"Şakağından öptüğümden beri çok dincim." Gülümsedim büyükçe. "O günden sonra kurşun yedin, hatırlatırım." "Buna rağmen çok dincim." dedi Yavuz. "Pozitif enerji mi verdim?" diye sordum. "Vallahi yaptın bir şeyler." diyen Yavuz bu kez izin almadan yaklaştı şakağıma. Önce ellerimi kavradı. Gülümsedi. Gülümsemesiyle öptü şakağımdan. Geri çekilmek istemedi... "Yavuz?" dedim büyük bir endiş hâlinde. "Bir gören olacak." "Olsun." dedi Yavuz azıcık geri çekilip. "Olmasın." dedim net bir dille. Dinlemedi Yavuz. Bir kez daha yaklaştı şakağıma. Bir öpücük daha bıraktı. Öpücüğü o kadar masumdu ki... Tıpkı yeni açmış bir çiçeğin yaprağına düşen ilk sabah çiyi gibiydi. Hafif, neredeyse hissedilmez. Ama aynı zamanda, o çiçeğin özünü barındırıyordu. İşte o masumiyetin ardında, bir volkanın derinlerindeki lav gibi, sabırla bekleyen bir arzu da vardı. Dudakları şakağıma değdiğinde yayılan sıcaklık, tenimi yakıp kavurmasa da, ruhumu derinden titretiyordu. Gözlerini kapattığını hissettim. Kirpiklerinin hafifçe şakağıma dokunuşu, fısıltıyla söylenen bir sır gibiydi. O an, zaman durdu. Etrafımızdaki tüm sesler kayboldu. Ne kuş sesi ne dışarıdaki hastaların sesi... Sadece onun nefesinin sıcaklığı ve dudaklarının tenime bıraktığı o tarifsiz his vardı. İçimde yeşeren karmaşık duygularla, ne yapacağımı bilemez bir halde kaldım. Kalbim, bu beklenmedik yakınlığın etkisiyle hızlanırken, zihnimde bin bir soru yankılanıyordu. "Nazelif?" dedi Yavuz sol şakağıma öpücük bırakıp. "Çok güzelsin." "Yavuz?" dedim kısık çıkan sesimle. Sağ şakağımdan öptü Yavuz. "Çok özelsin." . . Asker & Doktor"

Taş gibi adam Taş gibi adamdı az konuşandı Çok enteresandı yandı, yandı... sonunda kafayı sıyırmıştım gülerek şiiri söylemeye devam ettiğimde karşımdaki adamın sabrını sınıyordum resmen - güzelim sakinleşmeye çalışıyorum ama sen sürekli sınırlarımda dolaşıyorsun - işaret parmağımla kendimi göstererek ben mi dedim - evet sen güzelim sinirlenmiştim bir tek senin sınırların mı var korkusavar benim de sınırlarım , kırmızı çizgilerim var sen onları ihlal edebiliyorsun ben artık sınırlarında olmak istemiyorum senin kalbinde olma... cümlenin devamını getirmeye cesaretim yoktu her neyse saçmaladım işte. yüzümde saklayamdığım kırgınlıkla baktım gözlerine keşke ikimizinde ortak sınırları olsa kesişim kümesi gibi.. korkut yüzüme uzun uzun bakıp iç geçirdi yanıma yaklaştı kulağıma fısıldadığı cümleler yüzünden vücudum sanki yaşam fonkiyonlarını yitirmişti - sınırlarımı yavaş yavaş yok ettiğinin farkında bile değilsin beni kendi sınırlarının içine aldın kardelen çiçeğim. belki de sana sınırsızım . not - -

