Yaratılan cinlerden biri olan Azazil, ilahi hakikate en yakın duranlardan biriydi. Bir zamanlar “ışığın hizmetkârı”, makam sahibi ve sözle yeminliydi. Fakat verilen bir söz, gururla birleştiğinde; merhametin içindeki kibir, iman görüntüsündeki haset… onu yavaşça İblis makamından laine düşürdü. Ve düşüşü, yalnızca bir varlığın değil; iyilik ile kötülüğün, kader ile iradenin, merhamet ile fesadın yeryüzündeki savaşını başlattı. ARŞ’IN KATİPLERİ, şeytanın ortaya çıkışını anlatan basit bir hikâye değildir. Bu roman; ✔ kötülüğün doğduğu anı değil, ✔ iyiliğin ne zaman gevşediğini, ✔ merhametin sınırını unuttuğunda nasıl zarara dönüştüğünü, ✔ insanın iyilik uğruna bile kendi içinde nasıl savrulduğunu sorgular. Her bölümde, insan ve cinlerin kaderi iç içe geçerken okur; kaybettiği değerleri, koruyamadığı sınırları, affın içindeki zehri ve fedakârlığın ağırlığını kendi iç dünyasında yeniden tartar. Sürreal anlatım ile gerçek dünyanın acımasız doğruları; mitolojik sahneler ile modern insanın psikolojisi; epik savaşlar ile içsel yüzleşmeler yan yana durur. Bu kitap: — Kimseye öğüt veren bir kutsal kitap gibi değildir… — Ama her satırı, insanın içindeki karanlıkla yüzleşmesine kapı açar. Çünkü kötülük çoğu zaman dışarıdan gelmez; iyiliğin zayıfladığı bir anda içimizden doğar. ARŞ’IN KATİPLERİ, büyük savaşların gölgesinde aslında tek bir savaşı anlatır: İnsanın kendi içindeki savaşı. Ve okura şu soruyu fısıldar: “Işığın yanında durmak mı istiyorsun, yoksa gölgenin büyümesine sessiz mi kalacaksın?”

Kristal Çatlağın Gölgesi Cemiyetin en ışıltılı davetlerinde Victoria Screet, kusursuz bir kristal gibi parlar… Ama herkesin hayranlıkla baktığı o parıltının altında derin, karanlık bir çatlak saklıdır. Mafya dünyasının acımasız liderlerinden Lazar Screet’in göz kamaştırıcı karısı olarak tanınsa da, Victoria’nın gerçeği yalnızca kendisine aittir: gösterişli elbiselerin, pahalı mücevherlerin ve kusursuz tebessümlerin ardında, kırılmak üzere olan bir kadın durmaktadır. Lazar’ın şiddeti, baskısı ve kontrolü, onu sessiz bir gölgenin içine hapsetmiştir. Cemiyet, bu çiftin ihtişamına imrenirken… Gizli bir bakış hepsini yerle bir etmeye hazırdır. Mafyanın gözde bekarı, karanlık centilmen David Emeterio, Victoria’ya dokunamadığı bir yıldız gibi bakarken kendi içindeki tehlikeyle savaşır. Onun ilgisi bir sır, yoğurduğu istek ise bir lanet gibidir. Victoria ise bu ilgiyi fark etmeyecek kadar yaralıdır… ta ki kader onları aynı gölgenin içine çekene kadar. Ve bir gece… Kristalin içindeki çatlak, Victoria’nın eline geçen yasak belgelerle birlikte ölümcül bir yarığa dönüşür. Bu çatlak artık sadece bir kusur değil; ihanetin, intikamın ve özgürlüğün kapısıdır. Victoria, bir kristalin kırılmasını andıran sessiz bir isyanla kendi kaderini yeniden yazar. Ama her kırığın bir gölgesi vardır… Ve o gölge, hem bir erkeğin aşkını hem de başka bir erkeğin öfkesini beraberinde getirir. “Her parlak yüzeyin ardında bir karanlık saklanır. Ve bazen, o karanlık seni kurtarır.” ---

