"Karanlık mı ışığı tüketir, yoksa ışık mı karanlığa diz çöktürür ?" Bir adam, ondan çalınan hayatın hesabını sessizce biriktirdi; karanlığını büyüttü, öfkesini bekletti. Geri döndüğünde ise en zayıf noktayı hedef aldı: Bir babanın dünyasını... bir kızın kaderini. Işığın içinden çekilip gölgelerin kucağına bırakılan genç kadın, bir anda korkunun, çaresizliğin ve tutkuya dönüşen bir esaretin ortasında kaldı. Babası, yıllar sonra fark ettiği hatalarının ağırlığıyla kızını geri almak için kirli oyunlara başvururken; adam, kalbine sinsice sızan o ışıltının, planlarını yakıp kül etmeye başladığını anlayacaktı. Karanlıkla aydınlığın birbirine karıştığı o yerde, ihanetin, öfkenin ve yasak duyguların hükmettiği bir savaş başladı. Ve hiçbiri şunu hesaplayamadı. Bazen en büyük tehdit, tutulmaması gereken bir kalptir.

Ben bir Mafyayım. Temizlikçiye aşık olan bir mafya. Kardeşine düşman kesilecek kadar aşk sarhoşu olan bir mafya…

Mervan Ağa tabancayı havaya kaldırdı, namluyu ağır ağır çevirdi. Ağalara baktı. Sesi bu kez buz gibi çıkıyordu."Ben birini istiyorsam alırım. Kimse de bana engel olamaz! Engel olmak isteyen varsa... buyursun gelsin!" Derin bir sessizlik oldu. Kimse cevap veremedi. Kimse kımıldayamadı. Mervan Ağa tabancayı indirdi ve öfkeyle arka odaya yürüdü. Kadınların olduğu odaya girince orada da fırtına gibi esti. Herkes panikle geri çekildi. Bir tek Avşin kalakaldı. Elinde tepsi vardı. Öylece duruyordu. Gözleri kan çanağı gibi şişmiş, ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu. Titreyen dudaklarıyla bir şey söylemeye çalıştı ama sesi çıkmadı. Mervan Ağa bir an durdu. Onu öyle görünce içi bir anlığına yumuşar gibi oldu. Ama hemen ardından Diyar`ın yüzü geldi gözünün önüne. Diyar`ın kardeşi... düşmanın kanı...

"Ellerinde bebeğimizin kanı varken seni nasıl affedeyim Tahir..."

"Bir kalbe iki aşk da sığıyormuş sevgilim; bir vatan bir sen..." Küçüklüğümden beri bir kalbe iki sevginin sığacağına hiç inanmazdım. Bir sevgi varsa bununla yetinmeliydik. Biri varsa diğeri eksik olmalıydı. Annem varsa babam,babam varsa annem olmayacaktı. Böyle de oldu. Hayatımın hiç küçümsenemeyecek kadar büyük bir bölümünü buna inanarak geçirdim. İki sevgiyi asla aynı anda hissetmedim. Bir kalbe iki sevgi sığmıyordu buna emin olmuştum. Sonra gerçek ailem geldi. Bana bir kalbe iki sevginin sığacağına inandıran annem ve babam vardı. Abilerim,hatta kardeşim bile vardı. Çok sevdiler, çok istediler. Anne,baba ve çocuktan oluşan o ailenin içine düşmek beni hiç olmadığı kadar afallattı. Ne yapacağımı asla bilemedim. Ailem vardı bu çok güzel bir şeydi. Abilerim benden nefret ediyordu bu çok kötü bir şeydi. İçine düştüğüm bu ehvenişer yani kötünün iyisi hâli kendi içimde çok uzun sürdü. Ne onlara kendimi açabildim ne de aramızdaki duvarları indirebildim. Beceriksizce kendi çapımda sevdim onları yalnızca. İçimde kimseye hissettirmediğimi sandığım savaşım hiç bitmedi ama ben hepsini çok sevdim. Zaman gerçekten her şeyin ilacıydı. Birdenbire kaldıramadığım o duvarlar kendiliğinden yıkılmaya başlayınca daha iyi anladım bunu. Bir şey istediğimiz anda olmuyorsa zorlamamak gerekiyordu. Daha güzel daha doğru bir anda bizi öyle veya böyle buluyordu. Ve bunlar olurken tüm savaşlarımın, gözyaşlarımın ve acılarımın şahidi ve mükâfatı olan adamlar benimleydi. Şahit abim, mükâfat sevgilim. Abimle kurduğumuz küçük dünyamıza inat,bizden bağımsız kurulan büyük dünyayı ben çok sevdim. 21/09/2021 💫 Kapak: @okyanus_grisi Bu bir KURGU`dur. Gerçek meslek, kişi ve kuruluşlarla alakası yoktur. Aile+aşk kurgusudur💙

