevgilim." Kalp hastası bir kız. Hayat b@k gibi bir oğlan kız oğlanın yaşama sebebi ama kızın sonu yakın. :)

"Büyü, sadece elementlerden mi ibaret? Yoksa tarih bize yalnızca inanmak istediklerimizi mi fısıldıyor?" Küçük Iussi, hayatını yüksek surlarla çevrili gizemli bir manastırda, rahibelerin katı kurallarıyla geçirdi. Dış dünya sadece bir yasaktı; hayal etmek bile suçtu. Eline gizlice geçen masal kitapları sayesinde, belki de ilkkez içine şüphe tohumlarını ekecekti. Iussi farklıydı. Kurallara uymasıyla değil, içindeki kaynağı bilinmez fırtınayla.. Diğerleri cezayla büyürken, o sessizlikte gizlenmeyi öğrendi. En çok büyü derslerine ilgi duyuyordu, özellikle de yasaklı olanlara. Dört temel element vardı: Toprak, Su, Ateş ve Hava. Ama kimse diğerlerinden bahsetmiyor, yaşamak için üç maymunu oynuyordu. Iussi, erkek kılığına girip, kaderinden kaçtığında yalnızca özgürlüğü aramıyordu. O, unuttuğu bir geçmişin izini sürüyor; geleceğin kapısını aralayan sırrın peşinde yürüyor. 700 yıl önce unutturulan saklı tarihin hesabını soruyordu. Krallıklar çürürken, tahtlar sarsılırken, o yalnızca bir sözle ilerliyor: "Küllerden doğanlar, sessizlikle konuşur." Ama bilmediği bir şey var... Bazı sesler sadece geçmişte yankılanır. Ve şimdi dünyadaki değişimin kıvılcımları atılmak üzereydi. Devler manastıra geldiğinde, Iussi de seçilenler arasındaydı. Ama kaderine boyun eğmeye hiç niyeti yoktu. Çünkü bazı sırlar sadece öğrenilmek için değil, değiştirilmek içindir. Bu, susturulanların sesi, unutturulmak istenen bir tarihin yankısı. Ve Iussi`nin, gerçekleri kendi içinden çekip çıkarma hikâyesi...

Bir mahalle düşünün, herkesin mutlu olduğu ve iyi şeylerin yaşandığı bir mahalle. İnsanların birbirini anladığı, sevdiği bir mahalle. İşte Erkan böyle bir mahallenin saygı duyulan bir ailesinin çocuğuydu. Her sabah belli rutinini yaparak gününü geçirirdi. Bir gün bu mahalleye bir kız taşındı. Bu kız bu mahallede bir kitap kafe açtı. Erkan bir arkadaşlarıyla beraber bu kafeye gitti ve kızı gördü. Bakalım neler olacak? (Açıklama şu anlık bu. Değiştirebilirim)

Derin bir nefes aldı. Söylediklerim onu şaşırtmamıştı, o zaten en başından beri beni anlamıştı. "Bazen sonları değiştiren tek şey sondan önceki kelimedir, Gölge." Gözlerine baktım. "Sondan önceki kelimeni bilemezsin. Sondan önceyi tahmin edemezsin. Bazen... sonlar mutlu biter." Dudaklarımı birbirine bastırdım. "Hangi sonlar?" diye sordum. "Ben bunca yaşadığımın ardından mutlu olsam neye yarar? Yüzümdeki gülümseme kendini oraya ait hisseder mi Efruz?" Dizlerinin üstünden doğruldu. Yanıma oturdu. Eli belimi kavradı ve hiç beklemeden beni kendine doğru çekti. Bir eli bacağımı kavradı ve böylelikle tamamen kucağına yerleşmiş oldum. "Hisseder." Dedi. "Hissettiren olursa." Bedenimden ruhum çekilmiş gibi kendimi kollarına bıraktım. "Güzel bebeğim, geçmişinle yüzleşmediğin için bu kadar çok canın yanıyor. Geçmişinle yüzleşmen, onu karşına alman, yeri geldiğinde onunla savaşman yeri geldiğinde ona sarılman gerekiyor. Geçmişinden kaçarak geçmişini unutamazsın." Derin bir nefes aldım. Kokusunu soludum. "Geçmişimle yüzleşmeye gücüm yok," dedim fısıltıyla. "Elinden tutarım." Dedi anında. "Tek başına değilsin. Geçmişini yeneriz. Birlikte." Gülümsedim. Yüzümdeki gülümsememi görmese bile bence hissetti. "Sen geçmişini yendin mi?" diye sordum. "Yendim." Dedi. "Sanırım..." usulca kafamı kaldırarak gözlerinin içine merakla baktım. "Sanırım?" dedim üsteleyerek. Omuz silkti. "Belki sen de benim elimden tutarsın." Gülümsedim. Bu sefer gülümsememi görmesine izin verdim. "Tutarım."