Diana Keser`in hayatı, baştan sona kurgulanmış bir yalandı. Sicilya`nın en güçlü mafya ailesi Aslanlar`ın varisi Demir Aslan ile zorla evlendirildiğinde, tek bir amacı vardı: Michael`ın intikamını almak ve Keser ailesinin onurunu temizlemek. Kırmızı geceliğiyle Demir`in yatağına giren Diana, Michael`ın gölgesini silmek zorundaydı. Demir`e duyduğu nefret ve arzu arasında sıkışıp kalmışken, her anı stratejik bir hamleden ibaretti. Ancak Milano`dan gelen bir sır, Diana`nın inandığı her şeyi paramparça etti: Michael`ın abisi Richard masumdu. Diana`nın annesi Matilda`nın katili, kendi babası Ali Keser`di. Ve Demir, bu korkunç gerçeği Diana`yı korumak adına saklayarak en büyük ihaneti yapmıştı. Artık savaşın kuralları değişti. Diana, intikam rotasını Demir`den ve onun manipülatif babası Alparslan Aslan`dan çevirip, Chicago`daki babası Ali Keser`e yöneltti. Diana, Demir`in yatağında ihanetin bedelini öderken, iki imparatorluğun gücünü de sinsice ele geçirdi. Şimdi, o, Chicago`nun ıssız bir arazisinde, annesinin katili olan babası, onu kullanan kayınpederi Alparslan, yalan söyleyen kocası Demir ve hayatta kalan eski aşkı Michael ile karşı karşıya. Güç, intikam ve aşk üçgeninde sıkışan Diana, kime güvenecek? Bu savaş, sadece kurşunlarla değil, yasal belgelerle ve en keskin ihanetlerle kazanılacak. Diana, iki imparatorluğu da dize getirdi ama kalbi iki adam arasında kaldı. "İnsan gerçekten en büyük darbeyi, sevdiklerinden görürmüş." Final Seçim Kimin Olacak? Diana, her şeye rağmen yalan söyleyerek kendisini korumaya çalışan kocası ve yeni ortağı Demir’e mi dönecek? Yoksa kalbinin ait olduğu, uğruna ölmeyi göze aldığı Michael’a mı dönecek? Şimdi okumaya başla ve bu sırların içinde kaybol! 🔥

🤍🌑 "Adalet bazen hakla bazen kanla yazılır." ... "O avukat sendin." dedi, maskesinin altından bakarak. Evet, en başından beri bendim. "Sende o hakimsin, dimi?" dedim, maskemin altından. ... Yolda yürürken, markette alışveriş yaparken, arabada, trafikte, tatilde... insanları her yerde görürüz, değil mi? Peki bu insanları ne kadar tanırız? Gündüz güneşinde adliyede adaleti sağlamakla yükümlü iki insan, gece ay yükseldiğinde karanlık işlere bulaşan iki kişi. Avukat Liana Lazavera. Hakim Hadeon Sokolov. Tanrıça. Ölüm meleği. Beyazın içinde gizlenen karanlık, en parlak yüzlerin ardında saklanır. Ve o karanlık seni içine çekmek için bekler... ... KİTABIN TÜM HAKLARI BANA AİTTİR. ÇALINMASI HALİNDE GEREKLİ YERLERE BAŞVURULACAKTIR!