Her şey bir anda gelişir en beklemediğiniz anda olmayacak dediğiniz anda her şey oluverir 🤍

Kaç kum tanesi bir kum tepesidir, kaçıncı kum tanesinden sonra bu bir kum yığınıdır deriz? Doğru ve yanlış arasındaki çizgi de böyle belirsiz midir, yoksa bir bıçak gibi keskin mi? Aşk ve yakın arkadaşlık birbirinden ne kadar farklıdır? Bu öyküde neyin doğru neyin yanlış olduğuna siz karar vereceksiniz. “Niye böyle yapıyorsun, nasıl istemem senin gelmeni? Beraber gitmeyi bile teklif ediyorum daha ne yapayım?” “Gitme, kal.”

Yıllarca öyle anıldı. `Katilin kızı` Adı yok , sanı yok. Herkese katilin kızıydı. ------------ "İsmin ne? "dedi gözlerimin içine bakarak... aylardır tanıyordu beni ismimi bilmiyordu. "Sedef"dedim dik bakışlarımı çekmeden. Derin bir nefes aldı. Aynı odanın içindeydik. Ne zaman bu konuma düşmüştük belli değildi. "Adın ne?"dedi nefesini hissettim. "Katilin kızı"dedim. Bana öyle hitap etmişti hep. Öyle kalsındı....

Olga Romanova, şehrin en soğuk yüzlü mafya liderlerinden birinin yetiştirdiği, gölgelerde büyümüş bir kadındır. Karanlığın dilini de, intikamın sessizliğini de en iyi o bilir. Yıllar önce hayatını altüst eden bir olay, onu aynı kişinin karşısına tekrar çıkarır: Marcus Galina. Bir zamanlar düşmanıydı—şimdi ise hem en büyük tehdidi, hem de aklından çıkaramadığı tek kişidir. Şehirde başlayan kanlı hesaplaşma, Galina ile Marcus’u istemeden aynı savaşın içine çeker. Her adımda daha çok sır ortaya çıkar, her seçim onları ya kurtuluşa ya da yıkıma götürür. Bu hikâyede… Kimse masum değil. Kimse güvende değil. Ve karanlık, bu kez ikisinin de kapısından geri dönmeyecek kadar yakın. “Vahşet bazen kanla değil, suskunlukla başlar.”

Bir aşk, iki yalan ve yedi yıllık bir suskunluk. İstanbul’un eski, buğulu Çukurcuma sokaklarında, antikacı dükkânının loş ışığına sığınan Dildâde, kalbini kilitli bir sandıkta tutmaktadır. Adı "gönül vermiş" anlamına gelse de, Dildâde en çok hüznün dürüst rengine inanır. Ta ki, hayatına Akdeniz`in tüm aydınlık tonlarını taşıyan ressam Râmiz girene dek. Râmiz, Dildâde’ye, boş bir kırmızı albümü neşeyle doldurmayı ve bir geleceğe inanmayı öğretir. Ancak aşkları, bir İstanbul yazınının sonu gibi, aniden ve sessizce biter. Râmiz’in vedası, Dildâde`nin kalbine, ne iyileşen ne de atılabilen cam kırığı bir sızı bırakır. Yedi yıl süren yalnızlığın ardından, Râmiz’den kalan son bir mühürlü kutu ve beklenmedik bir ziyaretçi, tüm acının ardındaki büyük sır perdesini aralar. Dildâde, Râmiz’in ölümünün, sadece bir hastalık değil, aynı zamanda iki kadının paylaştığı acı bir fedakârlık olduğunu keşfeder. "Dildâde: Cam Kırığı Sızı," aşkın en büyük yalanının bazen en derin merhamet olduğunu anlatan, yüreğinize işleyecek bir kayıp, kabul ve umut hikayesidir. Gönül vermek mi? Yoksa gönül alıp, o gönlü sonsuza dek korumak mı?