Arabayı hiç bilmediğim bir araya soktuktan sonra durdurmuş kemerimi çözüp yönümü ona* çevirmiştim. Neden durduğumuzu bilmiyordu, birazdan öğrenecekti. Titreyen ellerimi dizinin üzerinde duran ellerine uzatıp kavradığım an vücudunun kaskatı kesilmesine sebep olan o cümleyi kurdum. "Benimle evlenir misin?" "NE?!?!" O* kendine gelince şokla bağırdı. Neden bağırdığını ilk başta anlamadım. Benimle sevgili olmak istemiyor muydu? "SENİNLE EVLENİR MİYİM?" Bağırma sırası bana geçti. "NE?! NE EVLENMESİ?" "SEN DEDİN!" "NE DEDİM!" "BENİMLE EVLENİR MİSİN DEDİN!" "SENİNLE EVLENİR MİYİM?!" "ZÜMRA SİKTİN ATTIN BİLDİĞİM HER ŞEYİ YAVRUM!" "BAĞIRMA BANA!" Bunu ona avaz avaz bağırırken söylemem trajikomikti. O* derin bir nefes alıp, "Tamam," dedi. "tamam, sakinim. Evet evet, sakinim. Şimdi az önce sorduğun soruyu tekrar et yavrum, hadi." Boğazımı temizleyip istediğini ona verdim. Daha sonra halimize gülecektim. "Benimle sevgili olur musun?" An itibariyle yanan yanaklarımı görmezden gelip kaçırmak istediğim bakışlarımı zorla gözlerinde tutmaya çalışıyordum. O* ağzı açık ayran budalası gibi bana bakarken ellerini cimdikledim. Beklemeye sabrım yoktu. "Cevap versene be adam! Evet mi yoksa hayır mı?" •∆• Benimkiler delirmiş hehehe O* yazılan kısımda adamımızın adı yazıyor normalde spoi yememeniz için değiştirdim ^^

Liva: “Ben hiç rüya görmedim. Gökyüzü bana hep sessiz kaldı. Ama sen… Sen geldiğinde, içimde unuttuğum bir şey uyandı. Sanki çok önceden tanıdığım bir hüznü, gözlerinde yeniden buldum.” Ereniel: "Rüyaları korumakla görevliydim. Ama kendi rüyamı koruyamadım. Kanatlarım kırıldığında, sadece gökyüzüm değil… Kalbim de sustu. Ta ki seni görene dek. Liva, sen rüyasız doğdun belki… Ama benim en eski düşümsün.” Rüyaların küle döndüğü bir dünyada, iki yalnız ruh bir araya gelir. Biri geçmişin yüküyle, diğeri bilinmeyen bir kaderle sınanırken; ay ışığı, unutulmuş bir bağın üzerini aydınlatır. Ay Altında Kırık Kanatlar Zamanı aşan bir bağın, kayıp rüyaların ve kaderle savaşan iki yüreğin hikâyesi.

"Özgürlük bazen bir maskenin arkasında başlar" Ama maske takılıyken işler ne kadar karışabilir? Bir kölenin hanımı ile yer değiştirmesi, Bir kızın özgürlük mücadelesi, dışarıya açılan duyguları... ..... Burada hapis kaldığınız süre boyunca insan yerine konulmazsınız. Buradaki çocukların kaderi çoktan bellidir. ...... —"Sen o kızsın?" Sesi emin olmak ister gibiydi ama zaten emindi de. Sıha başını hafifçe eğdi. —"Ben Elira Sıha. Kasaba kurumundan Huben Eyaleti adına alındım." ............... " O kapıların anahtarını sana vermeyi teklif ediyorum.”.... ........ Kapak tasarımında chatGpt`den yardım alınmıştır.

Bir Bedel Meselesi

Bu mektup, adını bilmediğim ama ruhumun bir yerinde çoktan tanıdığı bir kadının suskun çığlığıydı. Onu tanımadığımı sandığım her an, aslında içimde bir yerin ona hep açık olduğunu fark ettim. Mektupta ne bir geçmişin izleri vardı, ne de geleceğe dair vaatler. Sadece saf bir bağlılık... Tanımsız, ama gerçek. Acısı, içimde yankılanan tanıdık bir melodi gibiydi. Belki de bazı insanlar, hayatımıza isimleriyle değil, hissettirdikleriyle girerler. Ve bazı mektuplar, bir insanın varlığını anlatmak için yeterince güçlüdür; adı anılmasa bile.

Zalimler ve Masumlar, Aksaray`da yaşayan köklü, saygın ve toplumda önemli bir yere sahip bir ailenin genç yakışıklı erkek evladının, kendisinin hiç tanımadığı ancak ailesinin büyüklerinin yakından tanıdığı, zengin ve prestijli bir ailenin sorunlu, psikolojik sıkıntılarla boğuşan genç ve güzel kızıyla evlenerek İstanbul’a damat gitmesini ve burada karşılaştığı çarpıcı olayları konu alıyor. Bu romantik gerilim; gelenek, baskı, aile sırları ve içsel çatışmalarla örülü bir yolculuğu anlatırken, aşkın, sabrın ve insan ruhunun sınırlarını da sorguluyor.