Bazen yazdığın bir hikâye… Aslında senin hikâyendir. O, sıradan bir fantastik-korku yazarı gibi görünüyordu. Kâbuslarla örülü hikayeler yazıyor, kaleminden karanlıklar doğuruyordu. Ama hiçbir zaman farkında değildi: Yazdığı hiçbir şey hayal ürünü değildi. O, aslında düşmüş bir ırkın kanatlı, lanetli mirasıydı. Unutulmuş bir kaderin içinde, insan formunda yetişmişti. Ve her yazdığı satır, başka bir diyardaki gerçek bir acıyı, ihaneti, kanı çağırıyordu. Ta ki… son romanını yazana dek. Son kitabının finalinde, baş karakterine tarifsiz bir trajedi yaşattı. Ruhunu paramparça edecek bir ölüm yazdı, ve tam o anda, gerçeklik çatladı. Kaleminden doğan evren onu içine çekti. Ve yazar, kendini kendi yarattığı dünyada buldu… Üstelik bir lanetin bedeninde: Yazdığı erkek baş karakterin katilinde. Artık yazgı tersine dönmüştü. Bir zamanlar kalemle yarattığı kahraman, şimdi karşısındayım, ve onu öldürmüştü. Öfkeliydi, Ona karşı. Kendine karşı. Kendi ölümüne karşı. Yazar, bu evrende kendi kurduğu cehennemi yaşadı. Ve sonunda tekrar öldü. Ama hikâye orada bitmiyordu. İkisi de farklı bedenlerde, başka bir dünyada yeniden doğdular. Geçmiş sisliydi. Ama kalplerde bir iz vardı. Aşkla başlayan bu yolculuk, nefretle dövülen bir aşka evrilecekti. Bazen kader, mürekkep değil kanla yazılır. Ve en karanlık hikâyeler… en derin bağların doğumudur.

Yitip, giden canlar. Akıp, Albayrağı süsleyen kanlar... Yıllar önce aileleriyle beraber şehadet şerbetini içen bir tim. Göktürk timi. Çevirdik sayfaları. Geldik bugüne. Tim Göktürk. Abilerini, ablalarının izinde. Onların savaştıkları ile savaşmak için kuruldu. Operasyon adı: Bozkurt. Kurtuluşun destanı. Bu sefer masal değil kanla yazılacak olan bir gerçek. Bir operasyon hangi gerçekleri ortaya çıkarabilirdi? Tim Göktürk`ün ilk baskını kafalarında ki soru işaretlerini arttırmıştı. Gizem DALKILIÇ. Göz renginin huzurlu yeşili vardı. Vardı ama gözlerinde huzur yoktu. Güneşin parlak sarı rengini taşıyordu saçlarının her bir tutamında. Ama hayatında ışık namına bir şey yoktu. İstediği tek şey ölmekti. Çünkü kendi masumiyetinin yükü omuzlarına ağır geliyordu. Bu tamamıyla timin görevini anlatan bir yazım değil. Bir kız çocuğunun kurtuluşunu yazacak bir destan.

Mafya kurgudur. Aşk, işkence ve argo kelimeler bulunur.

“Gözlerinin karanlığı, geceden daha derindi. Benim masumiyetimle onun günahları bir araya geldiğinde, ortaya çıkan tek şey bir yıkımdı .Ve bu yıkımın ortasında ben vardım...” Doğunun kurallarıyla , Batının karanlık sokakları kesiştiğinde; aşk kanlı bir savaşa mı dönüşecek, yoksa kalplerdeki tek sığınak mı olacak? Aşkın en derin yaralarıyla birlikte, ihanetin gölgesi, tutkunun ateşi ve masumiyetle günah arasında sıkışıp kalmış ruhların hikâyesi...

"Maskenin içine senin kimliğini belirten bir kod işleyecek o adam." dedi Köse ama Sara onu dinlemiyordu sanki. Yalnızca karşısındaki duvara bakıyordu. Köse onun ilgisini çeken yazıya baktı. "Korkunç gelecek biliyorum ama bu yazı gerçek kanla yazıldı." Sara ürperdi. "Kimin kanıyla?" "Çok fazla insanın kanı." Bu yazıyı gördüğü ilk anı anımsayarak kısık bir sesle fısıldadı kutsal cümleyi. "Her yüz maske takar." "Bu ne demek?" Köse dudaklarında bir gülümsemeyle ona döndü. "Görmedin mi Sara?" dedi onun saçını okşarken. "Her yüz maske takıyordu."

KARA KANUN – Kitabın Konusu Lara, geçmişin acısıyla büyümüş, hayatta kalmayı gözlem ve zekâyla öğrenmiş genç bir kadındır. Şehrin karanlık sokaklarında, güçlü ve tehlikeli isimlerle karşılaşır. Yanlış anlaşılmalar, hesaplanmış hamleler ve tehlikeli ilişkiler onun sınırlarını zorlar. “Kara Kanun”, suç, ihanet ve hayatta kalmanın keskin kurallarını anlatan nefes kesici bir mafya öyküsüdür.