Ben, Beritan… Töre evliliğinin, yani berdel geleneğinin kurbanı olan bir kadınım. Kendi isteğim dışında, hiç beklemediğim bir anda, bilmediğim bir hayata sürüklendim. Karanlık bir noktaya, soğuk bir yabancıya, hiç tanımadığım bir adama adım atmak zorunda kaldım. Ve o adımı atmamdaki sebep ne sevgi ne de istekti. Sadece bir kefaretti… Bir bedeldi. Bir borçtu. Ve benim kaderim, abimin hayatını kurtarmak için ödenen bir anlaşmaya sıkışıp kaldı. Bana öğretilen tek şey, bir kadının varlığının ailesinin borçlarını kapatmak için kullanılabilecek bir araç olduğuydu. Ve ben de o araç olmuştum. O adam… Tanımıyordum onu. Gözlerinde bana ait hiçbir şey yoktu. Ne bir tanıdıklık ne de bir sıcaklık… Sadece derin, uçsuz bucaksız bir soğukluk. Aramızda ne bir bağ vardı ne de bir ortaklık. Aynı çatı altında yaşayan, birbirine mecbur iki yabancıydık. Ve bu evlilik… Bir anlaşmaydı. Bir zorunluluk. Ama her geçen gün, her dakika, her nefeste… İçimden bir şeyler kopuyordu. Aşk yoktu. Sevgi yoktu. Aramızda yalnızca intikam vardı. Kırılmış, kararmış kalplerin oluşturduğu dipsiz bir boşluk… O adamın varlığında kayboluyordum, gözlerindeki soğuklukta eriyordum. Onun da bana karşı bir hissi yoktu. Ne bir ilgi ne de bir beklenti. Sadece birbirimize yabancıydık. Ve bu yabancılık, her geçen gün daha da büyüyordu. Ama sonra fark ettim… Sessizlik, bazen kelimelerden daha fazlasını anlatır. Onun gözlerine her baktığımda, o buz gibi bakışların ardında bir şeylerin gizlendiğini hissediyordum. Acı mıydı, öfke mi, yoksa geçmişin küllerine gömülmüş bir pişmanlık mı, bilmiyordum. Ama orada bir şey vardı. Ve beni en çok korkutan şey şu: Ya o soğukluğun ardında saklanan şey, bir gün bana dokunursa… Ya ben de değişirsem? Bu bir oyun değil. Bir masal hiç değil. Kimse mutlu bir son vaat etmiyor. Ama içimde bir korku var. Ya bu zorunluluk, hislerimi benden çalmak yerine bana bilmediğim bir şeyi öğretirse? Ya nefretin içinde sıkışmış duygular, zamanla başka bir şeye dönüşürse? Ya o adam, bir gün bana gerçekten bakarsa… Ve ben de ona bakmaya başlarsam? Bilmiyorum. Tek bildiğim şey, içimde sessizce büyüyen bir ihtimal. Ve en çok korktuğum şey, o ihtimalin bir gün gerçeğe dönüşmesi…

Yolunu kaybeden yaprak, elbet birgün evini bulur... Rüzgar dindiğinde.

Ailenin biricik kızı üveyse...

"Söylesene Güllü?" dedi tekrarlayarak. "Gönlünde büyük adam olabilmeyi başarabildim mi?" "Beni, senden gizleyen herkesi karşına aldığın günden beri..." Kurumuş dudaklarımı ıslatmama fırsat bile vermeden dudaklarıma kapanıp cayır cayır yanmama sebep oldu. ... • ÇOCUKLUK AŞKI •YAŞ FARKI •POLİS/HUKUKÇU •ABİMİN ARKADAŞI •YAŞ FARKI (6) Mirza Devran Polat ve Gülfem Asel Karaca çocukluk arkadaşı, aynı zamanda zamanda karşılıklı dairelerde oturan aile dostlarıdır. Günlerden bir gün Mirzalar, babasının polis oluşundan dolayı Ankara`ya taşınmak durumunda kalırlar. Bu taşınmanın üzerinden yıllar geçer ve artık Gülfem ile Mirza büyümüşlerdir. Mirza, babası gibi polis olurken Gülfem Ankara`da yani, çocukluk arkadaşı olan Mirza`nın yaşadığı şehirde Hukuk Fakültesi kazanmıştır. Gülfem okulu için Ankara`ya gittiğinde aile büyüklerinin ısrarları üzerine, Mirza ve ailesi ile birlikte aynı evde yaşamaya başlar. Yıllar önce ayrılmak zorunda kalan Gülfem ve Mirza, yıllar sonra yolları kesiştiğinde tekrar bir arada olabilmeyi başarabilecekler miydi? 170623 . . .