Aşk, tesadüfleri mi sever, yoksa tesadüflerden mi doğar? İki insanın yolları yeniden kesiştiğinde, bu sadece bir rastlantı mı, yoksa kaderin ince bir oyunu mu? Kırgınlıklarla, yarım kalmış hikâyelerle yol alan iki ruh, kendini bir anda aşkın ortasında bulur. Korkularından kaçarken, aslında hep aşkın kanatlarına sığınıyor olabilirler mi? Bu kitap, geçmişin izleriyle şekillenen ve kaçışın bile aşkın çıkmaz sokaklarında son bulduğu bir hikâyeyi anlatıyor.

Eğer birinin gözyaşları kalbinize akıyorsa ondan gidemezsiniz..."     "Zemheriydi onun adı. Kaderimize yazılan yolun bekçisi... Bizi zorlu sınavlardan geçiren bazen savurup atan bazen de birbirimize kenetleyen zemheriydi..." Her seçim bir vazgeçiş değil miydi zaten? Her yol ayrımı bir son, Her yol ayrımı yeni bir yön değil miydi? Bizim seçimlerimizdi yol ayrımlarımız. Seçim yaptık. Kazandık sandık ama aslında kaybettik. En çok da kendimizi... *** Sevdiğiniz ölseydi siz yaşar mıydınız? Gavina, yaşarken ölmeyi seçti. Kaybettiği sadece sevdiği değildi. onunla birlikte kendini de kaybetti. Bir yol ayrımında buldu onu Toprak. Her şeye rağmen vazgeçmesin istedi. Nerden bilebilirdi ki onun için her şeyden vazgeçeceğini... Bir yol ayrımında tanıdı onu. Yıllar sonra buldu o kokuyu. Yağmur sonrasındaki toprak kokusu gibi... *** Bazen bir insanı bulmak, kendini kaybetmeyi göze almaktır… Toprak kokusu gibi siner yüreğe... Derin, sarsıcı ve suskun… Bazı izler silinmez, bazı aşklar anlatılmaz sadece yaşanır, sessizce. ©Tüm Haklar: Gavina TOMRİS © Tüm Hakları Saklıdır. Şiirler Şahsıma aittir.

"Esir düştüm karanlıklara, firar edesim var uçsuz bucaksız aydınlıklara..." Buğra ve Hüveyda`nın bu yolculuğuna sizlerde şahit olmak istiyorsanız, buyrun efenim. ;)

Kitap +18 yaş ve üzeri okurlar için uygundur. Kızıl Kardelen devam kitabıdır.

Bir insan herkesten ve her şeyden kaçabilirdi, kaderi hariç. Kader, insanın kaçamayacağı tek gerçekti. Beren, Aren`in dönüşüyle yüzleşirken, kaderin ne kadar kaçınılmaz olduğunu derinden hissediyordu. Aren`in gözlerinde gördüğü tanıdık bir parıltı, onu hala sevdiği adamın geri döndüğüne inandırıyordu, ama içindeki bir his, gerçeğin bambaşka olduğunu fısıldıyordu. O gece, İtalya`nın karanlık sokaklarında yankılanan siren sesleri, her şeyi değiştirmişti ve artık dönüşü olmayan bir yoldaydılar.

Capella Geldwin, Singard Krallığı’nın köklü ve güçlü bir ailesinin genç üyesidir. Ancak o, ailesinin gölgesinde yaşamaktansa kendi ismini ve kaderini şekillendirmek istemektedir. Bu yüzden, krallığın en prestijli akademisine katılarak savaş sanatları, büyü ve strateji eğitimi almaya başlar. Capella`nın en büyük amacı, sadece soyadıyla değil, kendi yetenekleri ve zekasıyla tanınmaktır. Ancak bu amacı onu hiç ummadığı noktalara götürecektir.