"Sana kıyamam" diyenler değil miydi en çok bize kıyanlar. Zaten en çokta kıyamadıklarımız kıymaz mı bize?. Küçük bir gerçek; insanlar değişir, değişmez dediklerin bile. Hem yarasın hem yarabandı. "yarım kalmaz, yara kalır..."

"Boynumuza asılan sessizlikle öpüşelim, sevgilim. Darağacının çatısından sarkan gökyüzüne bakarak, her öpüş bir adım daha çıkarsın bize o basamakları. Ucunda ölüm olmasın. Ama biz inadına ölelim."

Bazen de yaşadıklarını sözleriyle anlatır insanoğlu bende bu şekilde anlatacağım Keyifli okumalar...

Raftaki tozlu kitapların arasında buldum seni, bir daha kaybedemem...

Hayatın tüm zorluklarına karşı güçlü duran Güneş ve sevdiği adam Ali Asaf. Güneş yaşadığı olaylar sonucu huzuru Ali Asaf da buluyorken onun aşkından habersiz olması canını fazlasıyla yakar. "Bak bana, eğer bir gün birbirimiz ile ayrı düşersek Güneş`e fısılda." "Ya Güneş`im beni duymazsa." "Sana söz veriyorum Güneş`in seni her zaman duyacak." Ellerim yüzünde nefesimiz adeta birbirine karışır haldeyken kendimi çekip hızla odayı terk etmiştim. Göz yaşlarım göz pınarlarımdan tek tek intihar etmişlerdi. Bu hikaye Ali Asaf`ın Güneş`e fısıldama hikâyesi.

Wattpad`de çok sevilen öğretmen ve mafyanın aşkı. Edebiyat öğretmeni olan Süreyya`ya yıllardır aşık olan Çelebi zaman geçtikçe değişmeye, mafya halini belli etmeye başlar ve Süreyya`yı korkutur. Fakat kader ya bu, Süreyya`nın karşısına bir kurtarıcı çıkar.

"Firkatle mühürlediğin kalbinin, onun fısıltısıyla titrediğini hissetmek. Aklın zindanında mahpus kalırken, ruhunun çoktan hür olduğunu anlamak. Bir yeminle kilitlediğin kaderin, tek bir bakışla bozulmuş gibi..."

Bütün Karadeniz, karşı karşıya gelen ikiliye baktı. İkisi de fevkalade öyle bir öfkeliydi ki, birbirlerine yakın olan yüzleri sayesinde ikisinin sert solukları bir tokat gibi çarpıyordu yüzlerine. "Sana yapma demiştim! Sana yaylaya gelme, evime gelme demiştim, Ali Mahir!" dedi. Öfke ve sinirden göğsü hızla inip kalkarken, elinde tuttuğu tabanca ilk defa titriyordu. "Bende sana geleceğim dedim kızım! Anlamayan sensin! Ha, şu an o elindeki silahla beni vur, gıkım çıkarsa namerdum! Ben seni o itle görmüşken ölmüşüm zaten! Vur, haydi!" Yüzünde alaylı bir gülüş belirdi ve bir adım uzaklaştı karşısındaki adamdan. Yüzüne baktığında, kendisi kadar öfkeliydi. Karadeniz`in sert rüzgarları, kendi uzun saçlarını uçuştururken, onun saçlarına da vuruyordu. Anlına bir tutam saçının düştüğünü gördü, derin bir şekilde yutkundu ve alaylı ifadesini bozmadı. "Sen kimsin? Sen kimsin, Ali Mahir? Ne hakla nişanlım olacak, uşağın yolunu kesersin?! De bakam bağa ula, sen ne hakla yapıyorsun bunları! Senin gibi şerefsizi vurmayacağım, Ali Mahir! Sen benden gelecek hiçbir şeyi hak etmiyorsun! Sen bir hiçsin! SEN HOCA BİR HİÇSIN!!" Adam deliydi, kadın ondan bile deliydi. Yakıp yıkıp geçerdi, sözleriyle bile can alırdı... Ama bir gülüşü ve tebessümüyle herkesi kulu kölesi ederdi.