Çete liderinin, öldürmek üzere yanlış kızı kaçırmasıyla başlayan ve herkesin kaderinin değişiminin hikayesi...

Sen mi karanlığın içindesin? Yoksa karanlık mı senin içinde?

Adal kelimelerin kadınıydı. Yazmak onun nefesiydi, ta ki bir dostun ölümü o nefesi kesene kadar. O günden sonra her sayfa bir mezara, her cümle bir ağıta dönüştü. Kelimeler ondan kaçtı; o ise bu kez yakalamaya bile çalışmadı. Günden güne sessizleşti. O sessizlik sadece kelimeleri değil, Adal’ın içindeki kadını da susturuyordu. Bir gün, o sessizliğin labirentine biri girdi. Alaz Merih Karan. Sıradan olmanın yanından bile geçemeyecek bir psikologdu Alaz. Sözleri sadece insan zihninin kapılarını açmıyor, aynı zamanda ruhun en karanlık dehlizlerini de aralıyordu. O kapıların ardında insanın değil, uyanışın sesi yankılanıyordu. Adal, Alaz’ın karanlığına çekildikçe bir dünyanın değil, kendi doğasının kapısını aralıyordu. Ve Alaz, o labirente girdiğinde yalnızca Adal’ı değil, kadim bir sırrı da uyandıracaktı. Sahra’nın Kliniği. Orada Tanrı’nın unuttuğu kadınlar nefes alıyordu. Hava, geçmişle bugünün arasına sıkışmış dualar kadar ağırdı. Hepsi bir hikâyenin, bir lanetin ve bir devrimin parçasıydı. Adal’ın dostunun ölümüyle çıktığı bu yol, onu insanlığın unutulmuş köklerine, ateşin efendisine ve yılanların diline götürdü. Orada öğrendi: Kadın yasla değil, ateşle arınır. Bu sadece bir kadının değil, bütün kadınların uyanışının hikayesidir. Adal’ın doğumu sancılı, uyanışı unutulmaz olacaktı. Ve o gece, hiçbir dua işe yaramayacaktı. Dolunay yükseldiğinde, tüm dünya tek bir cümleyi hatırlayacaktı: “Yılanları Uyandır.”

Ayliz gözlerini açtığında Barlas’ı tanımıyordu… Ama kalbi tanıyordu. Adını hatırlamayan bir kadının, bir adamın kokusuyla titremesi… Dokunuşuna nefesi kesilmesi… Onu görür görmez içindeki o tuhaf “tamamlanma hissi”— mantıklı değildi. Barlas ise her şeyi biliyor gibi bakıyor, ama hiçbir şey söylemiyordu. Ayliz her “Biz kimdik?” dediğinde Barlas sadece gülümsüyordu: “Önemli olan… yanımdasın.” Ama bazı geceler Barlas’ın fısıltılarını duyuyordu: “Henüz hatırlamıyor.” Ayliz kaçtıkça Barlas’ın koluna çekildi, Barlas sustukça Ayliz’in kalbi bağlandı. Ve Ayliz fark etti: Bilmediği bir geçmiş, Barlas’a her dokunduğunda bedeninde kıvılcım oluyor; anlam veremediği bir sıcaklık kabarıyordu. Sanki Barlas bir zamanlar ona “ev” olmuştu. Sanki ruhu, onunkini daha önce bulmuştu. Sanki unuttuğu bir söz, hâlâ göğsünde atıyordu. Ama anılar geri döndükçe… Ayliz’in hissettiği aşk kadar güçlü başka bir şey daha vardı: Karanlık. Geceleri gözlerinin önüne gelen yabancı ışıklar… Fısıltılar… Ve bir çocuğun çığlığı. Ayliz her “Bu neydi?” dediğinde Barlas’ın yüzü biraz daha soluyor, gözlerindeki o korku biraz daha büyüyordu. Sanki Ayliz hatırlarsa… sadece kalbi değil, kaderi de değişecekti. Belki de unutmak, bir korunmaydı. Belki de aşk, en tehlikeli hafızaydı. Belki de Ayliz ve Barlas’ın hikâyesi… çoktan yarım kalmış bir yerden yeniden başlıyordu. Ve tek bir gerçek vardı: Ayliz, Barlas’tan uzaklaştıkça nefes alamıyordu. Barlas’a yaklaştıkça ise… gölgeler uyanıyordu.