"Biliyor musun? Ben hep gökyüzünde yaşamak istemişimdir." ... "Gökyüzü benim evim Ahu. Senin yaşamak istediğin yer, benimse bakmak için ölüp bittiğim o gözlerin benim evim." Kapak tasarımı tamamen bana aittir. Kitabımın herhangi bir kısmı alıntı yapılamaz, kopyalanamaz. Yayınladığım ilk kitap olacak bir şansınızı alırım :))

Lisa son sınıf olan selinin 1 arkadaşı vardı.Taki ilk okul arkadaşı gelene kadar.Üniver sitede bir ev tutan Selin ve Zehra yı neler bekliyor olacak. Yeni bölümler gecike bilir ama atacağım Umarım beğenirsiniz. Bu kitap bitince yeni bir kitap yazmayı düşünüyorum oda bu kitabın devamı olacak

Leydi Eliza`nın hizmetlisi Cara`nım hayatını anlatıyor. Her şey Eliza`nın istemediği birisi ile evlendirelicek olması ile başlıyordu. Hizmetli Cara Prensesi için her şeyi göze alıp bir plan yapmıştı. Düğün de Prensesi kurtarıp, kendi hayatını esir etmişti. Bakalım Hizmetli Cara yeni hayatında neler yapacaktı. Ne gibi zorluklar yaşayacaktı.

Gece , her zaman olduğu gibi karanlıkla sarhoştu. Ay , gökyüzünde silik bir iz bırakmıştı , yıldızlar ise sanki birer hüzün bulutu gibi kaybolmuştu. Karaca , gölgelerin içinde bir hayalet gibi ilerlerken , karanlık ona sahip olmuş gibiydi.. Tüm kasaba , adını bile duymadan , korku ve efsanelerle çevrilmişti ; ama karaca korkunun ta kendisiydi. Onun adı , geceyi andıran bir gizemle yankılanıyordu. " İçindeki karanlık seni korkutmasın ; çünkü en büyük gücün , ona hükümettiğin anda doğar. "

Onlar yoktu. Hiçbir kayıtta isimleri geçmezdi. Öldüklerinde mezar taşı bile olmayacaktı. Ama savaşıyorlardı. Ve kazanmaktan başka seçenekleri yoktu. Devletin en karanlık köşelerinde yetiştirilen, varlığı inkâr edilen özel bir tim… Gölge Timi Emir aldıkları sürece nefes alabiliyor, görev tamamlandığında ise yeniden yok oluyorlardı. Ne madalyaları vardı ne de anıları. Ancak bu kez karşılarında sıradan bir düşman yoktu. Bir oyun oynanıyordu. Bilinmeyen bir güç , devletin bile ötesinde bir el, sahneyi kontrol ediyordu. Ve Gölge Timi , bu kez av değil , avcı olmak zorundaydı. Gerçek kimin elindeydi ? Kim dost , kim düşman bilinmezken, görünmeyen savaşın en ölümcül askerleri , var olmayan bir sırrı ortaya çıkarmaya hazırlanıyordu. Ama asıl soru şuydu… Eğer hiç var olmadılarsa , onları kim öldürmeye çalışıyordu ?

Üşüdüm. Üşümemi sağlayan hava değildi, sevgisizlikti. Ölümüne sevilmeyen bir insanın kalbini hiçbir söz ısıtamazdı. Kalp ısınmazsa hiçbir yer ısınamazdı. Gözümden bir damla yaş aktı yere; çiçeği büyüttü. Sevgisizliğin yağmuru yağdı üstüme; içimdeki çocuğu büyüttü. Sevilmeyi bekleyen her kadın, içindeki çocuğu bilmeden büyütür. Artık insanların ona `yanımda çocuklaşıyorsun` deme gibi bir şansı kalmamıştır. Zaten bunu söyleyen insan büyütmemiş midir, o kişinin içindeki çocuğu sevgisizlikle? *** Ailesinin onu evlatlıktan reddetmesi ile gidecek hiçbir yeri olmayan İl, son çare olarak en yakın arkadaşının evine gider. Orada da sıkıntılar peşini bırakmazken; en yakın arkadaşının yazlığına gitmeyi karar alır. Yeni insanlarla tanışmaya başlar ama bir şeyler ters gidiyordur. Kafasını dinlemek için çıktığı bu yolda, kafası daha da karışmıştır. Unutmayın ki; Dünyanın fazla zamanı yok.