Geçmiş, sadece tarih değildir. Bazen insanın ait olduğu tek yerdir. Orkide Sonay, üniversite öğrencisi sıradan bir genç kadınken, büyükannesinden miras kalan gizemli bir madalyonla tüm hayatı altüst olur. Zamanın derinliklerine savrulan Orkide, kendini 19. yüzyıl İngiltere’sinde, aristokrasinin ihtişamı ve skandalların gölgesinde bulur. Ancak bu dünyada sadece kıyafetler ve kurallar farklı değildir; kökeni, kimliği ve kaderi de burada gizlidir. Büyükannesinin yıllarca sakladığı sırlar, ailesinin gerçek geçmişi ve zamanlar arasında dolaşan lanetli bir kadersel döngü, Orkide’yi kendi benliğini yeniden inşa etmeye zorlar. Aşkın en saf hâlini Christopher’da bulan Orkide, kalbini geçmişe bırakırken, bugünün zincirlerinden kurtulmak ister. Ancak aşk, sırlar ve fedakârlık birbirine karıştığında, hangi zamanı evi olarak seçecektir? ------------------------- "Beni bulduğun gün, doğum günümdü ve bir başıma çimenlerin üzerine çöküp evime gitmeyi dilemiştim. Saatler sonra gittiğim handa seninle tanıştık. Biliyorum geldiğimden beri evime büyükannemin yanına gitmek istediğimi söylüyorum ama" devam edecek gücü toplamak için kısaca duraksadım. "ama burada daha değerli bir şey buldum. Senin yanında kendime bir yuva buldum Christopher. Sen benim yuvamsın ve herhangi bir zaman dilimini ya da yeri burada senin yanında olmaya değişmem. Çünkü seni seviyorum," --------------------------- "Darmadağınık saçlarını, gözlerini, kahkahalarını, azmini, cesaretini, güçlü duruşunu... Aklına gelebilecek her şeyini seviyorum. Tüm benliğimle yalnızca sana aşığım Rory. Eğer buradan gidelim ve birlikte mutlu olabileceğimiz bir yer bulalım dersen her şeyi bırakır ve seninle her yere gelirim. Evine dönmenin bir yolunu bulursan peşinden o zamana da gelirim. Ben yalnızca senin yanında olmak istiyorum. " Wattpad ilk yayın tarihi: 04.07.2024 Kitappad ilk yayın tarihi:11.02.2025

Düşünceler aslında cehennemden ibaret mi???

Gönlüme düşenleri yazacağım...

Mahalle kurgusudur. Cezaevinden yeni çıkmış Koray`ın ve Gülbahar`ın imkansız aşkı.

Vatan hainleri tarafından kaçırılıp aylarca tutsak edilen bir kadın. Görevinde başarılı, vatanı için canını feda etmeye hazır bir Türk askeri. Ve onların geçmişlerinden beri verdiği zorlu hayat mücadelesine eklenen tutkulu bir aşk hikayesi. *** Gözlerini elindeki silahtan bana doğru çevirdi yanıma gelip elimi avcunun içine aldı.Bakışları etrafı tarayıp yeniden gözlerimi bulduğunda ciğerlerine derin bir nefes çekti ve yürümeye başlarken gözlerini hedefine kitlenmiş gibi ileriye doğru çevirdi. Sözleri tüm bedenimi titreticek kadar anlamlıydı. "Eğer bir gün yanıp kül olursan, küllerinden yeniden doğ," dedi. Beni yakabilecek tek ateş onun ölümüydü ve o beni yakarsa kül olacağımın farkındaydım ama yeniden doğabilecek de güce sahip olmazdım. Diğer elimdeki silahı daha sıkı kavrarken yutkundum, bakışları beni bulduğunda ela gözlerim kahverengi gözlerine karışmak istercesine bir süre oyalandı. Ardından gözlerimi önüme çevirdim. Onun hâlâ bana baktığını hissediyordum. Ve sözlerim kalbini delmek istercesine dudaklarımın arasından firar etti. "Eğer bir gün yanıp kül olursam, küllerim sana savrulsun," dedim ve arkamızdan, yanan evin patlama sesi duyuldu. ***

Lisede tanışmış on iki gencin arasında birbirlerini ilkokuldan beridir tanıyan Sevde ile Baran da vardır. Bu on iki arkadaş büyür ve hepsi beraber okudukları lisede öğretmen olur. Bu on iki arkadaşın kimisi evlenmiş, kimisi birini bekliyordu. Liseye Sevde`nin gelmesiyle birlikte ekip tamamlanır. Bir süre herkes mutlu mesutken ortalığı karıştıracak kişiler gelir. Baran ile Sevde birbirlerine kavuşabilecekleri mi? Bu durumlarda ne yapacaklar? "Uraz`ın şiiri Feride`ydi, Süleyman`ın şiiri Hatice. Benim şiirim ise Sevde`ydi, bir türlü okuyamadığım şiirimdi." Baran Atmaca "Biz bu lisede tanışmış on iki arkadaş. Bu lisede ağladık biz, bu lisede güldük. Birbirimizin acısına, derdine burada ortak olmuş;birbirimizi desteklemiştik. Biz bu lisede sevmiş, bu lisede bu lisede tanışmıştık sevmek duygusuyla. Biz bu lisede her şeyi öğrenmiş on iki arkadaş, şimdi burada öğrendiklerimizi öğretmeye geldik!" Sevde Öztürk