Kadınların yok edilmeye başlandığı bir dünya burası. Masallar yok, acı var. 30 yıl önce kadınlar tek tek öldürüldüğünde küçükken onu kurtaran, gündüz bile gölge oluşturabilen gizemli bir örgüt tarafından bir seri katile dönüştürüldü. Lakabı Tenebris oldu. Görevlerinden birinde yolları bir adamla kesişdi. Düşmanlıkla başlayan ilişkileri zamanla aynı safta yer almalarıyla değişti fakat Tenebris aşkın düşmanca olduğunun farkındaydı. En büyük örneği öz annesinde görmüştü. Amacı kadınları tekrar hayata kazandırmak ve kız çocuklarının öldürüldüğü bu sisteme son vermek olan Tenebris, her kadının içinde umutla, sabırla yaşamayı dilediği bir aşka sahip olacağını nereden bilebilirdi? ... Bu hikayede geçen olay, kişi, yer ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup hikaye tamamen ütopik bir dünyada geçer.

O, Karasoy imparatorluğunun gömdüğü kızdı lakin ölü olarak bilinen ama şimdi babası Şerif Karasoy`dan hem annesinin hem de ablasının intikamını almak için yetistirilen Yakut`un kusursuz intikam planı, yolunun tehlikeli, acımasız ve bir o kadar da çekici düşmanı Ejder`le kesişmesiyle alt üst olur.

Mürekkep, Kaderi Mühürler. Yeraltı dünyasının en asi dövme sanatçısı Aras, Konsey`in acımasız kurallarına karşı kaçar. Bileğindeki dövme, onu hem av hem de avcı yaparken, altın gözlü bir sır, onu karanlık tünellerde beklemektedir. Ya kuralı kabul edip Mühürleyici olacak, ya da bu şehirde kül olup kaybolacak. > Ne kaçış ne de pazarlık vardı. Sadece savaş…

Korku en büyük silahtır ve herkes bu silahı bir gün kendine sıkmak zorundadır. Çünkü ilkler her zaman korkuyu,korku acıyı acı ise hüsranlar çıkarır ortaya. "İlk darbe herzaman ilke atılır." "Zamanla ise o ilk hep çürük kalır" "Arkadaki ise sadece izleyici kalır" Normal bir hayatı olan Eliz Erber bir gün ansızın çiçek ve not alması ile hayatının düzeni yavaş yavaş değişmeye başlar ve ortaya yeni sırlar çıkmaya başlar ama çıkan sırlar,yaşanılan olaylar bazı duygulara engel olamaz . "Güneş yıldızlar görünsün diye batar. Karanlık ışığın olsun yolun hep aydınlık olsun yıldız çiçeği"

Bizim yaşadığımız, sıradan sandığımız bu dünyada… anlam verilemeyen, tüyler ürpertici olaylar yaşanmaya başlar. Karanlık Orman’da, bedenleri paramparça olmuş, üzerlerinde tuhaf ısırık izleri taşıyan insanlar art arda bulunur. Herkes panik içindedir. Uzmanlar, yetkililer ve halkın büyük bir kısmı, bunun doğaüstü bir varlık belki de bir vampir saldırısı olduğuna inanmaya başlar. Ancak toplum ikiye bölünür: Bazıları bunun gerçek olduğunu savunurken, bazıları da bunun geçen yıl yaşanan benzer olaylar gibi bir kurmaca, bir dikkat dağıtma planı olduğuna inanır. Onlara göre bu dehşet senaryosu, ülkede büyüyen kaosu perdelemek için hazırlanmış bir oyundur. Fakat insanlar gerçeğin tamamını bilmektedir. Çünkü ormanın içinde sadece dişler değil, pençeler de kol gezmektedir. Isırıklar sadece vampirlerden değil… Ay ışığında şekil değiştiren, kurt adamlardan da kalmıştır. Ve asıl gerçek... çok yakında, herkesin gözlerinin önünde ortaya çıkacaktır.