"Öldürsene Beni" Bazen yaşamak, ölmeyi dilemekten daha ağırdır. Bir mesajla başladı her şey. Bir kadın, yaşamakla ölmek arasında sıkıştı. Bir adam, ölümü sunarken yaşamayı öğretmek istedi. Herkese ölüm kokarken kadına yaşam olmak istedi. Peki bu istek gerçekleşecek mi? Bade ve Kılıç. Bu ölüm kokan hayata doğan iki insan. Hayatları, ölüme yalnızca bir nefes uzaklıkta. Oyunların ve entrikaların ortasında, her adım zehirle çizilmiş. Bu oyunda sağ kalmak istiyorsan... sen de oynayacaksın. Unutma kızım, bazen yaşamak için önce yanman gerekir. Bade Araz, yanan kelebek. Göz göre göre yakılan bir kalbin isyanı. Unutma kelebeğin her kanat çırpışı ölüme bir adım daha yaklaşması Kılıç Alpacı, ölüm kokan adam. Elleri ölüm kokan adam yaşatır mı kelebeği Cehennemde geçen bir masalın başrolündeki adam size ateşten başka ne vaadebilir ki? Zehirle mühürlenmiş bir öpücük, kanla yazılmış sadakatler ve yanmak pahasına özgürleşen bir kadın. Bu hikâyede herkesin bir oyunu var. Ama unutma… bazı oyunlar sadece hayatta kalmak için var Bu bir aşk değil, bu bir hayatta kalma savaşı. Ve karanlığın ortasında yanan bir sorunun cevabı var mı? Bir bataklıkta insan temiz kalır mı?

İntikam, en karanlık yolda bile sevdanın ışığını bulur. Buket ve Mert’in hikâyesi, derin bir acının ve ihanetin içinden doğan bir aşka tutunmanın hikayesidir. Geçmişin gölgesinden kaçarken, her ikisi de farklı bir yola sürüklenir. Bir suikastın peşinden sürüklenen Buket, intikam ve sevgi arasında bir denge kurmak zorundadır. Mert ise karanlık dünyasının derinliklerinden çıkıp, bir kadının kalbine girmeye çalışır. Ama, hiçbir şey göründüğü gibi değildir. Bir hayatı iki kişilik bir savaşla bulmaya çalışan Buket ve Mert, her kararlarıyla kendilerini daha da derin bir batağa çekmektedirler. Ama sonunda kalacak tek şey, geçmişin yıkıcı etkileri ve birbirlerine duydukları karşı konulmaz aşk olacak mıdır? Bir zamanlar sadece düşman olan bu iki ruh, sonunda birbirlerini savunmaya çalışacak. Ama acı ve intikamın gölgesinde, gerçek mutluluk ne zaman ve nasıl bulunur?

Uyandım ve bilmediğim bir yerde beni karşılayan bir kaç insan- hayır pardon onlara "insan" demek saçmalık olur ama yaratık yada canavar demekte pek saygılı ve iyi değil yani onlara bir kaç kişi diyelim bir kaç kişi etrafımda benimle ilgileniyor gibiydiler ama maalesef hiç birini o zaman tanımıyordum şimdi ise hala hatırlamadığım geçmişten kaçıyordum komik değil mi hafızası olmayan kişiler genellikle geri kazanmak için uğraşırken ben korkuyorum geçmişimin pek iyi bitmediğine eminim bu yüzden korkuyordum ve hatırlamamaya çalışıyorum neyse zaten bir kişinin kaybolan anıları kimi ilgilendirir ki değil mi?

Almanya`ya çalışmaya giden Temelin vermiş olduğu hayat mücadelesi ve kaybetmiş olduğu her şey bu kitapta..

Yavuz, bana elindeki tableti uzattığında ona baktım. “Bu ne?” “İzle.” Gösterdiği görüntüyü izledikten sonra birkaç kez daha izledim. İnanmak istemedim, bu görüntüye. Çünkü, bu görüntüdeki kadın benim sevdiğim olamazdı. Bana ihanet edemezdi, yanlıştı. Belki de yalandı da. Tableti geri uzattığımda sessiz kaldım. Masaya parmaklarımı tek tek vurarak düşünmeye çalıştığımda aklıma hiçbir şey gelmedi. Neden? Niye? “Ne yapacağız?” diye sormuştu birisi. Ben de bilmiyordum. İlk defa bir şeyi bilmiyordum ve bilmek istemiyordum. “Aradığımız kişi-“ “Zeynep Hena Erçin.” dedim, ondan önce. “Düşmanım ve aynı zamanda da sevdiğim kadın, biliyorum.” Eğer böyle bir şey yaptıysa, sonu ölümdü.