noktasıznokta:Anası mezar dikecekmiş Çok saçma değil mi? 8`ler şimdi bunu bitirdi Nasıl bir kodlama ya bu Neyse nasılsın? Umarım rahatsız ediyorumdurrr Rahatsız etmekten asla gocunmam!

Hayat, bazen kâğıttan yapılmış birkaç yıldızın içine sığdıralacak kadardır. ☆ 06.09.2025`

Aslında her şey kanla başladı sadece kimse bunun farkında değil

Hayalleri olan bir kadınımın, herkes gibi. Hayalimi gerçekleştirdim ama yünede bir yerde hep eksik kaldım. Bütünleşmem, tamam hissetmek istiyorum.

Bir damla kan uğruna birleşen iki hayata intikam yemini dahil olursa. *** Düşman aşiretin kızıyla bir dama kan uğruna evlendiği için kızın konağa geldiği gün Mardini terk eden adam.. Düşman aşiretin oğluyla bir damla kan uğruna evlendiği gün evlendiği adam tarafından terk edildiği için intikam yemini eden kadın.. *** Başlama tarihi; 09.04.2025

“Çul Çürüten”, yalnızlıkla büyüyen bir ruhun, ait olduğu yeri bulma mücadelesini anlatıyor. Karışan bebekler kurgusuyla merak uyandırırken; sevgi, aidiyet ve içsel dönüşüm temalarıyla kalplere dokunuyor.

Doğu Anadolu’nun sert coğrafyasında, törenin yazılı olmayan ama herkesin kaderini belirleyen kurallarıyla ayakta duran Harmanbeyli aşiretinde geçen bu hikâye; aşkın, suskunluğun ve kadere razı oluşun romanıdır. Gönül, çocukluğundan beri bir ayağı topal olan, içine kapanık ama derin bir dünyaya sahip genç bir kadındır. Babası, Harmanbeyli aşiretinin ağasına yıllarca kahyalık yapmış, sadakatiyle bilinen bir adamdır. Bu sadakatin karşılığı olarak Gönül, ağanın oğlu Yusuf ile evlendirilir. Bu evlilik ne Gönül’ün ne de Yusuf’un rızasına dayanır; töre böyle emretmiştir. Yusuf’un kalbi ise çoktan başkasına aittir. Züleyha’ya… Züleyha, Yusuf’un çocukluk aşkı, aynı toprağın kokusunu paylaşan kader ortağıdır. Ancak töre, Züleyha’yı Yusuf’tan koparır; onu üvey amcasıyla evlendirir. Bu evlilik Züleyha için bir mezara dönüşür ve genç kadın, ardında kapanmamış bir yara bırakarak acı bir şekilde hayatını kaybeder. Yusuf için Züleyha artık yaşayan bir anı değil, içinde taşınan ölü bir aşktır. Gönül, kocasının kalbinin başka bir mezarda gömülü olduğunu bilerek Yusuf’a kadınlık etmeye çalışır. Sevginin yerini görev, aşkın yerini sabır alır. Yusuf ise Gönül’e hiçbir zaman koca olamaz; Züleyha’ya olan bağlılığı, yaşayan bir kadına dokunmasına engeldir. Aynı evde, aynı sofrada, ama iki ayrı yalnızlıkta yaşarlar. Yıllar geçtikçe Yusuf, törenin ve geçmişin ağırlığını taşıyamaz hale gelir. Bir gün, hiçbir açıklama yapmadan Gönül’ü boşar ve çekip gider. Gönül için bu boşanma bir özgürlük değil, daha derin bir mahkûmiyettir. Baba evine dönmesi mümkün değildir; çünkü töre, boşanmış bir kadının geri dönüşünü kabul etmez. Harmanbeyli aşiretinin kurulu bu kez yeniden toplanır. Gönül’ün kaderi yine onun dışında belirlenir. Yusuf’un kardeşi Miraç, Gönül’e eş olarak verilir. Miraç, iyi niyetli ama sessiz bir adamdır. Gönül ise artık bir insan değil, elden ele verilen bir emanet gibidir. Yeni evliliğinde ne itiraz eder ne umut besler. Bir çiçek gibi, yavaş yavaş solar; sesi kısılır, hayata tutunduğu dallar birer birer kırılır. “Töre”, Harmanbeyli soyadının gölgesinde; erkeklerin karar verdiği, kadınların sustuğu bir dünyada, aşkın ve insanlığın nasıl öğütüldüğünü anlatır. Gönül’ün sessiz çığlığı, Yusuf’un ölü bir kadına sadakati ve Züleyha’nın mezardan bile süren varlığı; bu romanı sadece bir aşk hikâyesi değil, törenin insan ruhunda açtığı derin yaraların hikâyesi haline getirir.