“Yeni bir ülkede, güçlü ailelerin gölgesinde olan Alya, sırlarla dolu bu dünyada kendi yolunu bulmak zorunda.”

Karanlığın ve sisin esiri olan Kuzey topraklarında güç Romanov ailesinin lanetlenen soyuna geçmişti. Artık güç Çar ailesinde değildi. Ülkede ve kıtada hakkında sayısız dedikodu olan lanetli Romanov ailesi, lanetini bir güç gibi kullanıyordu. Kuzey ile savaşa giren herkes lanetli Romanov ailesinin ne kadar güçlü olduğunu biliyordu ama bilmedikleri şey; güney topraklarından bir kızı anlaşmalı evlilik için neden istediğiydi. Hem de hanedan kanı taşıyan bir Paşa kızını.

Geçmişiyle geleceği arasına sıkışıp kalmış bir kadın. Rüya Kara. Hayır. Hayal Akdağ. O şimdi kararlı, güçlü bir kadındı. Yazgısını silmiş yeni bir kalem alıp sil baştan yazmıştı. Geçmişini silmiş ve intikam uğruna her şeyi yapabilecek kadar gözünü karartmıştı. Yıllarını vermişti bir intikam uğruna. Çocukluğunun faili için. Ama bu savaşta masum kalmaya yer yoktu. Ya Rüya, Hayal`i öldürecekti. Ya da Hayal, Rüya`nın masum ruhuna baskın gelecekti. Ya ölecekti ya öldürecekti. Rüya ölmeyi, Hayal öldürmeyi seçti. "Vedalar her zaman masallardaki gibi kötü sonlanmaz. Tam tersine her şeyin başlangıcı olur belki de..."

Yeraltının iki yüzü vardı: Biri karanlığın efendisi Gölge… Diğeri kanın sessiz hükmedicisi Kara Leydi… Veza… Kanla kurulan bir dengeydi. İhanet ise teraziyi bozan tek gerçek. Denge bozuldu. Artık herkes bedelini kanla ödeyecek

Aybüke üniversiteyi bitirip hemşire olmuştur.Aybüke geçmişini unutmaya çalışarak yaşamına devam etmeye çalışırken bir gün hastaneye yarasına pansuman yaptırmaya gelen Yaman,Aybüke`nin unutamadığı ve hala sevdiği eski sevgilisidir.Yaman`da Aybüke ile geçirdiği ayrı zamanların suçlusu olarak kendini görmektedir ve Aybükeyi görünce onu hala sevdiğini fark eder. Yaman her ne kadar Aybüke ile eskisi gibi olmayı istese de bir yandan da Aybükeyi karanlık geçmişine çekmek istememektedir. Aybüke`de ise bazen gururu aşkının önüne geçer ve artık ikisininde bir karar vermesi gerekir.

Öleceği güne kadar, hep savaşacaktı. O ölemezdi, ama öldürebilirdi. Kan için savaşacaktı. Karanlık yuvasıydı. Karanlık onun savaş zırhıydı. Karanlık ölürse, o da ölürdü... Karanlığı yaşatacağına yemin etmişti. Karanlığı yaşatacak, ölümü gösterecekti herkese. Angerona, ölümü tattıracaktı herkese. Lanetini herkese sürecekti. Bu dünyanın adaleti Angerona`ydı. Angerona, dünyaya adaleti getirecek. Kötülere lanetini sürecek, karanlığı büyütecekti. En sonunda adı ölüm ile anılacak. Bu dünyadan kıyamet olarak geçecekti. Angerona, tahta karanlığın meleği olarak geçecekti. Ares, öldü. Angerona, lanetlendi. Dünya yıkıldı. Herkes öldü. Dünyayı ayakta tutanlar lanetlendi. Bu lanet bir ömür sürecekti. Lanetin bittiği gün, Angerona tekrar dünyaya hükmedecekti. Kızıllığın içindeki ölüm, karanlığın içindeki mezar; lanetli kadın, Valeria His.