"Sen beni sevmedin, sen beni kendine yara bandı yaptın, bende aptal gibi inandım sana" diye haykırdı genç kadın. Cevap vermeyen kocasına baktı gözyaşlarıyla. Susuyordu adam, çünkü haklıydı karısı. Titreyen sesiyle "Seni asla affetmeyeceğim" dedi. Üç yaralı yürek, Kenan, Gökçe ve Efsun`un hikayesini çok seveceksiniz. Kitap kapağı için @lavixy çok teşekkür ederim 💓🌺🌹

Hafızasını kaybedip 3 yaşındaki oğlundan geç haberi olan bir doktor anne , Esir düştüğü kazada eşini kaybetti sanıp oğlundan haberi olmayan bir baba.. Kaderin bi çift için oyunuu.. Ateş:benim bi oğlum var yani teklifimi kabul ediceksen haberin olsun Deniz:Nasıl yani çocuğun mu var? Ateş:evet Deniz:kaç yaşında peki ismi ne? Ateş:2 buçuk yaşında daha, ismi alp Deniz:çok küçük daha Ateş:evet Deniz:kabul, kabul eriyorum asker bey Alp`e anne sevgisini eksik hissetirmeyeceğim, kendi çocuğum gibi severim onu :)) Ateş:tamam o zaman doktor hanım ikinizede canım pahasına çok iyi bakacağım :)) güveniyorum sana anne sevgisinden mahrum kalmış küçük çocuğa Deniz kendi çocuğu gibi bakar hayatın Deniz Altuğ, Ateş Demir ve alp ile ilgili gerçeği Deniz ve Ateş`in anlaşmalı olan evliliğinin gerçeğe dönüşmesi gelin hep beraber birlikte bakalım bi şans verin lütfen kitabıma eminim beğeneceksiniz.

Ateş Çağan hatırlayamadığı çocukluğundan kalan travmalarıyla boğuşan genç bir adamdır. Geçmişi zihnini parçalamakla kalmamış aynı zamanda ruhu ve bedeninde de kalıcı izler bırakmıştır. Öyle ki, Ateş Çağan kendi adını bile kendisi koymak zorunda kalmıştır. Aysis İlay, unutamadığı çocukluğundan kalan travmalarıyla boğuşan genç bir kadındır. Geçmişi anılarını kirletmekle kalmamış, aynı zamanda geleceğine dair umutlarını da yok etmiştir. Öyle ki, Aysis İlay aynaya bakmaktan bile nefret etmektedir. Ateş kızgın bir korken Aysis buzdur. Ateş yanarken Aysis donuyordur. Kavuşmak ölüm, ayrılık kurtuluştur. Aşkın çağrısı ise kaçınılmazdır.

Defnenin beklenmedik bir anda karşısına çıkan aileye karşı ne yapacağını bilemez gerçek ailesinin yanına gider ama karşısına hem yeni bir hayat ve hayatının aşkını bulacağını bilmez